ik heb weer een link toegevoegd, daar links onder de kalender. naar ace die, zonder het te weten, me 1 van de paar zetjes gaf die nodig waren om dit blog te starten. ik ontdekte namelijk dat ze iets over mijn geschrijf had geschreven. een van de leukere zetjes was dat.

ik heb weer een link toegevoegd, daar links onder de kalender. naar ace die, zonder het te weten, me 1 van de paar zetjes gaf die nodig waren om dit blog te starten. ik ontdekte namelijk dat ze iets over mijn geschrijf had geschreven. een van de leukere zetjes was dat.

ace reageerde hier op mijn stukje over discipline. en natuurlijk heeft ace gelijk. een beetje tenminste. het is geen discipline, maar schrijfdrang dat aan een blog ten grondslag ligt. en de behoefte aan publiek dat je lettertjes leest. aan beide heb ik geen gebrek, al jaren niet. dat begon bij de schoolkrant, van de lagere school zelfs. ik herinner me nog een sinterklaasliedje dat ik schreef toen ik om-en-nabij 10 was, en een ‘meester’ die daar een melodie en akkoorden enzo bij wist te maken. wat was ik trots, als de hele klas niet alleen ‘hoor wie klopt daar’ en ‘zie de maan schijnt’ zong maar ook:

sinterklaas, sinterklaas
heeft een tuin in spanje
daarin is hij de baas
de appels zijn oranje

er zijn pepernotenbomen
er zijn marsepeinen struiken
kind’ren kunnen er niet komen
maar sint kan de weg wel ruiken!

de rest weet ik niet meer (en geen kritisch commentaar op deze jeugdzonde graag). maar wat ik maar wil zeggen is dat drang en behoefte en alles er altijd wel zijn. mijn hoofd schrijft zo vaak. om ‘t uit dat hoofd op een scherm of een papier te krijgen… dat kost toch echt veel moeite. niet het schrijven zelf -wel, soms een beetje natuurlijk- maar het ook echt *doen*. geen gebrek aan inspiratie hier, wel aan transpiratie.

discipline ace. ik heb er een schromelijk gebrek aan en ik heb het ontzettend nodig. die 3 dagen per week mijn bed tijdig uit om te werken: dat gaat prima. daar wordt de discipline natuurlijk ook deels van buiten opgelegd. met schrijven niet. en daarom leg ik het mezelf op, met dit blog. want ik word er wel blijer van, als ik schrijf. zelfs al zijn ‘t niemandallerige stukjes. als toonladders, vingeroefeningen. ik weet dat, als ik eenmaal weer gewend raak aan ‘t frequent schrijven van die stukjes, dat de verhaaltjes dan ook wel weer komen. en verhaaltjes schrijven maakt me meer dan blij, dat maakt me gelukkig.

ace reageerde hier op mijn stukje over discipline. en natuurlijk heeft ace gelijk. een beetje tenminste. het is geen discipline, maar schrijfdrang dat aan een blog ten grondslag ligt. en de behoefte aan publiek dat je lettertjes leest. aan beide heb ik geen gebrek, al jaren niet. dat begon bij de schoolkrant, van de lagere school zelfs. ik herinner me nog een sinterklaasliedje dat ik schreef toen ik om-en-nabij 10 was, en een ‘meester’ die daar een melodie en akkoorden enzo bij wist te maken. wat was ik trots, als de hele klas niet alleen ‘hoor wie klopt daar’ en ‘zie de maan schijnt’ zong maar ook:

sinterklaas, sinterklaas
heeft een tuin in spanje
daarin is hij de baas
de appels zijn oranje

er zijn pepernotenbomen
er zijn marsepeinen struiken
kind’ren kunnen er niet komen
maar sint kan de weg wel ruiken!

de rest weet ik niet meer (en geen kritisch commentaar op deze jeugdzonde graag). maar wat ik maar wil zeggen is dat drang en behoefte en alles er altijd wel zijn. mijn hoofd schrijft zo vaak. om ‘t uit dat hoofd op een scherm of een papier te krijgen… dat kost toch echt veel moeite. niet het schrijven zelf -wel, soms een beetje natuurlijk- maar het ook echt *doen*. geen gebrek aan inspiratie hier, wel aan transpiratie.

discipline ace. ik heb er een schromelijk gebrek aan en ik heb het ontzettend nodig. die 3 dagen per week mijn bed tijdig uit om te werken: dat gaat prima. daar wordt de discipline natuurlijk ook deels van buiten opgelegd. met schrijven niet. en daarom leg ik het mezelf op, met dit blog. want ik word er wel blijer van, als ik schrijf. zelfs al zijn ‘t niemandallerige stukjes. als toonladders, vingeroefeningen. ik weet dat, als ik eenmaal weer gewend raak aan ‘t frequent schrijven van die stukjes, dat de verhaaltjes dan ook wel weer komen. en verhaaltjes schrijven maakt me meer dan blij, dat maakt me gelukkig.

dat was echt heerlijk badderen, dus dat reclamestukje van gister mag blijven staan. rozig loop ik door huis te dwalen en te doen of het zondag is. maar het is geen zondag moniiq. *hopla*, aankleden en de deur uit!

dat was echt heerlijk badderen, dus dat reclamestukje van gister mag blijven staan. rozig loop ik door huis te dwalen en te doen of het zondag is. maar het is geen zondag moniiq. *hopla*, aankleden en de deur uit!

vanmiddag heb ik door de halve stad geslenterd. ik moest naar mijn bank, en na het opheffen van diverse filialen zit de dichstbijzijnde op de herengracht, vlak bij de amstel. een klein half uurtje lopen is dat en vandaag gaf dat niet. de bank was niet helemaal zichzelf: het meisje voor mij was op een tafel gaan zitten. dat doen klanten van de bank niet zo vaak. even later begreep ik waarom. er waren ‘technische problemen’ en daardoor lag de bank een beetje stil. zij moest geld wisselen, en dat bleek -wel met een hoop gedoe- nog net te doen zonder ‘techniek’. wat ik wilde was niet te doen.

ik wandelde weer weg en de zon en de bladeren zwierven met me mee. ik weet niet precies meer hoe ik gegaan ben, wel herinner ik me naambordjes van de reguliersgracht, de frans halsstraat, de ruysdaelkade, de beethovenstraat en de overtoom. en een terras in de zon met koffie-verkeerd.

in de leidsestraat zag ik een winkel waar ik al eens over gehoord had en nam een kijkje. ik maak niet graag reclame, zeker niet voor trendy en dure winkels. trouwens, ik kom bijna nooit in trendy en dure winkels sinds ik nog maar 3 dagen verdien in plaats van 5 en daarmee mezelf ont-yupt heb (wat ik iedereen kan aanraden die het zich ook maar een beetje kan permitteren, daar kom ik nog wel eens op terug).

maar lush vond ik zo leuk dat ik er wel iets over schrijf. de mensen van lush begonnen eind jaren 70 met het verkopen van hun spullen aan the body shop. toen ging er iets mis en stopten ze en toen kwamen ze elkaar in 1994 weer tegen en begonnen ze voor zichzelf. net als the body shop gebruiken ze niks dat op dieren is getest enzo, maar daarbij gebruiken ze alleen biologische en verse ingredienten en maken ze alles met de hand. het spul is dan ook niet heel erg houdbaar en dient in veel gevallen in de koelkast bewaard. sommige zeep ziet er uit als een vreemd gerecht:

en er zijn cremes als waren het ijsjes:

ook is er spul dat je alleen maar kunt beschrijven als heksenspul:

deze creepy alien heet bij lush een herbal gezichtsreiniger.

ik trakteerde mezelf op een scrub en een smeersel en het meisje waarbij ik afrekende zei “naar he, van die technische problemen”. daar begreep ik niks van. “bij de bank!” reageerde ze op mijn verbazing. ik keek nog eens. en ja, het lush-meisje was hetzelfde meisje dat ruim 3 uur eerder op een tafel zat te wiebelen terwijl bankmensen nerveuzig heen en weer liepen om haar geld te wisselen.

ik zwierf nog wat verder, was wel zo helder om onderweg ook eten enzo te kopen maar ben de cd die ik wilde hebben vergeten. komt nog wel. de zon zit nog in mijn hoofd en de bladeren spelen met mijn blote voeten.

vanmiddag heb ik door de halve stad geslenterd. ik moest naar mijn bank, en na het opheffen van diverse filialen zit de dichstbijzijnde op de herengracht, vlak bij de amstel. een klein half uurtje lopen is dat en vandaag gaf dat niet. de bank was niet helemaal zichzelf: het meisje voor mij was op een tafel gaan zitten. dat doen klanten van de bank niet zo vaak. even later begreep ik waarom. er waren ‘technische problemen’ en daardoor lag de bank een beetje stil. zij moest geld wisselen, en dat bleek -wel met een hoop gedoe- nog net te doen zonder ‘techniek’. wat ik wilde was niet te doen.

ik wandelde weer weg en de zon en de bladeren zwierven met me mee. ik weet niet precies meer hoe ik gegaan ben, wel herinner ik me naambordjes van de reguliersgracht, de frans halsstraat, de ruysdaelkade, de beethovenstraat en de overtoom. en een terras in de zon met koffie-verkeerd.

in de leidsestraat zag ik een winkel waar ik al eens over gehoord had en nam een kijkje. ik maak niet graag reclame, zeker niet voor trendy en dure winkels. trouwens, ik kom bijna nooit in trendy en dure winkels sinds ik nog maar 3 dagen verdien in plaats van 5 en daarmee mezelf ont-yupt heb (wat ik iedereen kan aanraden die het zich ook maar een beetje kan permitteren, daar kom ik nog wel eens op terug).

maar lush vond ik zo leuk dat ik er wel iets over schrijf. de mensen van lush begonnen eind jaren 70 met het verkopen van hun spullen aan the body shop. toen ging er iets mis en stopten ze en toen kwamen ze elkaar in 1994 weer tegen en begonnen ze voor zichzelf. net als the body shop gebruiken ze niks dat op dieren is getest enzo, maar daarbij gebruiken ze alleen biologische en verse ingredienten en maken ze alles met de hand. het spul is dan ook niet heel erg houdbaar en dient in veel gevallen in de koelkast bewaard. sommige zeep ziet er uit als een vreemd gerecht:

en er zijn cremes als waren het ijsjes:

ook is er spul dat je alleen maar kunt beschrijven als heksenspul:

deze creepy alien heet bij lush een herbal gezichtsreiniger.

ik trakteerde mezelf op een scrub en een smeersel en het meisje waarbij ik afrekende zei “naar he, van die technische problemen”. daar begreep ik niks van. “bij de bank!” reageerde ze op mijn verbazing. ik keek nog eens. en ja, het lush-meisje was hetzelfde meisje dat ruim 3 uur eerder op een tafel zat te wiebelen terwijl bankmensen nerveuzig heen en weer liepen om haar geld te wisselen.

ik zwierf nog wat verder, was wel zo helder om onderweg ook eten enzo te kopen maar ben de cd die ik wilde hebben vergeten. komt nog wel. de zon zit nog in mijn hoofd en de bladeren spelen met mijn blote voeten.

zojuist vond ik mijn kunstverzameling terug. bovenop de koelkast, tussen bakpapier en plastic tasjes. nee nee, niet zo schamper lachen; het is heus een bijzondere verzameling. ik wilde er even naar kijken maar dat lukte niet. en toen kwam de hele herinnering terug.

je zou het een zeer exclusieve collectie kunnen noemen, voor alle mensenogen verborgen. en als ik niet snel eens actie onderneem misschien wel voorgoed verloren.

het is al jaren geleden dat ik een psion 5 kocht. zomer 1997 denk ik. dat was toen een blits ding, ik was er vooral gecharmeerd van dat je met een pen kon schrijven en tekenen op het schermpje. dat vond men in mijn toenmalige stamkroeg ook. – toenmalig, want kun je een kroeg waar je 4x per jaar komt nog wel je stamkroeg noemen? –

daar kwamen nogal wat kunstenaars en nadat de eerste over de dam was en iets tekende op mijn schermpje -dat was opland, als ik het me goed herinner, met een karikatuur van mij- volgden er meer.

en zo liep ik rond met ‘de eerste nederlandse psion kunstverzameling’ in mijn handtasje. tot de gedenkwaardige dag dat ik dat tasje te hard neerzette. een soort vloeistofdia met barst, veel meer viel er sindsdien niet te zien.

om de een of andere reden is het van reparatie nooit gekomen. zou dat alsnog kunnen, zo’n oud ding repareren? ik weet niet eens meer precies wat ik allemaal kwijt ben. dankzij de wereldwijde wibliotheek weet ik dat ik op 14 januari 1998 bijdragen had van theo sontrop, theodor holman, jet boeke en de eerder genoemde opland. en dat ik aaste op een gedicht van paul van den hout.

de eerste nederlandse psion kunstverzameling. tijdens het koken zomaar teruggevonden tussen bakpapier en plastic tasjes op de koelkast. en meteen weer verloren.

zojuist vond ik mijn kunstverzameling terug. bovenop de koelkast, tussen bakpapier en plastic tasjes. nee nee, niet zo schamper lachen; het is heus een bijzondere verzameling. ik wilde er even naar kijken maar dat lukte niet. en toen kwam de hele herinnering terug.

je zou het een zeer exclusieve collectie kunnen noemen, voor alle mensenogen verborgen. en als ik niet snel eens actie onderneem misschien wel voorgoed verloren.

het is al jaren geleden dat ik een psion 5 kocht. zomer 1997 denk ik. dat was toen een blits ding, ik was er vooral gecharmeerd van dat je met een pen kon schrijven en tekenen op het schermpje. dat vond men in mijn toenmalige stamkroeg ook. – toenmalig, want kun je een kroeg waar je 4x per jaar komt nog wel je stamkroeg noemen? –

daar kwamen nogal wat kunstenaars en nadat de eerste over de dam was en iets tekende op mijn schermpje -dat was opland, als ik het me goed herinner, met een karikatuur van mij- volgden er meer.

en zo liep ik rond met ‘de eerste nederlandse psion kunstverzameling’ in mijn handtasje. tot de gedenkwaardige dag dat ik dat tasje te hard neerzette. een soort vloeistofdia met barst, veel meer viel er sindsdien niet te zien.

om de een of andere reden is het van reparatie nooit gekomen. zou dat alsnog kunnen, zo’n oud ding repareren? ik weet niet eens meer precies wat ik allemaal kwijt ben. dankzij de wereldwijde wibliotheek weet ik dat ik op 14 januari 1998 bijdragen had van theo sontrop, theodor holman, jet boeke en de eerder genoemde opland. en dat ik aaste op een gedicht van paul van den hout.

de eerste nederlandse psion kunstverzameling. tijdens het koken zomaar teruggevonden tussen bakpapier en plastic tasjes op de koelkast. en meteen weer verloren.