’tis een muziiq weekje. vanavond denk ik hardop na op welke 5 songs van het jaar ik wil stemmen. morgen zal ik me uit werk moeten haasten om op tijd bij nick cave te zijn. en als ik donderdag naar huis ga en langs phantasio wandel, dan doet paper moon daar een instore-optreden.
en wellicht als ik zin heb zaterdag nog even naar paradiso:
met british sea power heb ik me begin dit jaar erg geamuseerd en dat lukt vast nog wel een keer.
’tis een muziiq weekje. vanavond denk ik hardop na op welke 5 songs van het jaar ik wil stemmen. morgen zal ik me uit werk moeten haasten om op tijd bij nick cave te zijn. en als ik donderdag naar huis ga en langs phantasio wandel, dan doet paper moon daar een instore-optreden.
en wellicht als ik zin heb zaterdag nog even naar paradiso:
met british sea power heb ik me begin dit jaar erg geamuseerd en dat lukt vast nog wel een keer.
Vandaag, toen er een kwaliteitssyteem aan bod kwam met kwaliteit te voor en te na toen heb ik de spreker maar gewoon onderbroken om een praatje te houden over zen and the art of motorcycle maintenance en hoe de hoofdpersoon zichzelf krankjorum denkt of kwaliteit nu een objectief of een subjectief iets is.
Ik meen dat dit de nuttigste kennisoverdracht was die de laatste 3 dagen heeft plaatsgevonden te Noordwijk aan Zee.
Een kwartiertje later woei Noordwijk aan Zee plots de Zee in, en hield alles op.
3-12-1999
Ik heb gedouched in het dwergcelletje in het
pietepeuterige badkamertje na het diner met
alle mensjes en hun hypothekentonnetjes na de
praatjes van de hele dag en onze kleine
telefoontjes ook.
In een dwergkamertje aan zee, laptop op
een minitafeltje met een minitafel-tafellampje
dat vastzit op een heel verkeerde plek
(laptopje wankelt op het kantje).
Wel, toen was ik een reuzin natuurlijk.
Nu niet meer.
Nu in het hele grote bed, een kamertjesbreedbed.
Met een fles wijn, zo groot daar op het kastje,
en het tandenpoetsglas vol, en het raampje open
en de grote windwaai daarbuiten en alle
stemmen stil. Zo gaat het wel.
1-12-1999
Morgenavond om een uur of 9 zal het weer zover zijn.
Dan verlaat de laatste medevreemde de hotelbar om op zijn of haar bed
naar een talkshow te kijken en in te dommelen. Ik blijf nog even zitten
om te ontdekken wat ik toch al wist: dat er in hotelbars te Noordwijk
niets te doen is op een woensdagavond. Maar ik weet een fles wijn te
vinden in mijn 3 dagen-koffertje en een laptop, dus trek ook ik mij terug uit de zogenaamde decembergezelligheid die aan het plafond hangt.
En dan begint de ellende. Er staat natuurlijk een telefoon op een van
beide nachtkastjes. Met wat geluk valt daar een plug uit te trekken en
in laptopje te steken, maar veelal kan dat ook niet. Dan kan ik wat
kruipen onder het bed, in de hoop een plugje in de muur te ontdekken. Maar veelal stuit je dan op een wanstaltige houten of plastieken ombouw waar het snoer zomaar in verdwijnt, in een op maat gezaagd gaatje. Dan is het zaak de ombouw te demonteren. Soms lukt dat. Maar -je raadt het al- vaak ook niet.
Als ik dan, anderhalf uur en 6 gestoten hoofden later, laptop irgendwo
in heb geplugd en xs4all bel, dan neemt soms de receptie op. Erg genant
want ik hoor de modem wel praten maar de receptie hoort mij niet. “Kamer 342 denkt leuk te zijn.” zegt de ene jongedame dan tegen de andere baliemeneer. Dan kruip ik weer onder het bed, verwissel de plugjes zodat de telefoon weer werkt, bel de receptie en leg mijn probleem uit. “Eerst een 0″ zeggen ze dan in 9 van de 10 gevallen.
Maar dat is niet altijd een oplossing. Vorig jaar, ergens ter Veluwe, bleef de receptiejongeman maar opnemen, tot 2 uur ‘snachts aan toe, telkens met een nieuwe tip. De dag daarop bleek hij stagiair die niet wist dat er echt een probleem was met de telefooncentrale, en mijn pogingen bij voorbaat onmogelijk. Groot was mijn verbazing toen ik bij het uitchecken 2 dagen later een telefoonrekening van een tientje gepresenteerd kreeg, wegens het veelvuldig bellen naar de receptie. Ik heb wat stampij gemaakt natuurlijk over slechte service op telecommunicatiegebied, en dat tientje zelf mogen houden.
Maar goed, dit alles ter inleiding, dat je aan mij denkt, eenzaam op
een hotelkamer, als ik van morgenochtend tot vrijdagavond niets van mij
horen laat. Of zou Noordwijk internet-cafe’s kennen?
30-11-1999
Vandaag, toen er een kwaliteitssyteem aan bod kwam met kwaliteit te voor en te na toen heb ik de spreker maar gewoon onderbroken om een praatje te houden over zen and the art of motorcycle maintenance en hoe de hoofdpersoon zichzelf krankjorum denkt of kwaliteit nu een objectief of een subjectief iets is.
Ik meen dat dit de nuttigste kennisoverdracht was die de laatste 3 dagen heeft plaatsgevonden te Noordwijk aan Zee.
Een kwartiertje later woei Noordwijk aan Zee plots de Zee in, en hield alles op.
3-12-1999
Ik heb gedouched in het dwergcelletje in het
pietepeuterige badkamertje na het diner met
alle mensjes en hun hypothekentonnetjes na de
praatjes van de hele dag en onze kleine
telefoontjes ook.
In een dwergkamertje aan zee, laptop op
een minitafeltje met een minitafel-tafellampje
dat vastzit op een heel verkeerde plek
(laptopje wankelt op het kantje).
Wel, toen was ik een reuzin natuurlijk.
Nu niet meer.
Nu in het hele grote bed, een kamertjesbreedbed.
Met een fles wijn, zo groot daar op het kastje,
en het tandenpoetsglas vol, en het raampje open
en de grote windwaai daarbuiten en alle
stemmen stil. Zo gaat het wel.
1-12-1999
Morgenavond om een uur of 9 zal het weer zover zijn.
Dan verlaat de laatste medevreemde de hotelbar om op zijn of haar bed
naar een talkshow te kijken en in te dommelen. Ik blijf nog even zitten
om te ontdekken wat ik toch al wist: dat er in hotelbars te Noordwijk
niets te doen is op een woensdagavond. Maar ik weet een fles wijn te
vinden in mijn 3 dagen-koffertje en een laptop, dus trek ook ik mij terug uit de zogenaamde decembergezelligheid die aan het plafond hangt.
En dan begint de ellende. Er staat natuurlijk een telefoon op een van
beide nachtkastjes. Met wat geluk valt daar een plug uit te trekken en
in laptopje te steken, maar veelal kan dat ook niet. Dan kan ik wat
kruipen onder het bed, in de hoop een plugje in de muur te ontdekken. Maar veelal stuit je dan op een wanstaltige houten of plastieken ombouw waar het snoer zomaar in verdwijnt, in een op maat gezaagd gaatje. Dan is het zaak de ombouw te demonteren. Soms lukt dat. Maar -je raadt het al- vaak ook niet.
Als ik dan, anderhalf uur en 6 gestoten hoofden later, laptop irgendwo
in heb geplugd en xs4all bel, dan neemt soms de receptie op. Erg genant
want ik hoor de modem wel praten maar de receptie hoort mij niet. “Kamer 342 denkt leuk te zijn.” zegt de ene jongedame dan tegen de andere baliemeneer. Dan kruip ik weer onder het bed, verwissel de plugjes zodat de telefoon weer werkt, bel de receptie en leg mijn probleem uit. “Eerst een 0″ zeggen ze dan in 9 van de 10 gevallen.
Maar dat is niet altijd een oplossing. Vorig jaar, ergens ter Veluwe, bleef de receptiejongeman maar opnemen, tot 2 uur ‘snachts aan toe, telkens met een nieuwe tip. De dag daarop bleek hij stagiair die niet wist dat er echt een probleem was met de telefooncentrale, en mijn pogingen bij voorbaat onmogelijk. Groot was mijn verbazing toen ik bij het uitchecken 2 dagen later een telefoonrekening van een tientje gepresenteerd kreeg, wegens het veelvuldig bellen naar de receptie. Ik heb wat stampij gemaakt natuurlijk over slechte service op telecommunicatiegebied, en dat tientje zelf mogen houden.
Maar goed, dit alles ter inleiding, dat je aan mij denkt, eenzaam op
een hotelkamer, als ik van morgenochtend tot vrijdagavond niets van mij
horen laat. Of zou Noordwijk internet-cafe’s kennen?
30-11-1999
anyone lived in a pretty how town
(with up so floating many bells down)
spring summer autumn winter
he sang his didn’t he danced his did.
women and men (both little and small)
cared for anyone not at all
they sowed their isn’t they reaped their same
sun moon stars rain
children guessed (but only a few
and down they forgot as up they grew
autumn winter spring summer)
that noone loved him more by more
when by now and tree by leaf
she laughed his joy she cried his grief
bird by snow and stir by still
anyone’s any was all to her
someones married their everyones
laughed their cryings and did their dance
(sleep wake hope and then) they
said their nevers they slept their dream
stars rain sun moon
(and only the snow can begin to explain
how children are apt to forget to remember
with up so floating many bells down)
one day anyone died i guess
(and noone stooped to kiss his face)
busy folk buried them side by side
little by little and was by was
all by all and deep by deep
and more by more they dream their sleep
noone and anyone earth by april
wish by spirit and if by yes.
women and men (both dong and ding)
summer autumn winter spring
reaped their sowing and went their came
sun moon stars rain
e.e. cummings
dat ben ik. ergens tussen werk & huis beving me de geeuwziekte en nog is-i niet weg. de dag was wat hectisch. er moest een stuk de deur uit. een stuk dat pas 7 december ergens besproken wordt maar blijkbaar kan niet iedereen snel lezen. ik kan wel snel schrijven als ‘t moet en was eigenlijk gister al klaar. er moest alleen nog wat bij over budgetten. daar zijn gelukkig adviseurs voor maar all in all heeft het me toch vrijwel de hele dag gekost om ‘t allemaal te begrijpen en goed op te schrijven.
om mijn eigen zwijgzaamheid te compenseren doe ik zo nog een gedicht. de vorige viel hier en daar in de smaak, las ik. deze misschien ook wel, bij mij in ieder geval.
over anyone & noone, die hun leven lieven en hun liefde leven in een ‘hoe’ stadje. temidden van allerlei someones en everyones die door hun eigen dromen heenslapen & waarvan alleen de kinderen soms iets doorhebben. but down they forgot as up they grew.