arcade fire stonden op nummer 4, in mijn jaarlijstje 2004. inmiddels zijn ze zelfs gestegen naar nummer 2, de plaat blijft groeien (al zullen ze cave niet van zijn #1 beroven).

klik op de foto om een filmpje te zien van neighborhood #3 (power out) zoals ze dat 28 juli 2004 speelden in local 506, chapel hill, north carolina. dat ze maar eens heel heel snel paradiso aandoen! zelfs de stropdassen mogen mee.

als je hun cd funeral niet kent kun je hier 3 nummers beluisteren.

filmpje ontdekt via melvin

arcade fire stonden op nummer 4, in mijn jaarlijstje 2004. inmiddels zijn ze zelfs gestegen naar nummer 2, de plaat blijft groeien (al zullen ze cave niet van zijn #1 beroven).

klik op de foto om een filmpje te zien van neighborhood #3 (power out) zoals ze dat 28 juli 2004 speelden in local 506, chapel hill, north carolina. dat ze maar eens heel heel snel paradiso aandoen! zelfs de stropdassen mogen mee.

als je hun cd funeral niet kent kun je hier 3 nummers beluisteren.

filmpje ontdekt via melvin

ik dacht zonet wat na over spiegels. volgens mij had ik daar al eens over gedacht en geschreven en ik zocht even naar mezelf. om van de spiegel in de regen te vallen. skaten in de regen om precies te zijn. en nu dacht ik laatst, toen ik een ipod wilde, toch al even aan dat skaten. ik moet ze maar eens lenteklaar maken want ik weet nu weer hoe heerlijk dat soms kon zijn. zelfs in de regen. lees maar:

ik zie eruit als iets dat de kat heeft opgepikt en binnen gebracht, zelfs na de douche. en de skates, tja, wat moet ik met de skates. ik heb helemaal geen wasbenzine en teflon ofzo in huis. tenslotte zijn ze net nieuw en wie had er twee weken geleden gedacht dat ik ooit in de regen zou gaan skaten? als iemand mij verteld zou hebben dat ik voor mijn plezier als verzopen kat rondjes door het park ging maken in plaats van wijn drinken in de warmte van vertigo, dan had ik een wenkbrauw opgetrokken, mijn bloedrode nagels even bestudeerd en gezegd: je bent gek. maar nee zei de gek, dat ben ik zelf.

in de stralende zon liep ik rond 2 uur richting vondelpark, maar ik had nauwelijks de ingang genomen of het werd grauw en grijs. de eerste druppels vielen bij het viaduct, ik liep toch maar door tot voorbij de vijver en stak een sigaret op bij het ronde bankje. ik zou wachten tot het weer droog was al duurde het een uur. er kwam een skatend meisje naast me zitten en die vertelde me alles over haar valpartij op het circuit zondag en haar angst voor stoepjes. na een half uur werd het droog, zij schaatste onmiddelijk weg en ik begon aan de van-pump-naar-skate metamorfose.

ik kwam langzaam op gang, het was even wennen aan het natte wegdek maar na een half rondje had ik de juiste slag weer. opnieuw wat druppels. en meer en meer en zo moest ik na een rondje alweer stoppen voor wat geen bui meer was maar een zondvloed. onweer en wind, en de boom waar ik onder zat bood geen enkele bescherming meer. doornat zat ik me af te vragen wat te doen toen een fietsend jongetje stopte om zijn capuchon op te doen. blijf je daar een beetje droog onder die boom? niet zo droog als jouw humor, dacht mijn hoofd maar ik hield het op een heel hard nee-schudden. druppels vlogen om me heen als een hond na een duik in de vijver. tijd om te gaan. skates uit schoenen aan en wandelen. onderweg begon ik te rillen en klappertanden, ik besloot een tijdje onder het viaduct naar de muziek te luisteren om bij te komen. het werd leger en leger en ook de ijscoman hield het voor gezien en reed weg.

na een half uur leek het droog te worden maar toen wilde ik niet meer naar huis. ik ben bij vertigo even op het ronde bankje gaan zitten om de lucht goed te bekijken. lekker aan het bruin worden daar? met een brede grijns liep de enige overgebleven wandelaar in het park door. maar het leek heus droog te blijven, en met vingers zo verkleumd dat het bijna niet meer ging heb ik opnieuw mijn skates aangedaan.

en toen volgden een aantal magische rondjes in het vrijwel lege park. we speelden met elkaar, het park het weer en ik. als ik bukte in een schaatshouding, stak de wind enkele seconden later achter me op. als ik, zonder te weten waarom, een end naar links zwierde kwam even later pas het takje bladeren aan rollen van rechts. op een andere dag zou ik daar waarschijnlijk over gevallen zijn. mijn hoofd was zo leeg dat het onderdeel werd van de krachten die het universum bewegen, en even was ik weer dat meisje van zeven dat zo graag aan kunstschaatsen deed op stil natuurijs om te dansen met de wind en het licht en de tijd.

het werd langzamerhand weer iets drukker en ik besloot even op een bankje te zitten. er kwamen wat skaters aan met hockeysticks, ik vroeg hen hoe laat het was. acht uur precies. wat? ik was om twee uur naar het park gegaan en had ingeschat dat het een uur of vijf was. toch maar naar huis dan, onderweg nog meer regen en koud ook, met mijn nog steeds blote benen. je bent gek, zei de spiegel, en je ziet er niet uit. ja lachte ik terug, en nee.

ik weet weer dat ik een paar weken later weer zoiets deed. toen was ik zo ver heen dat ik bij het uitdoen van mijn skates stomverbaasd keek naar 2 voeten vol bloed van kapotte blaren. ’twas toch nauwelijks een uur gelee dat ik blaarloos ging rondjes rijden? ook toen bleek de tijd sneller dan gedacht. daarmee lijkt rondjes doen in het vondelpark het tegenovergestelde effect van ruimtereizen te hebben. of toch niet? toen ik het park weer uit liep leek de stad veel ouder geworden dan ik, al strompelde ik een beetje.

ik dacht zonet wat na over spiegels. volgens mij had ik daar al eens over gedacht en geschreven en ik zocht even naar mezelf. om van de spiegel in de regen te vallen. skaten in de regen om precies te zijn. en nu dacht ik laatst, toen ik een ipod wilde, toch al even aan dat skaten. ik moet ze maar eens lenteklaar maken want ik weet nu weer hoe heerlijk dat soms kon zijn. zelfs in de regen. lees maar:

ik zie eruit als iets dat de kat heeft opgepikt en binnen gebracht, zelfs na de douche. en de skates, tja, wat moet ik met de skates. ik heb helemaal geen wasbenzine en teflon ofzo in huis. tenslotte zijn ze net nieuw en wie had er twee weken geleden gedacht dat ik ooit in de regen zou gaan skaten? als iemand mij verteld zou hebben dat ik voor mijn plezier als verzopen kat rondjes door het park ging maken in plaats van wijn drinken in de warmte van vertigo, dan had ik een wenkbrauw opgetrokken, mijn bloedrode nagels even bestudeerd en gezegd: je bent gek. maar nee zei de gek, dat ben ik zelf.

in de stralende zon liep ik rond 2 uur richting vondelpark, maar ik had nauwelijks de ingang genomen of het werd grauw en grijs. de eerste druppels vielen bij het viaduct, ik liep toch maar door tot voorbij de vijver en stak een sigaret op bij het ronde bankje. ik zou wachten tot het weer droog was al duurde het een uur. er kwam een skatend meisje naast me zitten en die vertelde me alles over haar valpartij op het circuit zondag en haar angst voor stoepjes. na een half uur werd het droog, zij schaatste onmiddelijk weg en ik begon aan de van-pump-naar-skate metamorfose.

ik kwam langzaam op gang, het was even wennen aan het natte wegdek maar na een half rondje had ik de juiste slag weer. opnieuw wat druppels. en meer en meer en zo moest ik na een rondje alweer stoppen voor wat geen bui meer was maar een zondvloed. onweer en wind, en de boom waar ik onder zat bood geen enkele bescherming meer. doornat zat ik me af te vragen wat te doen toen een fietsend jongetje stopte om zijn capuchon op te doen. blijf je daar een beetje droog onder die boom? niet zo droog als jouw humor, dacht mijn hoofd maar ik hield het op een heel hard nee-schudden. druppels vlogen om me heen als een hond na een duik in de vijver. tijd om te gaan. skates uit schoenen aan en wandelen. onderweg begon ik te rillen en klappertanden, ik besloot een tijdje onder het viaduct naar de muziek te luisteren om bij te komen. het werd leger en leger en ook de ijscoman hield het voor gezien en reed weg.

na een half uur leek het droog te worden maar toen wilde ik niet meer naar huis. ik ben bij vertigo even op het ronde bankje gaan zitten om de lucht goed te bekijken. lekker aan het bruin worden daar? met een brede grijns liep de enige overgebleven wandelaar in het park door. maar het leek heus droog te blijven, en met vingers zo verkleumd dat het bijna niet meer ging heb ik opnieuw mijn skates aangedaan.

en toen volgden een aantal magische rondjes in het vrijwel lege park. we speelden met elkaar, het park het weer en ik. als ik bukte in een schaatshouding, stak de wind enkele seconden later achter me op. als ik, zonder te weten waarom, een end naar links zwierde kwam even later pas het takje bladeren aan rollen van rechts. op een andere dag zou ik daar waarschijnlijk over gevallen zijn. mijn hoofd was zo leeg dat het onderdeel werd van de krachten die het universum bewegen, en even was ik weer dat meisje van zeven dat zo graag aan kunstschaatsen deed op stil natuurijs om te dansen met de wind en het licht en de tijd.

het werd langzamerhand weer iets drukker en ik besloot even op een bankje te zitten. er kwamen wat skaters aan met hockeysticks, ik vroeg hen hoe laat het was. acht uur precies. wat? ik was om twee uur naar het park gegaan en had ingeschat dat het een uur of vijf was. toch maar naar huis dan, onderweg nog meer regen en koud ook, met mijn nog steeds blote benen. je bent gek, zei de spiegel, en je ziet er niet uit. ja lachte ik terug, en nee.

ik weet weer dat ik een paar weken later weer zoiets deed. toen was ik zo ver heen dat ik bij het uitdoen van mijn skates stomverbaasd keek naar 2 voeten vol bloed van kapotte blaren. ’twas toch nauwelijks een uur gelee dat ik blaarloos ging rondjes rijden? ook toen bleek de tijd sneller dan gedacht. daarmee lijkt rondjes doen in het vondelpark het tegenovergestelde effect van ruimtereizen te hebben. of toch niet? toen ik het park weer uit liep leek de stad veel ouder geworden dan ik, al strompelde ik een beetje.

woorden groeien mee, met de jaren
worden ze zwaarder, ze raken
bemanteld met onderzees gewas,
mosselen, een stuk van een wrak,
wieren ijl als oud mensenhaar,
onrustige planthanden, verraad
van bovenglans, verdronken land,
algen dralend boven zwart zand.

daarom moet ik ze altijd vertalen,
loswrikken, ophalen, in ander water
overdoen, uitspoelen, afkrabben
en wachten wat in mijn handen
achterblijft: een bloem, een geraamte,
een onderaards antwoord van aarde,
een laatst geglinster, een begin van brand,
een glimp onderbelicht vaderland.

gabriel smit (1910-1981)
uit: op mijn woord (1968)

woorden groeien mee, met de jaren
worden ze zwaarder, ze raken
bemanteld met onderzees gewas,
mosselen, een stuk van een wrak,
wieren ijl als oud mensenhaar,
onrustige planthanden, verraad
van bovenglans, verdronken land,
algen dralend boven zwart zand.

daarom moet ik ze altijd vertalen,
loswrikken, ophalen, in ander water
overdoen, uitspoelen, afkrabben
en wachten wat in mijn handen
achterblijft: een bloem, een geraamte,
een onderaards antwoord van aarde,
een laatst geglinster, een begin van brand,
een glimp onderbelicht vaderland.

gabriel smit (1910-1981)
uit: op mijn woord (1968)

gisteren schreef ik over dat stokje dat me raakte. vraag 4 blijft lastig maar dat zal-ie ook zijn als ik er nog 3 dagen langer over nadenk. niet langer gedraald dus. the results are:

1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer?

13,34 GB, voor het grootste deel bestaand uit cd’s die ik geimporteerd heb.

2. Wat is je laatst gekochte cd?

dat waren er 3. ik maakte mijn jaarlijstje op en keek verder wat ik de laatste tijd zoveel had beluisterd dat ik het toch heus moest kopen. dat bleken:

gem – tell me what’s new
the arcade fire – funeral
oceansize – effloresce

3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nr voor je dit bericht las?

toen ik het maandagochtend las had ik nog niets beluisterd, ik keek even of audioscrobbler zich nog iets van zondagavond kon herinneren, maar nee.

toen ik het gisteravond opnieuw las, luisterde ik naar bright eyes,
digital ash in a digital urn. down a rabbit hole begon net.

en nu ik voor de 3e (en hopelijk laatste) keer aan het antwoorden sla luister ik naar walk away van ben harper.

4. Geef 4 nrs door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen.

gershwin – rhapsody in blue
nick cave – john finn’s wife
jesus & mary chain – my little underground
leonard cohen – tower of song

‘t spijt me voor al die andere nummers, hopelijk helpt ‘t dat ik ezeltje-prik heb gedaan in een lijst van wel bijna 100 van jullie die ik luister en beteken. wel jammer dat er niks recenters bijzit maar ik ga niet opnieuw prikken.

5. Aan welke 3 personen geef jij het stokje door en waarom?

mmm. die stokjes zijn geloof ik niet al te populair meer. wat nu te doen?

ik ben bang dat je er toch aan moet geloven, verdwaalde gans. wel, niets moet natuurlijk. zie maar. je mag ook *krak* doen en iets anders schrijven.

misschien doe ik pom er wel een beetje plezier mee, ze schrijft in ieder geval veel over muziek de laatste dagen. en wie weet kan ze een nieuw geluid laten horen.

ik houd het denk ik bij 2. of zal ik … ja. ik stuur het stokje ook naar paper moon. moet je maar geen bandje zijn met blog en nog aardig ook. ik maak er schaamteloos misbruik van.

dus, stokjes voor een gans, een pom en een bandje. in de hoop dat ze nu niet heel boos op me worden allemaal.

gisteren schreef ik over dat stokje dat me raakte. vraag 4 blijft lastig maar dat zal-ie ook zijn als ik er nog 3 dagen langer over nadenk. niet langer gedraald dus. the results are:

1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer?

13,34 GB, voor het grootste deel bestaand uit cd’s die ik geimporteerd heb.

2. Wat is je laatst gekochte cd?

dat waren er 3. ik maakte mijn jaarlijstje op en keek verder wat ik de laatste tijd zoveel had beluisterd dat ik het toch heus moest kopen. dat bleken:

gem – tell me what’s new
the arcade fire – funeral
oceansize – effloresce

3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nr voor je dit bericht las?

toen ik het maandagochtend las had ik nog niets beluisterd, ik keek even of audioscrobbler zich nog iets van zondagavond kon herinneren, maar nee.

toen ik het gisteravond opnieuw las, luisterde ik naar bright eyes,
digital ash in a digital urn. down a rabbit hole begon net.

en nu ik voor de 3e (en hopelijk laatste) keer aan het antwoorden sla luister ik naar walk away van ben harper.

4. Geef 4 nrs door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen.

gershwin – rhapsody in blue
nick cave – john finn’s wife
jesus & mary chain – my little underground
leonard cohen – tower of song

‘t spijt me voor al die andere nummers, hopelijk helpt ‘t dat ik ezeltje-prik heb gedaan in een lijst van wel bijna 100 van jullie die ik luister en beteken. wel jammer dat er niks recenters bijzit maar ik ga niet opnieuw prikken.

5. Aan welke 3 personen geef jij het stokje door en waarom?

mmm. die stokjes zijn geloof ik niet al te populair meer. wat nu te doen?

ik ben bang dat je er toch aan moet geloven, verdwaalde gans. wel, niets moet natuurlijk. zie maar. je mag ook *krak* doen en iets anders schrijven.

misschien doe ik pom er wel een beetje plezier mee, ze schrijft in ieder geval veel over muziek de laatste dagen. en wie weet kan ze een nieuw geluid laten horen.

ik houd het denk ik bij 2. of zal ik … ja. ik stuur het stokje ook naar paper moon. moet je maar geen bandje zijn met blog en nog aardig ook. ik maak er schaamteloos misbruik van.

dus, stokjes voor een gans, een pom en een bandje. in de hoop dat ze nu niet heel boos op me worden allemaal.

wat leuk om te lezen dat omar mij inspirerend vindt. ik begon al bijna te glimlachen toen dat ritmestokje -dat door dat inspirerend even in de lucht was blijven hangen- alsnog viel en raakte.

niemand schijnt de kwaadste te zijn dus wie ben ik. best leuk om even mee bezig te zijn, en ook om van anderen te lezen. wel, een paar vragen dan.

maar ‘kben ook niet de snelste. die 4 nummers, daar wil ik even over nadenken. ’tis welhaast een uitnodiging om van 20 jaren terug tot nu te gaan luisteren. ik neem me voor het morgen te weten.

ander probleem: 3 bloggers uitnodigen die dit stokje nog niet gehad hebben, wel willen hebben en aan wie ik het wil geven. ik zal eens peilen. er zijn zeker geen vrijwilligers, voor als ‘t peilen op nee stuit?

wat leuk om te lezen dat omar mij inspirerend vindt. ik begon al bijna te glimlachen toen dat ritmestokje -dat door dat inspirerend even in de lucht was blijven hangen- alsnog viel en raakte.

niemand schijnt de kwaadste te zijn dus wie ben ik. best leuk om even mee bezig te zijn, en ook om van anderen te lezen. wel, een paar vragen dan.

maar ‘kben ook niet de snelste. die 4 nummers, daar wil ik even over nadenken. ’tis welhaast een uitnodiging om van 20 jaren terug tot nu te gaan luisteren. ik neem me voor het morgen te weten.

ander probleem: 3 bloggers uitnodigen die dit stokje nog niet gehad hebben, wel willen hebben en aan wie ik het wil geven. ik zal eens peilen. er zijn zeker geen vrijwilligers, voor als ‘t peilen op nee stuit?