eergister schreef ik dat ross curry 23 januari in phantasio speelt. ik was er zojuist even en hoorde dat ook ben christophers binnenkort komt. woensdag 9 februari speelt hij ‘s avonds in paradiso, maar ‘s middags in phantasio. vanaf 14:30 uur als ik het goed heb. daar ga ik zeker proberen bij te zijn. volgens mijn agenda moet het, met een beetje schuifwerk, wel lukken.

op zijn site kun je (via releases) 4 liedjes luisteren van zijn meest recente cd ‘the spaces in between’. en vpro’s R.A.M. zocht hem vorig jaar op, de uitzending kun je hier nog bekijken (klik op video rechtsboven, het item begint bij minuut 43). hij vertelt over zijn periode van inzinking en speelt & zingt gitaar in zijn slaapkamer. lees hier iets meer over het item. het is een ontroerend en grappig portret.

eerie spaced-out folk songs of the purest longing, wrapped up in enigmatic samples and dipped in honey melodies – independent

creatively, he remains utterly distinctive … a sublime songwriter who fashioned two near masterpieces, ‘my beautiful demon’ and ‘spoonface’, and here delivers a third – sunday times

eergister schreef ik dat ross curry 23 januari in phantasio speelt. ik was er zojuist even en hoorde dat ook ben christophers binnenkort komt. woensdag 9 februari speelt hij ‘s avonds in paradiso, maar ‘s middags in phantasio. vanaf 14:30 uur als ik het goed heb. daar ga ik zeker proberen bij te zijn. volgens mijn agenda moet het, met een beetje schuifwerk, wel lukken.

op zijn site kun je (via releases) 4 liedjes luisteren van zijn meest recente cd ‘the spaces in between’. en vpro’s R.A.M. zocht hem vorig jaar op, de uitzending kun je hier nog bekijken (klik op video rechtsboven, het item begint bij minuut 43). hij vertelt over zijn periode van inzinking en speelt & zingt gitaar in zijn slaapkamer. lees hier iets meer over het item. het is een ontroerend en grappig portret.

eerie spaced-out folk songs of the purest longing, wrapped up in enigmatic samples and dipped in honey melodies – independent

creatively, he remains utterly distinctive … a sublime songwriter who fashioned two near masterpieces, ‘my beautiful demon’ and ‘spoonface’, and here delivers a third – sunday times

het heeft even geduurd, maar na bijna 3 maanden bloggen heb ik nu toch bedacht dat een woord van welkom wel zo vriendelijk staat. zeker in dit gurige jaargetij. en zie boven.

nu het er zo staat lijkt het meer een motto dan een welkomstwoord, maar volgens web-log is dit toch heus mijn welkomsttekst. ooit komt het nog wel goed, met mij als gastvrouw.

het is trouwens de eerste zin van een verhaaltje dat ik ooit schreef, het staat hier onder. en voor wie een beetje moe wordt van al die verhaaltjes die ik al eerder schreef: ik heb een paar nieuwe in de maak. even geduld nog. ik heb een paar jaar bijna niet geschreven en het is weer even wennen.

in den beginne was het woord. in die zin wil ik nog wel geloven.

vóór dat woord is er natuurlijk ook van alles, een soort emotiebrij. dat
moerast wat tussen ons in, een enkele keer borrelt er iets naar boven en
ik kijk er met verbazing naar.

het lijkt me erg mooi wat daar onder de oppervlakte zit. maar zelfs de
dood heeft zijn charmes dus dat zegt niks. die lichtjes die ik denk te
zien, zijn misschien mijn eigen ongehuilde tranen van jaren her. en die
lotusbloem die er volgens mij groeit kan ook een zeewier zijn, dat zich
als een tentakel om mijn enkels zal slingeren.

het is alleen maar modder. toch? je kijkt me vragend aan. ik twijfel
tussen bloem en tentakel en houd mijn mond. ik ken de kracht van mijn
eigen gekte en huiver om je er in te betrekken. soms maken woorden me
bang, en soms wil ik de dingen niet scherp zien. ik heb je nog geen
antwoord gegeven, maar je vraag dwingt me om te kijken.

het mooiste weefsel is van dichtbij niets anders dan een verzameling
draadjes. als ik nu weet welke van jou zijn en welke van mij en welke
kleuren er eigenlijk allemaal inzitten en of het zijde is of jute, heb ik het
daarmee dan niet kapot gemaakt? en zo niet, wat winnen we er dan bij?

ik hou van die onuitgesproken nachten. ik ben bang dat je het antwoord
waar je naar vraagt toch liever niet wilt horen. bang dat ik mezelf in het
moeras verlies en dat je me er dan niet uithaalt. bang voor mijn eigen
demonen die mij nu nog met rust laten.

het is nog niet echt zie je, als het geen naam heeft. en als het niet echt
is, wel, dan sluimeren de monsters en durf ik je aan te kijken en me
te laten zien. als ik je vertel van de lichtjes, zul je me dan zeggen dat
ik aan wanen lijd?

nee, ik weet ook niet of het water is of modder waarin we zwemmen,
ik weet alleen dat ik daar elke nacht wel zou willen wonen, in dat land
van ooit. als ik soms iemand anders meeneem, lijkt het verdomd op
modder trouwens, dan glinstert er niets. misschien moet ik je dat maar
zeggen, ooit. dat ik met jou in mooie modder zwem.

het heeft even geduurd, maar na bijna 3 maanden bloggen heb ik nu toch bedacht dat een woord van welkom wel zo vriendelijk staat. zeker in dit gurige jaargetij. en zie boven.

nu het er zo staat lijkt het meer een motto dan een welkomstwoord, maar volgens web-log is dit toch heus mijn welkomsttekst. ooit komt het nog wel goed, met mij als gastvrouw.

het is trouwens de eerste zin van een verhaaltje dat ik ooit schreef, het staat hier onder. en voor wie een beetje moe wordt van al die verhaaltjes die ik al eerder schreef: ik heb een paar nieuwe in de maak. even geduld nog. ik heb een paar jaar bijna niet geschreven en het is weer even wennen.

in den beginne was het woord. in die zin wil ik nog wel geloven.

vóór dat woord is er natuurlijk ook van alles, een soort emotiebrij. dat
moerast wat tussen ons in, een enkele keer borrelt er iets naar boven en
ik kijk er met verbazing naar.

het lijkt me erg mooi wat daar onder de oppervlakte zit. maar zelfs de
dood heeft zijn charmes dus dat zegt niks. die lichtjes die ik denk te
zien, zijn misschien mijn eigen ongehuilde tranen van jaren her. en die
lotusbloem die er volgens mij groeit kan ook een zeewier zijn, dat zich
als een tentakel om mijn enkels zal slingeren.

het is alleen maar modder. toch? je kijkt me vragend aan. ik twijfel
tussen bloem en tentakel en houd mijn mond. ik ken de kracht van mijn
eigen gekte en huiver om je er in te betrekken. soms maken woorden me
bang, en soms wil ik de dingen niet scherp zien. ik heb je nog geen
antwoord gegeven, maar je vraag dwingt me om te kijken.

het mooiste weefsel is van dichtbij niets anders dan een verzameling
draadjes. als ik nu weet welke van jou zijn en welke van mij en welke
kleuren er eigenlijk allemaal inzitten en of het zijde is of jute, heb ik het
daarmee dan niet kapot gemaakt? en zo niet, wat winnen we er dan bij?

ik hou van die onuitgesproken nachten. ik ben bang dat je het antwoord
waar je naar vraagt toch liever niet wilt horen. bang dat ik mezelf in het
moeras verlies en dat je me er dan niet uithaalt. bang voor mijn eigen
demonen die mij nu nog met rust laten.

het is nog niet echt zie je, als het geen naam heeft. en als het niet echt
is, wel, dan sluimeren de monsters en durf ik je aan te kijken en me
te laten zien. als ik je vertel van de lichtjes, zul je me dan zeggen dat
ik aan wanen lijd?

nee, ik weet ook niet of het water is of modder waarin we zwemmen,
ik weet alleen dat ik daar elke nacht wel zou willen wonen, in dat land
van ooit. als ik soms iemand anders meeneem, lijkt het verdomd op
modder trouwens, dan glinstert er niets. misschien moet ik je dat maar
zeggen, ooit. dat ik met jou in mooie modder zwem.

vanmorgen, op mijn wandeling naar mijn werk, zag ik achter het paleis op de dam een poster hangen in gevaarlijk groenig licht en grote letters. GEEN HOND DE DEUR UIT stond er. en even verderop (er was wat ruimte, als om de spanning op te voeren): ZONDER PENNING.

ik keek weer weg van de poster, ‘k moest even uitwijken voor iemand die rondhing onderaan de traptreden van de albert heijn daar. aan de overkant, bij de achteringang van het paleis, stonden een soort lakei-wezens al evenzeer een sfeer van middeleeuwen uit te stralen als de vage wezens die onderaan de trappen wonen. ik bedacht me dat dat paleis, als voormalig stadhuis van amsterdam, toch eigenlijk mijn echte werkplek is.

en terwijl ik nog even doorliep, op weg naar het waterlooplein van de stopera, realiseerde ik me dat ik nog steeds wat illegaal op stap ben, zo zonder hondenpenning.

vanmorgen, op mijn wandeling naar mijn werk, zag ik achter het paleis op de dam een poster hangen in gevaarlijk groenig licht en grote letters. GEEN HOND DE DEUR UIT stond er. en even verderop (er was wat ruimte, als om de spanning op te voeren): ZONDER PENNING.

ik keek weer weg van de poster, ‘k moest even uitwijken voor iemand die rondhing onderaan de traptreden van de albert heijn daar. aan de overkant, bij de achteringang van het paleis, stonden een soort lakei-wezens al evenzeer een sfeer van middeleeuwen uit te stralen als de vage wezens die onderaan de trappen wonen. ik bedacht me dat dat paleis, als voormalig stadhuis van amsterdam, toch eigenlijk mijn echte werkplek is.

en terwijl ik nog even doorliep, op weg naar het waterlooplein van de stopera, realiseerde ik me dat ik nog steeds wat illegaal op stap ben, zo zonder hondenpenning.

ross curry, ooit van spo-dee-o-dee faam, speelt op zondag 23 januari liedjes van zijn recente cd hope springs eternal in phantasio.

ik weet niet eens zeker of ik ross curry wel wil aanbevelen. ik luisterde gisteren naar de fragmenten van de cd die op zijn site staan (waarom oh waarom van elk nummer zo’n flard? ik hoor liever 3 nummers helemaal en van de rest niets dan zo’n hele cd in jingle-formaat) en zijn stem stoorde me nog al eens.

dat kan een momentopname zijn dus ik probeer het gewoon nog eens. ik wil het leuk genoeg vinden om toch naar zijn optreden te gaan. de vorige phantasio instore beviel me heel erg goed namelijk, en dat was niet alleen aan paper moon te danken. ik schreef hier al hoe leuk dat was.

’tis er klein en gezellig en met bier en mogen roken en van hele aardige mensen en de band bleef hangen en praten en het publiek ook. dus ik ga mijn best doen wat aan zijn stem te wennen zodat ik hem kan gaan zien, ross curry.

phantasio
2e tuindwarsstraat 53 am*dam
zondag 23 januari 16:00 uur

ross curry, ooit van spo-dee-o-dee faam, speelt op zondag 23 januari liedjes van zijn recente cd hope springs eternal in phantasio.

ik weet niet eens zeker of ik ross curry wel wil aanbevelen. ik luisterde gisteren naar de fragmenten van de cd die op zijn site staan (waarom oh waarom van elk nummer zo’n flard? ik hoor liever 3 nummers helemaal en van de rest niets dan zo’n hele cd in jingle-formaat) en zijn stem stoorde me nog al eens.

dat kan een momentopname zijn dus ik probeer het gewoon nog eens. ik wil het leuk genoeg vinden om toch naar zijn optreden te gaan. de vorige phantasio instore beviel me heel erg goed namelijk, en dat was niet alleen aan paper moon te danken. ik schreef hier al hoe leuk dat was.

’tis er klein en gezellig en met bier en mogen roken en van hele aardige mensen en de band bleef hangen en praten en het publiek ook. dus ik ga mijn best doen wat aan zijn stem te wennen zodat ik hem kan gaan zien, ross curry.

phantasio
2e tuindwarsstraat 53 am*dam
zondag 23 januari 16:00 uur