al jaren en jaren zit ik met de vraag of het klopt dat hommels ontwerp-technisch gezien eigenlijk helemaal niet zouden moeten kunnen vliegen. dat is me verteld eens toen ik vrij jong was, en intrigeerde zo dat het me altijd is bijgebleven. niemand wist later ooit te vertellen of het waar is dat hommels kleine wondertjes zijn.

ik heb zelfs een keer zo’n nachtelijk radioprogramma gebeld waarin luisteraars elkaars vragen beantwoorden. niemand belde met een antwoord. van de week moest ik er weer aan denken toen ik iemand vertelde over deze radio-ervaring, die nog bijna een absurde wending nam. de presentatrice vroeg me namelijk in het bijbehorende praatje waar ik werkte. dat heb ik maar wat in het vage gelaten. net op tijd realiseerde ik me dat het allicht wat vreemd was te laten blijken dat ik met tientallen ingenieurs lucht- en ruimtevaarttechniek werkte. en ik had -en heb- mijn hommelvraag nooit aan hen voorgelegd.

donderdag kocht ik eindelijk perpetuum mobile van einsturzende neubauten. en vanmiddag hoorde ik wat blixa zingt in het mooie youme & meyou:

they have proven quite effectively
that bumblebees indeed can fly
against the field’s authority

blixa kent het verhaal! daar maakt hij me erg blij mee. even dacht ik er over om in de wereldwijde wibliotheek te zoeken of het nu wel of niet een onzinverhaal is. maar ik heb het nog niet gedaan, ik blijf veel te graag denken dat hommels het onmogelijke doen.

al jaren en jaren zit ik met de vraag of het klopt dat hommels ontwerp-technisch gezien eigenlijk helemaal niet zouden moeten kunnen vliegen. dat is me verteld eens toen ik vrij jong was, en intrigeerde zo dat het me altijd is bijgebleven. niemand wist later ooit te vertellen of het waar is dat hommels kleine wondertjes zijn.

ik heb zelfs een keer zo’n nachtelijk radioprogramma gebeld waarin luisteraars elkaars vragen beantwoorden. niemand belde met een antwoord. van de week moest ik er weer aan denken toen ik iemand vertelde over deze radio-ervaring, die nog bijna een absurde wending nam. de presentatrice vroeg me namelijk in het bijbehorende praatje waar ik werkte. dat heb ik maar wat in het vage gelaten. net op tijd realiseerde ik me dat het allicht wat vreemd was te laten blijken dat ik met tientallen ingenieurs lucht- en ruimtevaarttechniek werkte. en ik had -en heb- mijn hommelvraag nooit aan hen voorgelegd.

donderdag kocht ik eindelijk perpetuum mobile van einsturzende neubauten. en vanmiddag hoorde ik wat blixa zingt in het mooie youme & meyou:

they have proven quite effectively
that bumblebees indeed can fly
against the field’s authority

blixa kent het verhaal! daar maakt hij me erg blij mee. even dacht ik er over om in de wereldwijde wibliotheek te zoeken of het nu wel of niet een onzinverhaal is. maar ik heb het nog niet gedaan, ik blijf veel te graag denken dat hommels het onmogelijke doen.

gisteren was ik bij de herdenking van de februaristaking. ik ben eigenlijk meer van het demonstreren dan van het herdenken maar er zijn momenteel niet genoeg demonstraties om mijn groeiende behoefte aan protest & verzet te bevredigen. het herdenken van verzet leek me een aardig tussendoortje.

een dochter van een staker opende, job cohen sprak wat en huub van der lubbe las 2 liedteksten. daarmee wist hij nog iets van een protestgevoel op te roepen:

nieuwe laarzen
stonden steeds vooraan
als je die een stok geeft
dan gaan ze ermee slaan
ze voelen zich belazerd
verliezen hun geduld
willen een simpel antwoord
en iemand voor de schuld
ze zijn er weer, terug van weggeweest
nieuwe laarzen van een oude leest
botte leugens van een foute geest

daarna werden bloemen neergelegd maar daar kon ik niet veel van zien. in de buurt stond een doventolk die wel veel zag en daar druk gebarend over vertelde. ik begreep niks van wat ze zei. het was ijzig koud en alleen binnen de hekken, waar ik niet komen mocht, stond een vuurkorf.

maar het was leuk om alle om-en-nabij 80-jarigen om me heen te zien en te horen. die man met dat rode keppeltje, daar links ja, hij loopt net achter cohen. die zie je ook overal zei een meneer met zwarte baret tegen de vrouw naast hem. een ander vroeg wie die van der lubbe eigenlijk was. veel spannender werden de flarden gesprek niet maar ik ben haast een uur blijven luisteren. toen het me echt te koud werd liep ik weg. dat kostte nog moeite, zo stram verkild waren mijn benen. de druk pratende tachtigers leken er geen last van te hebben. ik geef toch de voorkeur aan demonstreren, zeker bij lage temperaturen.

gisteren was ik bij de herdenking van de februaristaking. ik ben eigenlijk meer van het demonstreren dan van het herdenken maar er zijn momenteel niet genoeg demonstraties om mijn groeiende behoefte aan protest & verzet te bevredigen. het herdenken van verzet leek me een aardig tussendoortje.

een dochter van een staker opende, job cohen sprak wat en huub van der lubbe las 2 liedteksten. daarmee wist hij nog iets van een protestgevoel op te roepen:

nieuwe laarzen
stonden steeds vooraan
als je die een stok geeft
dan gaan ze ermee slaan
ze voelen zich belazerd
verliezen hun geduld
willen een simpel antwoord
en iemand voor de schuld
ze zijn er weer, terug van weggeweest
nieuwe laarzen van een oude leest
botte leugens van een foute geest

daarna werden bloemen neergelegd maar daar kon ik niet veel van zien. in de buurt stond een doventolk die wel veel zag en daar druk gebarend over vertelde. ik begreep niks van wat ze zei. het was ijzig koud en alleen binnen de hekken, waar ik niet komen mocht, stond een vuurkorf.

maar het was leuk om alle om-en-nabij 80-jarigen om me heen te zien en te horen. die man met dat rode keppeltje, daar links ja, hij loopt net achter cohen. die zie je ook overal zei een meneer met zwarte baret tegen de vrouw naast hem. een ander vroeg wie die van der lubbe eigenlijk was. veel spannender werden de flarden gesprek niet maar ik ben haast een uur blijven luisteren. toen het me echt te koud werd liep ik weg. dat kostte nog moeite, zo stram verkild waren mijn benen. de druk pratende tachtigers leken er geen last van te hebben. ik geef toch de voorkeur aan demonstreren, zeker bij lage temperaturen.

volgens zijn fotoblog maakte thomas deze foto vanavond om 13 minuten over 8. ik zag op dat moment ook zo’n maan, opkomend boven het dak van de kerk, links van het torentje. groot en koper en zo langzaam-toch-plots boven dat kerkdak verschijnend en recht mijn gezichtsveld in. dat is maar een paar avonden per maand zo mooi. en dan ben ik niet altijd thuis, en als wel dan is het niet altijd even helder.

op dit moment lijkt-i veel kleiner, die maan. en hij zweeft niet meer links naast, maar alweer een paar meter boven het torentje. van hieruit gezien dan. ik weet ook wel dat de maan niet om mij heen draait.

volgens zijn fotoblog maakte thomas deze foto vanavond om 13 minuten over 8. ik zag op dat moment ook zo’n maan, opkomend boven het dak van de kerk, links van het torentje. groot en koper en zo langzaam-toch-plots boven dat kerkdak verschijnend en recht mijn gezichtsveld in. dat is maar een paar avonden per maand zo mooi. en dan ben ik niet altijd thuis, en als wel dan is het niet altijd even helder.

op dit moment lijkt-i veel kleiner, die maan. en hij zweeft niet meer links naast, maar alweer een paar meter boven het torentje. van hieruit gezien dan. ik weet ook wel dat de maan niet om mij heen draait.

binnenkort moet ik toch eens wat schrijven over john fowles. hij is vooral bekend als schrijver van het boek the french lieutenants woman dat weer vooral bekend is als film met meryl streep. maar fowles verdient het om van meer bekend te blijven.

the collector* bijvoorbeeld. als roman verschenen in 1963 en in 1965 tot cultfilm gemaakt. of het curieuze filosofische werkje the aristos, geschreven in de jaren 50, toen hij net was gaan studeren. the magus is nog steeds wel bekend geloof ik. mantissa vond ik zelf een charmante novelle over de relatie kunstenaar-muze en tussen de rest zaten ook nog dingen die ik de moeite waard vond.

maar het gaat me nu om the collector in combinatie met dat rare filosofische the aristos, daar wil ik wat over schrijven. het plan is ergens aanstaand weekend. als je ongeduldig wordt kun je bij wijze van huiswerk vast iets lezen, de film (of de trailer) kijken of alle gegeven links beklikken.

of, meer in de lijn van grunberg: fantaseer eens wat je zou doen als je zo rijk raakt dat je elke fantasie kunt verwezenlijken en als niemand in de gaten heeft wat je doet. wat zou je doen?

_______________________________________________________________
* volg deze link en lees de recensie van de new york times book review zoals gepubliceerd op 28 juli 1963! dan houd ik zo van ‘tinternet.

binnenkort moet ik toch eens wat schrijven over john fowles. hij is vooral bekend als schrijver van het boek the french lieutenants woman dat weer vooral bekend is als film met meryl streep. maar fowles verdient het om van meer bekend te blijven.

the collector* bijvoorbeeld. als roman verschenen in 1963 en in 1965 tot cultfilm gemaakt. of het curieuze filosofische werkje the aristos, geschreven in de jaren 50, toen hij net was gaan studeren. the magus is nog steeds wel bekend geloof ik. mantissa vond ik zelf een charmante novelle over de relatie kunstenaar-muze en tussen de rest zaten ook nog dingen die ik de moeite waard vond.

maar het gaat me nu om the collector in combinatie met dat rare filosofische the aristos, daar wil ik wat over schrijven. het plan is ergens aanstaand weekend. als je ongeduldig wordt kun je bij wijze van huiswerk vast iets lezen, de film (of de trailer) kijken of alle gegeven links beklikken.

of, meer in de lijn van grunberg: fantaseer eens wat je zou doen als je zo rijk raakt dat je elke fantasie kunt verwezenlijken en als niemand in de gaten heeft wat je doet. wat zou je doen?

_______________________________________________________________
* volg deze link en lees de recensie van de new york times book review zoals gepubliceerd op 28 juli 1963! dan houd ik zo van ‘tinternet.

vanavond liep ik een route die ik al een tijdje niet genomen had. er gaan heel veel wegen en straatjes van en naar mijn werk en in tijd scheelt het niet veel. en dus heb ik een soort van basisroute en varieer ik verder alle kanten op. zo zag ik vandaag iets nieuws op de hoek prinsengracht/egelantiersgracht.

daar zat eerst een kinderopvang en de laatste keer dat ik keek zat er helemaal niks. nu hingen er foto’s van muzikanten. ik wierp een tweede blik en zag een galerie die dicht was. vooral mijn handen en benen vonden het te koud om van buiten te blijven kijken, maar op het raam stond een verwijzing naar een site. ik repeteerde de url een paar keer in mijn hoofd en liep verder door naar huis.

rockarchive blijkt in 1998 opgericht door jill furmanovsky. er waren al galeries in london en dublin, en nu dus ook in amsterdam.

In the footsteps of collectives like Magnum, rockarchive is run very much on behalf of its photographers. Its philosophy is to accord dignity and recognition to the art of photography and maintain the rights of its practitioners. But the long-term aims are wider: to promote lesser known work by high profile photographers as well as the work of up and coming photographers, to provide a valuable historical resource, to offer news on exhibtions and events and to provide links to other pertinent websites.

op ‘t eerste gezicht doet het aanbod behoorlijk gedateerd aan. tom waits, u2, elvis costello, blur, joy division etcetera. nu ik de site wat beter doorneem zie ik dat het niet alleen zulk oud spul is, al zijn de meeste gefotografeerden wel heel erg bekend. er lijken wel met enige regelmaat verse fotografen ingelijfd te worden, maar ook pas nadat de sporen al verdiend zijn.

ik zie mezelf niet snel foto’s van muzikanten aan de muur hangen. ze zouden gaan bewegen en praten en bij me intrekken, en dat heb ik liever niet. als je daar zelf geen last van denkt te hebben, en als het niet nieuw en spannend hoeft te zijn dan vind je bij rockarchive misschien iets van je gading. ze hebben ook fotoboeken en box-sets. als ze volgende keer open zijn zal ik eens beter kijken.

vanavond liep ik een route die ik al een tijdje niet genomen had. er gaan heel veel wegen en straatjes van en naar mijn werk en in tijd scheelt het niet veel. en dus heb ik een soort van basisroute en varieer ik verder alle kanten op. zo zag ik vandaag iets nieuws op de hoek prinsengracht/egelantiersgracht.

daar zat eerst een kinderopvang en de laatste keer dat ik keek zat er helemaal niks. nu hingen er foto’s van muzikanten. ik wierp een tweede blik en zag een galerie die dicht was. vooral mijn handen en benen vonden het te koud om van buiten te blijven kijken, maar op het raam stond een verwijzing naar een site. ik repeteerde de url een paar keer in mijn hoofd en liep verder door naar huis.

rockarchive blijkt in 1998 opgericht door jill furmanovsky. er waren al galeries in london en dublin, en nu dus ook in amsterdam.

In the footsteps of collectives like Magnum, rockarchive is run very much on behalf of its photographers. Its philosophy is to accord dignity and recognition to the art of photography and maintain the rights of its practitioners. But the long-term aims are wider: to promote lesser known work by high profile photographers as well as the work of up and coming photographers, to provide a valuable historical resource, to offer news on exhibtions and events and to provide links to other pertinent websites.

op ‘t eerste gezicht doet het aanbod behoorlijk gedateerd aan. tom waits, u2, elvis costello, blur, joy division etcetera. nu ik de site wat beter doorneem zie ik dat het niet alleen zulk oud spul is, al zijn de meeste gefotografeerden wel heel erg bekend. er lijken wel met enige regelmaat verse fotografen ingelijfd te worden, maar ook pas nadat de sporen al verdiend zijn.

ik zie mezelf niet snel foto’s van muzikanten aan de muur hangen. ze zouden gaan bewegen en praten en bij me intrekken, en dat heb ik liever niet. als je daar zelf geen last van denkt te hebben, en als het niet nieuw en spannend hoeft te zijn dan vind je bij rockarchive misschien iets van je gading. ze hebben ook fotoboeken en box-sets. als ze volgende keer open zijn zal ik eens beter kijken.