dat ben ik. ergens tussen werk & huis beving me de geeuwziekte en nog is-i niet weg. de dag was wat hectisch. er moest een stuk de deur uit. een stuk dat pas 7 december ergens besproken wordt maar blijkbaar kan niet iedereen snel lezen. ik kan wel snel schrijven als ‘t moet en was eigenlijk gister al klaar. er moest alleen nog wat bij over budgetten. daar zijn gelukkig adviseurs voor maar all in all heeft het me toch vrijwel de hele dag gekost om ‘t allemaal te begrijpen en goed op te schrijven.
om mijn eigen zwijgzaamheid te compenseren doe ik zo nog een gedicht. de vorige viel hier en daar in de smaak, las ik. deze misschien ook wel, bij mij in ieder geval.
over anyone & noone, die hun leven lieven en hun liefde leven in een ‘hoe’ stadje. temidden van allerlei someones en everyones die door hun eigen dromen heenslapen & waarvan alleen de kinderen soms iets doorhebben. but down they forgot as up they grew.