there’s a hiss from the highway
snakes her hips into everybody’s ears
don’t think i’ve heard silence for years
and i could have sworn i saw you
walking down the cobbled stones
beneath the leaning trees yesterday

i know you sailed away some time ago
but we come here to listen to you comfort us
with your lullaby

underneath the drinking tree
we sail away with our friends
the cemetery is alive tonight
the disappeared the gruesome and the strays
we are invisible ink
as beautiful as you now

there’s a sound in your voice
there’s a place in your everlasting words
yet i don’t have a clear belief
yet i could have sworn i heard you sing to me
from my headphones deep into my head like pill

we listen closely

deze zong hij ook, vanmiddag. the drinking tree. phantasio was behoorlijk druk en ben christophers was alleen. en alleen met gitaar kreeg-i ons allemaal stil. wel, dat is niet helemaal waar. ergens liet een babykleuter even van zich horen, en een rick de leeuw hield een -gelukkig kort- fluistergesprekje achter me. ik zie hoe de vorige zin zich kan laten lezen maar dat is onbedoeld. ik hoorde ook the spaces in between, flowers drink upon the ground en misschien river song. een paar nummers die ik niet herkende.

hoe zal ik zijn stem eens omschrijven? als die van een vreemde engel misschien. zoekend naar de juiste golflengte, ietwat distorted, breekbaar. zoiets moet maar volstaan. op zijn cd’s doen er ook nog apparaatjes mee met hem en zijn gitaar, die vervreemdende effecten kwamen vanmiddag van zijn stem. die stem hield phantasio een paar maal zelfs zonder gitaar stil.

veel meer ga ik er niet over schrijven. luister maar, op zijn site staan 4 liedjes van zijn laatste cd the spaces in between. begin met river song, drijf mee. en via de aankondiging die ik hier deed van dit optreden kun je hem nog live in zijn slaapkamer zien, zoals gefilmd door RAM.

jammer dat ik niet in paradiso was vanavond om hem langer te luisteren.

gisteren dacht ik aan the beanery en zocht een plaatje om hier te laten zien. al zoekend kwam ik een ander werk van kienholz tegen dat direct iets deed.

the beanery deed dat ook, dat directe iets. toen ik die voor het eerst tegenkwam was ik een meisje van een jaar of 8, op bezoek in het stedelijk. ik was net ietsje groter dan de barkrukken denk ik. wat maakte het een indruk er door te lopen. buiten stond een suppoost en hij liet steeds maar een paar mensen tegelijk binnen. die mensen die een klok hadden en geen gezicht waren eng en fascinerend. ik bleef kijken en ging meteen opnieuw in de rij staan om die wereld nog een keer binnen te mogen. het was beter dan een boek lezen want het was net of ik in het boek was gestapt. een boek dat ik alleen maar kon lezen door daar te zijn tot ik het uit had. en in de loop der jaren ben ik nog heel vaak een stukje verder gaan lezen. the beanery behoort gelukkig tot de vaste collectie van het stedelijk.

gisteravond kwam ik the beanery voor de moniiq van nu tegen. ik heb hier iets mee en ik moet hier iets mee en ik ben benieuwd wat. ik verdrink er even diep in als in the beanery indertijd.

het hele werk bestaat blijkbaar uit een grote grijze kist. als bezoeker kijk je door een klein raampje met tralies ervoor. en dan zie je wat het plaatje laat zien. the state hospital heet het. en kijk zelf maar.

edward kienholz – the state hospital (1966)

gisteren dacht ik aan the beanery en zocht een plaatje om hier te laten zien. al zoekend kwam ik een ander werk van kienholz tegen dat direct iets deed.

the beanery deed dat ook, dat directe iets. toen ik die voor het eerst tegenkwam was ik een meisje van een jaar of 8, op bezoek in het stedelijk. ik was net ietsje groter dan de barkrukken denk ik. wat maakte het een indruk er door te lopen. buiten stond een suppoost en hij liet steeds maar een paar mensen tegelijk binnen. die mensen die een klok hadden en geen gezicht waren eng en fascinerend. ik bleef kijken en ging meteen opnieuw in de rij staan om die wereld nog een keer binnen te mogen. het was beter dan een boek lezen want het was net of ik in het boek was gestapt. een boek dat ik alleen maar kon lezen door daar te zijn tot ik het uit had. en in de loop der jaren ben ik nog heel vaak een stukje verder gaan lezen. the beanery behoort gelukkig tot de vaste collectie van het stedelijk.

gisteravond kwam ik the beanery voor de moniiq van nu tegen. ik heb hier iets mee en ik moet hier iets mee en ik ben benieuwd wat. ik verdrink er even diep in als in the beanery indertijd.

het hele werk bestaat blijkbaar uit een grote grijze kist. als bezoeker kijk je door een klein raampje met tralies ervoor. en dan zie je wat het plaatje laat zien. the state hospital heet het. en kijk zelf maar.

edward kienholz – the state hospital (1966)

edward kienholz – the beanery (1965)

zaterdag liep ik soundgarden binnen. een cafe vlakbij waar ik toch al heel lang niet meer geweest was. voor liefhebbers van gruizige rockklanken zeggen ze over zichzelf.

binnen was het zeker 12 jaar eerder dan buiten. vreemd dat me dat niet eerder was opgevallen. ik was er een jaar of 4 geleden nog wel eens geweest. misschien valt stilstaande tijd pas na 10 jaar op, merk je dan pas dat het niet helemaal meer klopt met wat er buiten gebeurt.

mijn gezelschap komt er nog steeds met enige regelmaat maar begreep precies wat ik bedoelde. hij wees me wel op een flippermachine die niet meer staat waar-ie eerst stond en een verplaatste tafel. maar dat bewijst niks natuurlijk. diverse jongemannen met baarden leken mijn vermoeden even onderuit te halen. 12 jaar geleden hadden hippe jongemannen geen baarden. tot ik me bedacht dat zij waarschijnlijk ook tijdreizigers waren, net als wij.

we zijn een paar uur gebleven, in deze variatie op kienholz‘s beanery en dat was best leuk. thuis zette ik the lyres weer eens op. i’m not looking back.

edward kienholz – the beanery (1965)

zaterdag liep ik soundgarden binnen. een cafe vlakbij waar ik toch al heel lang niet meer geweest was. voor liefhebbers van gruizige rockklanken zeggen ze over zichzelf.

binnen was het zeker 12 jaar eerder dan buiten. vreemd dat me dat niet eerder was opgevallen. ik was er een jaar of 4 geleden nog wel eens geweest. misschien valt stilstaande tijd pas na 10 jaar op, merk je dan pas dat het niet helemaal meer klopt met wat er buiten gebeurt.

mijn gezelschap komt er nog steeds met enige regelmaat maar begreep precies wat ik bedoelde. hij wees me wel op een flippermachine die niet meer staat waar-ie eerst stond en een verplaatste tafel. maar dat bewijst niks natuurlijk. diverse jongemannen met baarden leken mijn vermoeden even onderuit te halen. 12 jaar geleden hadden hippe jongemannen geen baarden. tot ik me bedacht dat zij waarschijnlijk ook tijdreizigers waren, net als wij.

we zijn een paar uur gebleven, in deze variatie op kienholz‘s beanery en dat was best leuk. thuis zette ik the lyres weer eens op. i’m not looking back.

tijdreizen is zo lastig niet.