eindelijk dan toch, het laatste stukje eindejaarsopruiming! zonder verhaaltjes anders ben ik zo weer een week verder. wellicht schrijf ik er later nog wat bij maar dat durf ik niet te beloven.

1. nick cave – abattoir blues/the lyre of orpheus
2. lucky jim – our troubles end tonight
3. elliott smith – from a basement on the hill
4. the arcade fire – funeral
5. great lake swimmers – great lake swimmers
6. ghinzu – blow
7. the shins – chutes too narrow
8. boris mccutcheon – when we were big
9. blues brother castro – money maker me / gem – tell me what’s new

eervolle vermeldingen voor franz ferdinand en the killers.

een goed muziekjaar voor nederland trouwens, behalve blues brother castro en gem op de gedeelde 9e plaats (amsterdams chauvinisme deed me eerst gem op 10 zetten maar dat zou unfair zijn) heb ik ook met plezier geluisterd naar jw roy, walker diver, paper moon en nog zo wat.

favoriete compilatie:
if only you were lonely. een valentijnsdag-release van agenda music met onder andere laura veirs, the black heart procession, ron sexsmith.

vanmiddag liep ik wat politie tegen het lijf. ik wilde net door rood wandelen toen ik ze zag. er kwam nergens verkeer vandaan maar ik hield toch even halt. dat zou ik anders niet doen maar zie je, ik was me er plots van bewust dat ik me niet kan identificeren. ik ben perfect in staat te zeggen wie ik ben en waar ik woon (en mocht ik daar onverhoopt niet toe in staat zijn dan zijn er altijd wel dingen als bankpasjes, mijn agenda enzo) maar dat geldt niet meer. en mijn ‘bewijs’ is verlopen. een van mijn goede voornemens is daar snel iets aan te doen, maar de relatie tussen mij en snelheid is niet altijd een harmonieuze.

toch jammer, als ik me wel had kunnen identificeren had ik met plezier door rood gewandeld. in de hoop dat mijn legitimatie gevraagd zou worden en ik dan zou kunnen zeggen “u eerst graag”.

gelijk oversteken, een goed initiatief van Hiram. doe je mee?

vanmiddag liep ik wat politie tegen het lijf. ik wilde net door rood wandelen toen ik ze zag. er kwam nergens verkeer vandaan maar ik hield toch even halt. dat zou ik anders niet doen maar zie je, ik was me er plots van bewust dat ik me niet kan identificeren. ik ben perfect in staat te zeggen wie ik ben en waar ik woon (en mocht ik daar onverhoopt niet toe in staat zijn dan zijn er altijd wel dingen als bankpasjes, mijn agenda enzo) maar dat geldt niet meer. en mijn ‘bewijs’ is verlopen. een van mijn goede voornemens is daar snel iets aan te doen, maar de relatie tussen mij en snelheid is niet altijd een harmonieuze.

toch jammer, als ik me wel had kunnen identificeren had ik met plezier door rood gewandeld. in de hoop dat mijn legitimatie gevraagd zou worden en ik dan zou kunnen zeggen “u eerst graag”.

gelijk oversteken, een goed initiatief van Hiram. doe je mee?

+ + + +
(maar dan nummer 168) +

=

wel, nog niet echt een kastje maar wel een prachtige verzameling notenhouten planken en zijsteunen. geschuurd, gebeitst en in was gezet (mmm, high word je daar van). de was moet nu uren intrekken en dan komt het dienstmeisjeswerk: opwrijven. morgen heb ik voor nog geen 70 eurofoppen (excl. taxi) het kastje dat ik me had voorgesteld.

het was heerlijk wakker worden ook, dat ambachtelijk gedoe. nick drake op de achtergrond. onverwachte bonus: prachtige donkerbruine handen die voorlopig niet meer weg lijken te willen.

+ + + +
(maar dan nummer 168) +

=

wel, nog niet echt een kastje maar wel een prachtige verzameling notenhouten planken en zijsteunen. geschuurd, gebeitst en in was gezet (mmm, high word je daar van). de was moet nu uren intrekken en dan komt het dienstmeisjeswerk: opwrijven. morgen heb ik voor nog geen 70 eurofoppen (excl. taxi) het kastje dat ik me had voorgesteld.

het was heerlijk wakker worden ook, dat ambachtelijk gedoe. nick drake op de achtergrond. onverwachte bonus: prachtige donkerbruine handen die voorlopig niet meer weg lijken te willen.

op een buitensporig duidelijke dag,
dag waarop men zin heeft veel gewerkt te hebben
om daarop juist niet te werken,
zag ik een glimp, gelijk een weg tussen de bomen,
van wat wellicht is het Grote Geheim,
dat Grote Mysterie waarvan de onechte dichters spreken.

ik zag dat er geen Natuur is,
dat Natuur niet bestaat,
dat er bergen zijn, valleien, vlakten,
dat er bomen zijn, bloemen en grassen,
dat er stenen zijn, rivieren,
maar dat er geen geheel is waartoe dit behoort,
dat een ware, werkelijke samenhang
een ziekte van ons denken is.

de Natuur bestaat uit delen zonder een geheel.
misschien is dit dat zogenaamd mysterie waar ze het over hebben.

dit was wat ik zonder denken of bij stilstaan
begreep dat de waarheid moest zijn, de waarheid
die allen uit vinden gaan zonder te vinden
en die ik alleen, omdat ik niet uit vinden ging, gevonden heb.

alberto caeiro (fernando pessoa)

ik wens je vele mooie & buitensporig duidelijke dagen toe, wat mij betreft meer dan 365.

op een buitensporig duidelijke dag,
dag waarop men zin heeft veel gewerkt te hebben
om daarop juist niet te werken,
zag ik een glimp, gelijk een weg tussen de bomen,
van wat wellicht is het Grote Geheim,
dat Grote Mysterie waarvan de onechte dichters spreken.

ik zag dat er geen Natuur is,
dat Natuur niet bestaat,
dat er bergen zijn, valleien, vlakten,
dat er bomen zijn, bloemen en grassen,
dat er stenen zijn, rivieren,
maar dat er geen geheel is waartoe dit behoort,
dat een ware, werkelijke samenhang
een ziekte van ons denken is.

de Natuur bestaat uit delen zonder een geheel.
misschien is dit dat zogenaamd mysterie waar ze het over hebben.

dit was wat ik zonder denken of bij stilstaan
begreep dat de waarheid moest zijn, de waarheid
die allen uit vinden gaan zonder te vinden
en die ik alleen, omdat ik niet uit vinden ging, gevonden heb.

alberto caeiro (fernando pessoa)

ik wens je vele mooie & buitensporig duidelijke dagen toe, wat mij betreft meer dan 365.

ik was niet eens de enige gek die om half 4 metrostation bullewijk uit liep op zoek naar ikea. in mijn jaszak een lijstje potentiele kastsystemen van onbewerkt hout. binnen was het ook druk. ik liet me niet afleiden door banken lampjes kaarsen en inbouwkeukens, en had binnen een kwartier een systeem uitgekozen en de benodigde onderdelen voor 2 boekenkastjes genoteerd.

stelling 11, vakken 8 en 9, daar moest ik zijn. wat een zwaar spul zeg. 5 planken wegen 12 kilo, ze zitten gelukkig wel samen in 1 pakketje. met de zijsteunen over m’n linkerschouder en m’n tas om de rechter kon ik met rechts maar net de planken vasthouden en het verzinkte kruis.

de idee van 2 kastjes liet ik varen. ik haalde ternauwernood de kassa. het probleem kwam na het betalen, toen moest ik de boel weer optillen. toch maar laten bezorgen dan? vooruit, dan zou ik het vast maandag krijgen. ik liep naar beneden om op een staaltje zweedse logica te stuiten. ikea was tot 5 uur open maar de transportafdeling tot 3 uur.

wat is dat metrostation een klere-eind weg zeg, waarom heeft ikea eigenlijk geen eigen halte, gewoon onder de parkeergarage? er is een moment geweest dat ik besloot terug te gaan en het spul desnoods maar bij een kassa te dumpen en mijn geld terug te vragen. toen zag ik dat de weg terug inmiddels ook een lange was.

in de metro bepaalde ik mijn strategie. van het centraal station naar mijn huis is maar een klein stukje. voor een taxi, dat is, want lopen zag ik niet meer zitten. zo’n klein stukje dat taxi-chauffeurs er vaak alleen maar aan beginnen omdat ik zo leuk blond kan glimlachen. wel, ik schatte zo in dat als ik me eenmaal door de stationschaos had geworsteld mijn glimlach niet stralend genoeg meer zou zijn om ook nog eens achterbanken naar beneden te laten klappen. het amstelstation dan maar. dat maakte de rit wat lucratiever en het was er vast rustiger ook.

ik vond mijn taxi-chauffeur, het was er wel een die aandachtig naar rob oudkerk zat te luisteren en zijn eigen gedachten over dit land met me wilde delen. met mijn vriendelijkste stem heb ik af en toe mijn andere gedachten geuit en zo raakte ik zonder ruzie thuis. wat een ellende zeg. de supermarkt heb ik ook net gered.

nu hoef ik morgen niets te doen dan mijn kater weg te beitsen en te puzzelen hoe dat spul samen een boekenkastje moet worden. er zit net zo weinig handleiding bij als bij 2005 maar ik heb er evenveel zin in.

dag lieve lezers, ik ga aan de avond beginnen. heel veel plezier!

ik was niet eens de enige gek die om half 4 metrostation bullewijk uit liep op zoek naar ikea. in mijn jaszak een lijstje potentiele kastsystemen van onbewerkt hout. binnen was het ook druk. ik liet me niet afleiden door banken lampjes kaarsen en inbouwkeukens, en had binnen een kwartier een systeem uitgekozen en de benodigde onderdelen voor 2 boekenkastjes genoteerd.

stelling 11, vakken 8 en 9, daar moest ik zijn. wat een zwaar spul zeg. 5 planken wegen 12 kilo, ze zitten gelukkig wel samen in 1 pakketje. met de zijsteunen over m’n linkerschouder en m’n tas om de rechter kon ik met rechts maar net de planken vasthouden en het verzinkte kruis.

de idee van 2 kastjes liet ik varen. ik haalde ternauwernood de kassa. het probleem kwam na het betalen, toen moest ik de boel weer optillen. toch maar laten bezorgen dan? vooruit, dan zou ik het vast maandag krijgen. ik liep naar beneden om op een staaltje zweedse logica te stuiten. ikea was tot 5 uur open maar de transportafdeling tot 3 uur.

wat is dat metrostation een klere-eind weg zeg, waarom heeft ikea eigenlijk geen eigen halte, gewoon onder de parkeergarage? er is een moment geweest dat ik besloot terug te gaan en het spul desnoods maar bij een kassa te dumpen en mijn geld terug te vragen. toen zag ik dat de weg terug inmiddels ook een lange was.

in de metro bepaalde ik mijn strategie. van het centraal station naar mijn huis is maar een klein stukje. voor een taxi, dat is, want lopen zag ik niet meer zitten. zo’n klein stukje dat taxi-chauffeurs er vaak alleen maar aan beginnen omdat ik zo leuk blond kan glimlachen. wel, ik schatte zo in dat als ik me eenmaal door de stationschaos had geworsteld mijn glimlach niet stralend genoeg meer zou zijn om ook nog eens achterbanken naar beneden te laten klappen. het amstelstation dan maar. dat maakte de rit wat lucratiever en het was er vast rustiger ook.

ik vond mijn taxi-chauffeur, het was er wel een die aandachtig naar rob oudkerk zat te luisteren en zijn eigen gedachten over dit land met me wilde delen. met mijn vriendelijkste stem heb ik af en toe mijn andere gedachten geuit en zo raakte ik zonder ruzie thuis. wat een ellende zeg. de supermarkt heb ik ook net gered.

nu hoef ik morgen niets te doen dan mijn kater weg te beitsen en te puzzelen hoe dat spul samen een boekenkastje moet worden. er zit net zo weinig handleiding bij als bij 2005 maar ik heb er evenveel zin in.

dag lieve lezers, ik ga aan de avond beginnen. heel veel plezier!

die eindejaarsopruiming begint uit de hand te lopen en neemt nu zelfs het echte leven over. zo heb ik besloten morgen naar ikea te gaan om een paar boekenkastjes te kopen.

hout moet het zijn, en wel donker noten. het is hier namelijk al een zeer kleurrijke boel (muren in zachtgeel en cranberry-rood, beuken vloer, de foulards om bank en stoelen zijn voorzien van patroon waarin oranje overheerst, en hier en daar heb ik wat auberginekleurige en rode dingetjes). de grote ronde tafel en thonet-stoeltjes heb ik een paar jaar geleden gebeitst in donker noten en de nieuwe boekenkastjes (liever 2 lage dan 1 hoge, de woonkamer is namelijk groot -zo’n 7 bij 5- maar laag wegens nieuwbouw) wil ik ook zo. dat valt nog niet mee. volgens de ikea-site ben ik dan aangewezen op een van de paar stellingkast-systemen. de rest is allemaal al voorzien van folie of lakken in allesbehalve donker notenhout. wel heerlijk goedkoop, die systemen, maar worden ze wel woonkamer-fahig met slechts een notenhouten beits? nu ja, dat zie ik morgen wel, aan die fotootjes op de site is dat niet goed te zien.

in ieder geval heb ik vandaag vast wat zakjes beits gekocht. poederbeits? de verfverkoper keek me aan alsof hij me voor poeder wilde verwijzen naar de parfumerie aan de overkant. ik liet me echter niet van mijn stuk brengen. mijn stellige poederbeits, jazeker zorgde ervoor dat hij ging informeren bij zijn collega achter. en me even later kon wijzen waar de zakjes poederbeits verscholen lagen. heel aardig blies hij eerst ‘t stof van ‘t deksel en opende de doos met zakjes poederbeits voor me.

poederbeits is heus heel fijn spul, houten meubels zouden nooit van een ander soort voorzien mogen worden. je mengt het poeder met warm water en sponst het op. en dan: boenwas. als dienstmeisje uit lang vervlogen tijden moet je het vervolgens in de was zetten. ’tis even werk maar het levert het allermooiste resultaat op.

ik was daar eerst niet zo heel goed in, in meubels in-de-was zetten, en wist niet dat je aan het uitwrijven wel uren moet besteden. de meeste mensen die hier over de vloer komen kleden zich gelukkig donker, maar er was, vlak na het beitsen en wassen van tafel en stoelen, een vriendin die aan het eind van de avond donker-noten vlekken op haar kleding ontdekte. boeken worden hopelijk minder snel boos.