die eindejaarsopruiming begint uit de hand te lopen en neemt nu zelfs het echte leven over. zo heb ik besloten morgen naar ikea te gaan om een paar boekenkastjes te kopen.

hout moet het zijn, en wel donker noten. het is hier namelijk al een zeer kleurrijke boel (muren in zachtgeel en cranberry-rood, beuken vloer, de foulards om bank en stoelen zijn voorzien van patroon waarin oranje overheerst, en hier en daar heb ik wat auberginekleurige en rode dingetjes). de grote ronde tafel en thonet-stoeltjes heb ik een paar jaar geleden gebeitst in donker noten en de nieuwe boekenkastjes (liever 2 lage dan 1 hoge, de woonkamer is namelijk groot -zo’n 7 bij 5- maar laag wegens nieuwbouw) wil ik ook zo. dat valt nog niet mee. volgens de ikea-site ben ik dan aangewezen op een van de paar stellingkast-systemen. de rest is allemaal al voorzien van folie of lakken in allesbehalve donker notenhout. wel heerlijk goedkoop, die systemen, maar worden ze wel woonkamer-fahig met slechts een notenhouten beits? nu ja, dat zie ik morgen wel, aan die fotootjes op de site is dat niet goed te zien.

in ieder geval heb ik vandaag vast wat zakjes beits gekocht. poederbeits? de verfverkoper keek me aan alsof hij me voor poeder wilde verwijzen naar de parfumerie aan de overkant. ik liet me echter niet van mijn stuk brengen. mijn stellige poederbeits, jazeker zorgde ervoor dat hij ging informeren bij zijn collega achter. en me even later kon wijzen waar de zakjes poederbeits verscholen lagen. heel aardig blies hij eerst ‘t stof van ‘t deksel en opende de doos met zakjes poederbeits voor me.

poederbeits is heus heel fijn spul, houten meubels zouden nooit van een ander soort voorzien mogen worden. je mengt het poeder met warm water en sponst het op. en dan: boenwas. als dienstmeisje uit lang vervlogen tijden moet je het vervolgens in de was zetten. ’tis even werk maar het levert het allermooiste resultaat op.

ik was daar eerst niet zo heel goed in, in meubels in-de-was zetten, en wist niet dat je aan het uitwrijven wel uren moet besteden. de meeste mensen die hier over de vloer komen kleden zich gelukkig donker, maar er was, vlak na het beitsen en wassen van tafel en stoelen, een vriendin die aan het eind van de avond donker-noten vlekken op haar kleding ontdekte. boeken worden hopelijk minder snel boos.

ik schreef al eerder over het geworstel om tot een jaarlijstje van mijn favoriete muziek te komen. wel, dit blog wordt duidelijk niet vaak door connoisseurs bezocht. pas gisteren attendeerde iemand mij er op dat de cd van oceansize van 2003 is. ik heb nog een vage hoop dat de nederlandse release dan misschien van 2004 is maar vrees het ergste. de top 10 is dus nog niet klaar.

daarenbij heb ik mezelf een ander probleem op de hals gehaald: door deel 1 live te noemen en vervolgens deel 2 letters, rest mij weinig dan voor deel 3 terug te grijpen op iets in de trant van langspeeldingen.

ik houd me aanbevolen voor tips. nee, niet muzikaal, dat is wat te laat. maar een alternatief voor langspeeldingen zou fijn zijn.

ik schreef al eerder over het geworstel om tot een jaarlijstje van mijn favoriete muziek te komen. wel, dit blog wordt duidelijk niet vaak door connoisseurs bezocht. pas gisteren attendeerde iemand mij er op dat de cd van oceansize van 2003 is. ik heb nog een vage hoop dat de nederlandse release dan misschien van 2004 is maar vrees het ergste. de top 10 is dus nog niet klaar.

daarenbij heb ik mezelf een ander probleem op de hals gehaald: door deel 1 live te noemen en vervolgens deel 2 letters, rest mij weinig dan voor deel 3 terug te grijpen op iets in de trant van langspeeldingen.

ik houd me aanbevolen voor tips. nee, niet muzikaal, dat is wat te laat. maar een alternatief voor langspeeldingen zou fijn zijn.

gelezen heb ik ook dit jaar. zo’n 20 boeken. wat is me bijgebleven? in willekeurige volgorde:

salman rushdie
fury (2001)

55-jarige professor malik solanka is rijk geworden met het bedenken van de filosofisch aangelegde pop little brain die van pop tot mega-ster is verworden met eigen tv-shows en cd’s. als hij zich op een late avond realiseert dat hij met geheven mes staat te kijken naar zijn slapende vrouw & zoontje verlaat hij london, en hen, om zich (met little brain) in de anonimiteit van new york te storten. maar zijn woede is meegereisd en te groot om onder controle te houden. van zijn uitbarstingen herinnert hij zich niets. in de krant leest hij over een seriemoordenaar. dat zal hij zelf toch niet zijn? ook overal om hem heen ziet hij die woede. de korte lontjes van de mensen in de straten van new york, het slechte humeur van zijn minnares, het gescheld van een taxi-chauffeur en de haat jegens de verenigde staten. op de cover lijkt een donderwolk lekgeprikt te worden door de punt van het empire state building. een ietwat ander beeld van de new york skyline luidde, kort na verschijning van dit boek, de nieuwe eeuw in. rushdie, dus veel sub-plots, afdwalingen, mythologie en massa-cultuur.

paul auster
oracle night (2004)
the book of illusions (2002)
the new york trilogy (1985, 1986, 1987)
moon palace (1989)
leviathan (1992)
the invention of solitude (1982)
the music of chance (1990)
hand to mouth (1997)
in the country of last things (1987)
mr. vertigo (1994)

het moge duidelijk zijn: 2004 was het jaar waarin ik auster ontdekte en bijna een overdosis tot me nam. eenzaamheid, toeval, het creatieve proces, identiteit. thema’s die mij boeien maar na de 7e auster ook teveel kunnen worden. vooral dat toeval, alsof hij de religloze mens een nieuwe magie wil meegeven. soms denk ook ik dat dat nodig is, maar auster’s vorm van magie is voor mij slechts beperkt houdbaar. ik raad hem zeker aan, maar lees er alsjeblieft niet zoveel achter elkaar als ik heb gedaan. vooral aanbevolen: oracle night, the new york trilogy, in the country of last things, the book of illusions en mr. vertigo.

siri hustvedt
what i loved (2003)

relaties, kunst, vriendschap. de dood van een kind, de gekte van een ander en hoe groeien de ouders daarmee op. een mooi boek maar de troost die geboden wordt is schamel en laat je achter met de leegte van eenzaamheid. als je weet dat hustvedt de vrouw van auster is kun je niet nalaten parallellen te zien tussen sommige gebeurtenissen in dit boek en in zijn oracle night.

the enchantment of lily dahl (1996)

niet al te bijzonder. en zeker een tegenvaller na what i loved. gelukkig is dat laatste boek jaren na lily dahl geschreven. als haar volgende roman op ‘t niveau van what i loved is zit het wel goed, als ze weer zo’n sprong voorwaarts weet te maken als tussen deze 2 romans, dan word ik zelfs heel erg nieuwsgierig.

mark z. danielewski
house of leaves (2000)

een bijzonder boek. ik las het op zonnige zomerdagen op mijn balkon. en
toch wist de duisternis van dit boek me ook onder die omstandigheden te
bereiken. de hittegolf van begin augustus werd wel erg verstikkend, terwijl ik normaal zo van hittegolven houd. en ik sliep slechter dan anders. de typografische grapjes bieden af en toe verlichting maar op andere momenten versterken ze de verwarring en vervreemding. ik had vakantie en heb een week lang vrijwel alleen in dit boek geleefd, een paar afspraken verzet. ik denk dat dat ook de beste manier is om het te lezen: volledige overgave. maar pas op: dit boek is krachtig genoeg om je op kwetsbare momenten ook het diepe in te kunnen zuigen.

en dat allemaal omdat een huis aan de binnenkant groter is dan aan de buitenkant. lees de recensie van de groene amsterdammer.

vikram seth
a suitable boy (1993)

1474 pagina’s. eenmaal thuis wist ik niet wat me had bezield om het te
kopen, behalve dan dat ik heel veel lettertjes kreeg voor m’n geld.
kreeg ik ook waar voor m’n geld? jazeker. het echte verhalen vertellen zoals je bij dickens terugvindt, maar ook bij soaps. veel karakters, van al die karakters ook de eigen wereld nauwkeurig beschreven, veel overlap tussen de verschillende verhaallijnen, veel plots en zelfs cliffhangers. je krijgt een beeld van het india in de eerste jaren na ghandi dat zowel gedetailleerd als heel breed is. de discussies die in het parlement plaatsvinden worden even uitgebreid beschreven als de gedachten van de moeder van lata als die zich weer eens druk maakt of het vriendje van haar dochter wel ‘a suitable boy’ is. het skala aan karakters (uit verschillende kasten) dat je goed leert kennen is groot. bijna elk hoofdstuk wisselt de belevingswereld. 1474 pagina’s, ik leefde 3 weken deels in amsterdam en deels in het india van een halve eeuw geleden. jammer genoeg kwam er een laatste pagina.

michel faber
the crimson petal and the white (2002)

van india naar het london van 1870, en even levensecht. william, niet echt een jongeman meer, getrouwd en met kind en nog steeds freewheelend van vader’s geld. dan ontmoet hij sugar, de eigenlijke hoofdpersoon, als hij dronken in een bordeel belandt. sugar doet sexuele dingen waar hij nauwelijks van dorst dromen (feitelijk heel onschuldig, van hieruit bezien). zijn vrouw is opgegroeid zonder te weten wat sex is, het taboe zo geinternaliseerd dat william niets dan walging weet op te roepen. de geboorte van haar kind shockeert haar zo dat ze het bestaan van een dochter ontkent, die woont in een ander deel van het grote huis. william ontmoet sugar en wil haar niet meer kwijt en ook niet met andere mannen delen. dat kost geld en zo wordt william -met hulp van sugar- eindelijk een ambitieuze werker. en zo krijg je en passant ook een beeld mee van de industriele revolutie in de praktijk. maar sugar is er niet de persoon naar om zich de hele dag ledig te houden in haar nieuwe huis, wachtend op william die ook nog eens een slechte minnaar is. de rest moet je zelf maar lezen. the novel that dickens might have written had he been allowed to speak freely schreef the guardian. en de cover citeert the times: a book like this is even better than sex. met dat laatste ben ik het niet eens, maar ‘a good read’ is het zeker. lees hier de eerste serie hoofdstukken!

under the skin (2000)

een hele andere faber, wel even meeslepend geschreven. hier kan ik beter niet veel over schrijven. dit boek grijpt je, soms vliegt het je naar de strot. niet met de langzame beklemming van house of leaves, maar enkele scenes raak je bijna niet meer kwijt. laat dat je niet afschrikken om het te lezen.

ga niet eerst zoeken op het web naar meer info, enkele sites verraden te
veel, zelfs de review van the new york times. ik geef je de url dan ook niet. alleen de link die ik geef (klik op de titel) kun je veilig volgen. ook daar staat: “How do you write a synopsis about a novel like this? You can’t. To reveal anything of the plot reveals too much. The success of this novel relies on the readers slow realization of what is actually going on. […] This is a very chilling novel. In parts is it macabre, even gruesome. In parts it is funny – a satirical look at humanity. It makes you laugh at some of the absurdities of human life when viewed from a distance. It is moving – you feel real empathy for Isserley and her moral dilemma, despite the fact that you disapprove completely of her.”

eervolle vermeldingen voor

mark haddon
the curious incident of the dog in the night-time (2003)

esther freud
the sea house (2003)

gisteren ben ik begonnen in david mitchell‘s cloud atlas. ik las het begin van de achterflap en het boek was verkocht. a remarkable book, made up of six resonating strands; the narrative reaches back into the 19th century, to colonialism and savagery in the pacific islands, and forwards into a dark future, beyond the collapse of civilisation. it knits together science fiction, political thriller and historical pastiche with musical virtuosity and linguistic exuberance: there won’t be a bigger, bolder novel this year. lees ook de andere recensie (gelinkt via de titel).

gelezen heb ik ook dit jaar. zo’n 20 boeken. wat is me bijgebleven? in willekeurige volgorde:

salman rushdie
fury (2001)

55-jarige professor malik solanka is rijk geworden met het bedenken van de filosofisch aangelegde pop little brain die van pop tot mega-ster is verworden met eigen tv-shows en cd’s. als hij zich op een late avond realiseert dat hij met geheven mes staat te kijken naar zijn slapende vrouw & zoontje verlaat hij london, en hen, om zich (met little brain) in de anonimiteit van new york te storten. maar zijn woede is meegereisd en te groot om onder controle te houden. van zijn uitbarstingen herinnert hij zich niets. in de krant leest hij over een seriemoordenaar. dat zal hij zelf toch niet zijn? ook overal om hem heen ziet hij die woede. de korte lontjes van de mensen in de straten van new york, het slechte humeur van zijn minnares, het gescheld van een taxi-chauffeur en de haat jegens de verenigde staten. op de cover lijkt een donderwolk lekgeprikt te worden door de punt van het empire state building. een ietwat ander beeld van de new york skyline luidde, kort na verschijning van dit boek, de nieuwe eeuw in. rushdie, dus veel sub-plots, afdwalingen, mythologie en massa-cultuur.

paul auster
oracle night (2004)
the book of illusions (2002)
the new york trilogy (1985, 1986, 1987)
moon palace (1989)
leviathan (1992)
the invention of solitude (1982)
the music of chance (1990)
hand to mouth (1997)
in the country of last things (1987)
mr. vertigo (1994)

het moge duidelijk zijn: 2004 was het jaar waarin ik auster ontdekte en bijna een overdosis tot me nam. eenzaamheid, toeval, het creatieve proces, identiteit. thema’s die mij boeien maar na de 7e auster ook teveel kunnen worden. vooral dat toeval, alsof hij de religloze mens een nieuwe magie wil meegeven. soms denk ook ik dat dat nodig is, maar auster’s vorm van magie is voor mij slechts beperkt houdbaar. ik raad hem zeker aan, maar lees er alsjeblieft niet zoveel achter elkaar als ik heb gedaan. vooral aanbevolen: oracle night, the new york trilogy, in the country of last things, the book of illusions en mr. vertigo.

siri hustvedt
what i loved (2003)

relaties, kunst, vriendschap. de dood van een kind, de gekte van een ander en hoe groeien de ouders daarmee op. een mooi boek maar de troost die geboden wordt is schamel en laat je achter met de leegte van eenzaamheid. als je weet dat hustvedt de vrouw van auster is kun je niet nalaten parallellen te zien tussen sommige gebeurtenissen in dit boek en in zijn oracle night.

the enchantment of lily dahl (1996)

niet al te bijzonder. en zeker een tegenvaller na what i loved. gelukkig is dat laatste boek jaren na lily dahl geschreven. als haar volgende roman op ‘t niveau van what i loved is zit het wel goed, als ze weer zo’n sprong voorwaarts weet te maken als tussen deze 2 romans, dan word ik zelfs heel erg nieuwsgierig.

mark z. danielewski
house of leaves (2000)

een bijzonder boek. ik las het op zonnige zomerdagen op mijn balkon. en
toch wist de duisternis van dit boek me ook onder die omstandigheden te
bereiken. de hittegolf van begin augustus werd wel erg verstikkend, terwijl ik normaal zo van hittegolven houd. en ik sliep slechter dan anders. de typografische grapjes bieden af en toe verlichting maar op andere momenten versterken ze de verwarring en vervreemding. ik had vakantie en heb een week lang vrijwel alleen in dit boek geleefd, een paar afspraken verzet. ik denk dat dat ook de beste manier is om het te lezen: volledige overgave. maar pas op: dit boek is krachtig genoeg om je op kwetsbare momenten ook het diepe in te kunnen zuigen.

en dat allemaal omdat een huis aan de binnenkant groter is dan aan de buitenkant. lees de recensie van de groene amsterdammer.

vikram seth
a suitable boy (1993)

1474 pagina’s. eenmaal thuis wist ik niet wat me had bezield om het te
kopen, behalve dan dat ik heel veel lettertjes kreeg voor m’n geld.
kreeg ik ook waar voor m’n geld? jazeker. het echte verhalen vertellen zoals je bij dickens terugvindt, maar ook bij soaps. veel karakters, van al die karakters ook de eigen wereld nauwkeurig beschreven, veel overlap tussen de verschillende verhaallijnen, veel plots en zelfs cliffhangers. je krijgt een beeld van het india in de eerste jaren na ghandi dat zowel gedetailleerd als heel breed is. de discussies die in het parlement plaatsvinden worden even uitgebreid beschreven als de gedachten van de moeder van lata als die zich weer eens druk maakt of het vriendje van haar dochter wel ‘a suitable boy’ is. het skala aan karakters (uit verschillende kasten) dat je goed leert kennen is groot. bijna elk hoofdstuk wisselt de belevingswereld. 1474 pagina’s, ik leefde 3 weken deels in amsterdam en deels in het india van een halve eeuw geleden. jammer genoeg kwam er een laatste pagina.

michel faber
the crimson petal and the white (2002)

van india naar het london van 1870, en even levensecht. william, niet echt een jongeman meer, getrouwd en met kind en nog steeds freewheelend van vader’s geld. dan ontmoet hij sugar, de eigenlijke hoofdpersoon, als hij dronken in een bordeel belandt. sugar doet sexuele dingen waar hij nauwelijks van dorst dromen (feitelijk heel onschuldig, van hieruit bezien). zijn vrouw is opgegroeid zonder te weten wat sex is, het taboe zo geinternaliseerd dat william niets dan walging weet op te roepen. de geboorte van haar kind shockeert haar zo dat ze het bestaan van een dochter ontkent, die woont in een ander deel van het grote huis. william ontmoet sugar en wil haar niet meer kwijt en ook niet met andere mannen delen. dat kost geld en zo wordt william -met hulp van sugar- eindelijk een ambitieuze werker. en zo krijg je en passant ook een beeld mee van de industriele revolutie in de praktijk. maar sugar is er niet de persoon naar om zich de hele dag ledig te houden in haar nieuwe huis, wachtend op william die ook nog eens een slechte minnaar is. de rest moet je zelf maar lezen. the novel that dickens might have written had he been allowed to speak freely schreef the guardian. en de cover citeert the times: a book like this is even better than sex. met dat laatste ben ik het niet eens, maar ‘a good read’ is het zeker. lees hier de eerste serie hoofdstukken!

under the skin (2000)

een hele andere faber, wel even meeslepend geschreven. hier kan ik beter niet veel over schrijven. dit boek grijpt je, soms vliegt het je naar de strot. niet met de langzame beklemming van house of leaves, maar enkele scenes raak je bijna niet meer kwijt. laat dat je niet afschrikken om het te lezen.

ga niet eerst zoeken op het web naar meer info, enkele sites verraden te
veel, zelfs de review van the new york times. ik geef je de url dan ook niet. alleen de link die ik geef (klik op de titel) kun je veilig volgen. ook daar staat: “How do you write a synopsis about a novel like this? You can’t. To reveal anything of the plot reveals too much. The success of this novel relies on the readers slow realization of what is actually going on. […] This is a very chilling novel. In parts is it macabre, even gruesome. In parts it is funny – a satirical look at humanity. It makes you laugh at some of the absurdities of human life when viewed from a distance. It is moving – you feel real empathy for Isserley and her moral dilemma, despite the fact that you disapprove completely of her.”

eervolle vermeldingen voor

mark haddon
the curious incident of the dog in the night-time (2003)

esther freud
the sea house (2003)

gisteren ben ik begonnen in david mitchell‘s cloud atlas. ik las het begin van de achterflap en het boek was verkocht. a remarkable book, made up of six resonating strands; the narrative reaches back into the 19th century, to colonialism and savagery in the pacific islands, and forwards into a dark future, beyond the collapse of civilisation. it knits together science fiction, political thriller and historical pastiche with musical virtuosity and linguistic exuberance: there won’t be a bigger, bolder novel this year. lees ook de andere recensie (gelinkt via de titel).

zo’n 45 bandjes heb ik dit jaar gezien & gehoord. onderaan een redelijk volledig overzicht, maar welke zijn me nu echt bijgebleven? in chronologische volgorde:

damien rice 25 februari @paradiso
wat ik daar van vond staat hier te lezen. en na afloop cursive in de kleine zaal.

franz ferdinand 6 maart @paradiso
de cd maakte me al zo vrolijk dat ik direct een kaartje had gekocht om ze in paradiso te zien. en ik heb de hele avond staan dansen. we mochten onverwacht, ook zonder kaartje, blijven om joss stone te zien. helemaal niet slecht maar het was de avond van franz ferdinand. en wat ben ik blij dat ik ze gewoon nog in paradiso heb kunnen zien.

oceansize/the stands/the zutons london calling, 27 maart @paradiso
de 3 hoogtepunten van de eerste versie van london calling dit jaar. ik schreef hier een -wel erg summier- verslagje.

90 day men/british sea power/the shins tombola, 3 april @paradiso
lees hier mijn verslag.

jw roy/jennie stearns/johnny dowd 4 april @paradiso
een zondagmiddag in paradiso. de zon deed haar best door de kieren van de gordijnen te schijnen. hier kun je lezen hoe het toch een middag vol blues & bier werd.

boris mccutcheon 25 april @de tichel
het heeft wel wat, om bij het over elkaar slaan van je benen te moeten oppassen dat je de pedals van de gitarist niet in de war schopt. helemaal vooraan op een klapstoeltje in een heel klein zaaltje, en een perzisch tapijtje dat dienst doet als podium. en wat een mooie americana maakt boris. en wat leuk, dat na afloop de gitaar rondgaat en er nog wat gespeeld en gezongen wordt door publiek en bandleden. jennie stearns was er ook, de gitaar liet ze jammer genoeg aan zich voorbij gaan. hier schreef ik er eerder over.

daryll-ann/hackensaw boys 28 april @paradiso
de eerste keer dat ik daryll-ann live zag. en waarschijnlijk de laatste want niet lang na dit concert doekten ze zichzelf op. hele goede live-band. op fabchannel is het optreden nog te zien. voorprogramma alamo race track was lekker hard. ik heb ook nog iets meegekregen van mark olson & victoria williams in de kleine zaal. allercharmantst maar eerlijk gezegd trek ik haar stem niet. de hackensaw boys, later in de kleine zaal, maakten me wel erg vrolijk met hun licht-geschifte bluegrass.

gem 30 april @paradiso
op dezelfde avond waren ook bettie serveert, scram c baby, hallo venray en the bees de moeite waard maar ze moesten het afleggen tegen gem. ik had nog nooit van ze gehoord en de cd was nog net niet uit. wat een lekker rockbandje zeg, van mij mogen ze het gaan maken. oh wacht, dat doen ze al.

josh ritter 27 mei @paradiso
daar schreef ik hier iets over.

von bondies/black rebel motorcycle club 30 juni @paradiso
een hele fijne double bill. BRMC speelden ook nog wat nieuw spul, goed genoeg om me erg nieuwsgierig te maken naar hun nieuwe cd.

grootste misser: dat ik weggelopen ben bij the killers, die na afloop in de kleine zaal speelden. ik kende ze niet en ze klonken erg goed. jammer genoeg begon er iemand tegen me aan te lullen waar ik geen zin in had. ik had me daar makkelijk vanaf kunnen maken maar om de een of andere reden was mijn zin verdwenen. ik ben naar huis gegaan met BRMC naspelend in mijn hoofd. nu ik de cd van the killers ken heb ik spijt van dat weggaan, hopelijk krijg ik in 2005 een herkansing.

nick cave 23 november @heineken music hall
ah, nick cave. eerst die fantastische dubbel cd, en dan ook nog eens zo’n optreden. ik schreef er hier al over.

vanavond ga ik nog even naar de melkweg denk ik, nog een keer gem, solo en zZz.

gezien in 2004: damien rice, cursive, franz ferdinand, joss stone, oceansize, stazi, goldie looking chain, the keys, the stands, the zutons, the veils, archie bronson combo, 90 day men, the broken family band, british sea power, woodstar, the shins, jw roy, jennie stearns, johnny dowd, boris mccutcheon, alamo race track, daryll-ann, mark olson & victoria williams, hackensaw boys, scram c baby, d-men, gem, hallo venray, bettie serveert, the bees, armand, a girl called eddie, josh ritter, von bondies, black rebel motorcycle club, the killers, a balladeer, c-mon & kypski, the departure, art brut, the subways, sons and daughters, mercury rev, nick cave, paper moon, detroit cobras, david kitt, british sea power (alweer). verder nog een verzameling nederlanders die dylan zongen, bij de presentatie van zijn autobiografie in de melkweg. en ik ben vast nog iets vergeten.

zo’n 45 bandjes heb ik dit jaar gezien & gehoord. onderaan een redelijk volledig overzicht, maar welke zijn me nu echt bijgebleven? in chronologische volgorde:

damien rice 25 februari @paradiso
wat ik daar van vond staat hier te lezen. en na afloop cursive in de kleine zaal.

franz ferdinand 6 maart @paradiso
de cd maakte me al zo vrolijk dat ik direct een kaartje had gekocht om ze in paradiso te zien. en ik heb de hele avond staan dansen. we mochten onverwacht, ook zonder kaartje, blijven om joss stone te zien. helemaal niet slecht maar het was de avond van franz ferdinand. en wat ben ik blij dat ik ze gewoon nog in paradiso heb kunnen zien.

oceansize/the stands/the zutons london calling, 27 maart @paradiso
de 3 hoogtepunten van de eerste versie van london calling dit jaar. ik schreef hier een -wel erg summier- verslagje.

90 day men/british sea power/the shins tombola, 3 april @paradiso
lees hier mijn verslag.

jw roy/jennie stearns/johnny dowd 4 april @paradiso
een zondagmiddag in paradiso. de zon deed haar best door de kieren van de gordijnen te schijnen. hier kun je lezen hoe het toch een middag vol blues & bier werd.

boris mccutcheon 25 april @de tichel
het heeft wel wat, om bij het over elkaar slaan van je benen te moeten oppassen dat je de pedals van de gitarist niet in de war schopt. helemaal vooraan op een klapstoeltje in een heel klein zaaltje, en een perzisch tapijtje dat dienst doet als podium. en wat een mooie americana maakt boris. en wat leuk, dat na afloop de gitaar rondgaat en er nog wat gespeeld en gezongen wordt door publiek en bandleden. jennie stearns was er ook, de gitaar liet ze jammer genoeg aan zich voorbij gaan. hier schreef ik er eerder over.

daryll-ann/hackensaw boys 28 april @paradiso
de eerste keer dat ik daryll-ann live zag. en waarschijnlijk de laatste want niet lang na dit concert doekten ze zichzelf op. hele goede live-band. op fabchannel is het optreden nog te zien. voorprogramma alamo race track was lekker hard. ik heb ook nog iets meegekregen van mark olson & victoria williams in de kleine zaal. allercharmantst maar eerlijk gezegd trek ik haar stem niet. de hackensaw boys, later in de kleine zaal, maakten me wel erg vrolijk met hun licht-geschifte bluegrass.

gem 30 april @paradiso
op dezelfde avond waren ook bettie serveert, scram c baby, hallo venray en the bees de moeite waard maar ze moesten het afleggen tegen gem. ik had nog nooit van ze gehoord en de cd was nog net niet uit. wat een lekker rockbandje zeg, van mij mogen ze het gaan maken. oh wacht, dat doen ze al.

josh ritter 27 mei @paradiso
daar schreef ik hier iets over.

von bondies/black rebel motorcycle club 30 juni @paradiso
een hele fijne double bill. BRMC speelden ook nog wat nieuw spul, goed genoeg om me erg nieuwsgierig te maken naar hun nieuwe cd.

grootste misser: dat ik weggelopen ben bij the killers, die na afloop in de kleine zaal speelden. ik kende ze niet en ze klonken erg goed. jammer genoeg begon er iemand tegen me aan te lullen waar ik geen zin in had. ik had me daar makkelijk vanaf kunnen maken maar om de een of andere reden was mijn zin verdwenen. ik ben naar huis gegaan met BRMC naspelend in mijn hoofd. nu ik de cd van the killers ken heb ik spijt van dat weggaan, hopelijk krijg ik in 2005 een herkansing.

nick cave 23 november @heineken music hall
ah, nick cave. eerst die fantastische dubbel cd, en dan ook nog eens zo’n optreden. ik schreef er hier al over.

vanavond ga ik nog even naar de melkweg denk ik, nog een keer gem, solo en zZz.

gezien in 2004: damien rice, cursive, franz ferdinand, joss stone, oceansize, stazi, goldie looking chain, the keys, the stands, the zutons, the veils, archie bronson combo, 90 day men, the broken family band, british sea power, woodstar, the shins, jw roy, jennie stearns, johnny dowd, boris mccutcheon, alamo race track, daryll-ann, mark olson & victoria williams, hackensaw boys, scram c baby, d-men, gem, hallo venray, bettie serveert, the bees, armand, a girl called eddie, josh ritter, von bondies, black rebel motorcycle club, the killers, a balladeer, c-mon & kypski, the departure, art brut, the subways, sons and daughters, mercury rev, nick cave, paper moon, detroit cobras, david kitt, british sea power (alweer). verder nog een verzameling nederlanders die dylan zongen, bij de presentatie van zijn autobiografie in de melkweg. en ik ben vast nog iets vergeten.

je was heel erg lekker, misschien scheelt dat.

je was heel erg lekker, misschien scheelt dat.

het licht is rond en rolt naar alle kanten
de bergen op en af, de dalen door,
de wezens in en uit en langs de planten
stijgt het de boomen in en gaat het alles voor.
waarheen? ik vraag dat niet, ik kom, ik ga,
omdat mijn handen en mijn voeten,
mijn oogen en mijn hart zoo moeten
en ik het licht nu eenmaal zoo versta.

pierre kemp