dat ben ik. ergens tussen werk & huis beving me de geeuwziekte en nog is-i niet weg. de dag was wat hectisch. er moest een stuk de deur uit. een stuk dat pas 7 december ergens besproken wordt maar blijkbaar kan niet iedereen snel lezen. ik kan wel snel schrijven als ‘t moet en was eigenlijk gister al klaar. er moest alleen nog wat bij over budgetten. daar zijn gelukkig adviseurs voor maar all in all heeft het me toch vrijwel de hele dag gekost om ‘t allemaal te begrijpen en goed op te schrijven.

om mijn eigen zwijgzaamheid te compenseren doe ik zo nog een gedicht. de vorige viel hier en daar in de smaak, las ik. deze misschien ook wel, bij mij in ieder geval.

over anyone & noone, die hun leven lieven en hun liefde leven in een ‘hoe’ stadje. temidden van allerlei someones en everyones die door hun eigen dromen heenslapen & waarvan alleen de kinderen soms iets doorhebben. but down they forgot as up they grew.

anyone lived in a pretty how town
(with up so floating many bells down)
spring summer autumn winter
he sang his didn’t he danced his did.

women and men (both little and small)
cared for anyone not at all
they sowed their isn’t they reaped their same
sun moon stars rain

children guessed (but only a few
and down they forgot as up they grew
autumn winter spring summer)
that noone loved him more by more

when by now and tree by leaf
she laughed his joy she cried his grief
bird by snow and stir by still
anyone’s any was all to her

someones married their everyones
laughed their cryings and did their dance
(sleep wake hope and then) they
said their nevers they slept their dream

stars rain sun moon
(and only the snow can begin to explain
how children are apt to forget to remember
with up so floating many bells down)

one day anyone died i guess
(and noone stooped to kiss his face)
busy folk buried them side by side
little by little and was by was

all by all and deep by deep
and more by more they dream their sleep
noone and anyone earth by april
wish by spirit and if by yes.

women and men (both dong and ding)
summer autumn winter spring
reaped their sowing and went their came
sun moon stars rain

e.e. cummings

dat ben ik. ergens tussen werk & huis beving me de geeuwziekte en nog is-i niet weg. de dag was wat hectisch. er moest een stuk de deur uit. een stuk dat pas 7 december ergens besproken wordt maar blijkbaar kan niet iedereen snel lezen. ik kan wel snel schrijven als ‘t moet en was eigenlijk gister al klaar. er moest alleen nog wat bij over budgetten. daar zijn gelukkig adviseurs voor maar all in all heeft het me toch vrijwel de hele dag gekost om ‘t allemaal te begrijpen en goed op te schrijven.

om mijn eigen zwijgzaamheid te compenseren doe ik zo nog een gedicht. de vorige viel hier en daar in de smaak, las ik. deze misschien ook wel, bij mij in ieder geval.

over anyone & noone, die hun leven lieven en hun liefde leven in een ‘hoe’ stadje. temidden van allerlei someones en everyones die door hun eigen dromen heenslapen & waarvan alleen de kinderen soms iets doorhebben. but down they forgot as up they grew.

vanavond heb ik ***grrr*** de gekte weer verjaagd met een fikse dosis groene amsterdammer

nu slapen, waken en werken. ‘t duurt wel weer even voor ik iets schrijf, wil ik maar zeggen.

vanavond heb ik ***grrr*** de gekte weer verjaagd met een fikse dosis groene amsterdammer

nu slapen, waken en werken. ‘t duurt wel weer even voor ik iets schrijf, wil ik maar zeggen.

vandaag kreeg ik een pluim van mijn bazin.

of een koffertje eigenlijk. in het koffertje een fles wijn, een kaartje met daarop een geschreven pluimpje, een bon en een boekje. ‘oh jee’ dacht ik even. ik heb wel eens eerder zo’n kadoboekje gezien en het leek me geen pretje te moeten kiezen tussen een lelijke kofferset, een frituurpan en meer van dat soort ongein. maar dit was een heel ander boekje. ‘je kunt bijvoorbeeld gaan bungy-jumpen’ vertelde m’n bazin erbij. aha. een goedkope variant van wegpromoveren?

dat valt gelukkig wel mee. ik kan kiezen uit van alles en nog wat. een gesloten ecosysteem in glazen bol bijvoorbeeld. maar dat doe ik toch maar niet, ik zie dat het ding een beperkte levensduur heeft (al is ‘t een aantal jaar) en dat je dan je micro-organismen dood ziet gaan. daar kan ik misschien nog net tegen maar er zitten ook garnalen in en daar zou ik al wat meer moeite mee hebben. toch wat anders dan een bosje bloemen zien verwelken.

alle pretparken vallen ook af, alleen een jaarabonnement voor 2 personen voor artis klinkt wel de moeite waard. maar hoe vaak zou ik echt gaan? een weekje een bungalow op texel voor 4 personen heeft ook wel wat. angels in america op dvd is ook niet te versmaden, evenmin als een pakket vol vis en champagne (temeer daar ik dit jaar besloten heb geen kerstpakket te willen maar dat geld aan stichting aap te laten overmaken).

een helikoptervlucht boven de veluwe is ook aantrekkelijk, maar na 15 minuten al op. een dag zeevissen voor 2 personen dan? mmm. je krijgt er ‘2 afsluitbare emmers’ bij. betekent dit dat ik dan thuiskom met tientallen levende makrelen die ik zelf de nek moet omdraaien? in de categorie bungy-jumpen hebben we ook nog kitesurfen, paragliden of ultra-light vliegen. daar kan ik fijn wat over fantaseren maar als puntje bij paaltje komt doe ik dat vast toch niet.

2 uitgebreide schoonheidsbehandelingen heb ik helemaal niet nodig, een dagje ‘thermen voor 2′ doet m’n hart ook niet echt veel sneller kloppen en ik kan best leven zonder een paar honderd pagina’s persoonlijke horoscoop inclusief voorspellingen. het ‘exclusieve Pinus naald bonsai-boompje, 10-12 jaar oud en opgekweekt in China’ lijkt me vooral een beloning voor de poes. bovendien moet ik bij bonsai-boompjes altijd denken aan van die zielige afgebonden voetjes.

22 weken-online persoonlijke coaching voelt helemaal niet als beloning en de workshop chocola maken lijkt me wat ongezond. 12 yoga-lessen is misschien wel een idee. een tijdschrift-abo van 2 jaar zou ik overwegen als oor in ‘t rijtje stond maar dat is niet het geval.

een uurtje flight-simulator te schiphol dan? of een dagcursus catamaran-zeilen? mmm, dat laatste ga ik serieus overwegen. lastig hoor, en nu heb ik nog maar de helft van de mogelijkheden bekeken. geen lelijke koffer of frituurpan te bekennen.

‘t doet goed zo’n pluim. juist nu ‘t zo gruwelijk druk is dat ik m’n luxe 3-daagse werkweek heb moeten omzetten in een 3-dagen, 4-dagen schema. nog steeds heel luxieus natuurlijk maar toch even wennen. in mijn vorige (fulltime) baan zat ik op ‘t randje van een burn-out, en die 4 dagen die ik nu elke week vrij heb zijn ontzettend goed om telkens weer afstand te kunnen nemen van die kantoor-hectiek. in plaats van ‘leven om te werken’ ben ik tegenwoordig weer gewoon aan ‘t ‘werken om te leven’. toch die 12 yoga-lessen dan maar?

‘kheb een jaar om te beslissen, ik houd jullie op de hoogte! en wie weet maak ik er wel een ‘poll’ van, als ik de mogelijkheden heb teruggebracht naar 4 of 5.

vandaag kreeg ik een pluim van mijn bazin.

of een koffertje eigenlijk. in het koffertje een fles wijn, een kaartje met daarop een geschreven pluimpje, een bon en een boekje. ‘oh jee’ dacht ik even. ik heb wel eens eerder zo’n kadoboekje gezien en het leek me geen pretje te moeten kiezen tussen een lelijke kofferset, een frituurpan en meer van dat soort ongein. maar dit was een heel ander boekje. ‘je kunt bijvoorbeeld gaan bungy-jumpen’ vertelde m’n bazin erbij. aha. een goedkope variant van wegpromoveren?

dat valt gelukkig wel mee. ik kan kiezen uit van alles en nog wat. een gesloten ecosysteem in glazen bol bijvoorbeeld. maar dat doe ik toch maar niet, ik zie dat het ding een beperkte levensduur heeft (al is ‘t een aantal jaar) en dat je dan je micro-organismen dood ziet gaan. daar kan ik misschien nog net tegen maar er zitten ook garnalen in en daar zou ik al wat meer moeite mee hebben. toch wat anders dan een bosje bloemen zien verwelken.

alle pretparken vallen ook af, alleen een jaarabonnement voor 2 personen voor artis klinkt wel de moeite waard. maar hoe vaak zou ik echt gaan? een weekje een bungalow op texel voor 4 personen heeft ook wel wat. angels in america op dvd is ook niet te versmaden, evenmin als een pakket vol vis en champagne (temeer daar ik dit jaar besloten heb geen kerstpakket te willen maar dat geld aan stichting aap te laten overmaken).

een helikoptervlucht boven de veluwe is ook aantrekkelijk, maar na 15 minuten al op. een dag zeevissen voor 2 personen dan? mmm. je krijgt er ‘2 afsluitbare emmers’ bij. betekent dit dat ik dan thuiskom met tientallen levende makrelen die ik zelf de nek moet omdraaien? in de categorie bungy-jumpen hebben we ook nog kitesurfen, paragliden of ultra-light vliegen. daar kan ik fijn wat over fantaseren maar als puntje bij paaltje komt doe ik dat vast toch niet.

2 uitgebreide schoonheidsbehandelingen heb ik helemaal niet nodig, een dagje ‘thermen voor 2′ doet m’n hart ook niet echt veel sneller kloppen en ik kan best leven zonder een paar honderd pagina’s persoonlijke horoscoop inclusief voorspellingen. het ‘exclusieve Pinus naald bonsai-boompje, 10-12 jaar oud en opgekweekt in China’ lijkt me vooral een beloning voor de poes. bovendien moet ik bij bonsai-boompjes altijd denken aan van die zielige afgebonden voetjes.

22 weken-online persoonlijke coaching voelt helemaal niet als beloning en de workshop chocola maken lijkt me wat ongezond. 12 yoga-lessen is misschien wel een idee. een tijdschrift-abo van 2 jaar zou ik overwegen als oor in ‘t rijtje stond maar dat is niet het geval.

een uurtje flight-simulator te schiphol dan? of een dagcursus catamaran-zeilen? mmm, dat laatste ga ik serieus overwegen. lastig hoor, en nu heb ik nog maar de helft van de mogelijkheden bekeken. geen lelijke koffer of frituurpan te bekennen.

‘t doet goed zo’n pluim. juist nu ‘t zo gruwelijk druk is dat ik m’n luxe 3-daagse werkweek heb moeten omzetten in een 3-dagen, 4-dagen schema. nog steeds heel luxieus natuurlijk maar toch even wennen. in mijn vorige (fulltime) baan zat ik op ‘t randje van een burn-out, en die 4 dagen die ik nu elke week vrij heb zijn ontzettend goed om telkens weer afstand te kunnen nemen van die kantoor-hectiek. in plaats van ‘leven om te werken’ ben ik tegenwoordig weer gewoon aan ‘t ‘werken om te leven’. toch die 12 yoga-lessen dan maar?

‘kheb een jaar om te beslissen, ik houd jullie op de hoogte! en wie weet maak ik er wel een ‘poll’ van, als ik de mogelijkheden heb teruggebracht naar 4 of 5.

Van Aartsen vindt het belangrijker dat moslimterroristen in Nederland worden aangepakt, dan dat de dialoog gezocht wordt met aanhangers van de islam. ‘De dialoog is belangrijk, maar niet nummer een. Mohammed B. en zijn geestverwanten bereik je niet met een postbus 51-campagne’, zei hij donderdag tijdens het Kamerdebat over de moord op filmmaker Theo van Gogh.

sinds wanneer is een postbus 51 campagne een dialoog? weet van aartsen niet wat postbus 51 is (een onderdeel van de rijksvoorlichtingsdienst van het ministerie van algemene zaken, de rijksoverheid voert campagnes via postbus 51)? of weet van aartsen niet wat een dialoog is? dat zou veel verklaren.

van aartsen wil mensen die-niet-beter-weten laten denken dat ‘dialoog’ hetzelfde is als het maken van zinloze betuttelende clipjes die geen hond serieus neemt. terrorisme maakt meer kapot dan je lief is met wat beeldmateriaal uit de jaarlijkse ‘pas op met vuurwerk’ campagnes achter de slogan. zoiets. nee. daar bereik je helemaal niemand mee.

een dialoog kun je alleen voeren als je ook kunt luisteren. en luisteren kun je alleen maar als je zelf even je mond houdt. als je je mening even voor je houdt. en je kunt nog beter luisteren als je die mening ook even opzij kunt zetten, zodat-i niet in de weg zit bij het luisteren. anders blijf je jezelf maar horen. dat is natuurlijk niet zo populair op t moment, zeggen dat je mening soms even z’n mond moet houden om te kunnen luisteren.

maar wat van aartsen doet: vrijheid van meningsuiting zo hoog achten, en tegelijkertijd een belangrijk instrument voor meningsvorming belachelijk maken, dat leidt helemaal nergens toe, zeker niet tot iets goeds. dat weet van aartsen best, als-i eerlijk is.

zo. de juf gaat zich nu even beraden hoe ze ‘pijnlijk – deel 3′ het best kan verwoorden. want die gaat over haarzelf.

Van Aartsen vindt het belangrijker dat moslimterroristen in Nederland worden aangepakt, dan dat de dialoog gezocht wordt met aanhangers van de islam. ‘De dialoog is belangrijk, maar niet nummer een. Mohammed B. en zijn geestverwanten bereik je niet met een postbus 51-campagne’, zei hij donderdag tijdens het Kamerdebat over de moord op filmmaker Theo van Gogh.

sinds wanneer is een postbus 51 campagne een dialoog? weet van aartsen niet wat postbus 51 is (een onderdeel van de rijksvoorlichtingsdienst van het ministerie van algemene zaken, de rijksoverheid voert campagnes via postbus 51)? of weet van aartsen niet wat een dialoog is? dat zou veel verklaren.

van aartsen wil mensen die-niet-beter-weten laten denken dat ‘dialoog’ hetzelfde is als het maken van zinloze betuttelende clipjes die geen hond serieus neemt. terrorisme maakt meer kapot dan je lief is met wat beeldmateriaal uit de jaarlijkse ‘pas op met vuurwerk’ campagnes achter de slogan. zoiets. nee. daar bereik je helemaal niemand mee.

een dialoog kun je alleen voeren als je ook kunt luisteren. en luisteren kun je alleen maar als je zelf even je mond houdt. als je je mening even voor je houdt. en je kunt nog beter luisteren als je die mening ook even opzij kunt zetten, zodat-i niet in de weg zit bij het luisteren. anders blijf je jezelf maar horen. dat is natuurlijk niet zo populair op t moment, zeggen dat je mening soms even z’n mond moet houden om te kunnen luisteren.

maar wat van aartsen doet: vrijheid van meningsuiting zo hoog achten, en tegelijkertijd een belangrijk instrument voor meningsvorming belachelijk maken, dat leidt helemaal nergens toe, zeker niet tot iets goeds. dat weet van aartsen best, als-i eerlijk is.

zo. de juf gaat zich nu even beraden hoe ze ‘pijnlijk – deel 3′ het best kan verwoorden. want die gaat over haarzelf.

rijdende bom

Op de A2 bij Eijsden heeft de politie woensdagmiddag een auto van de weg gehaald die bomvol vuurwerk was geladen. De 51-jarige Amsterdamse bestuurder had zijn auto volgestouwd met drie miljoen rotjes. De politie sprak over “een rijdende bom”. De Amsterdammer had de achterbank uit zijn auto gehaald om in totaal dertig zogenaamde Chinese rollen te kunnen laden. Elke rol bestaat uit honderdduizend rotjes. Het vuurwerk had een totaal gewicht van 249 kilogram. De man zei dat hij het vuurwerk in België had gekocht voor 1350 euro. Het vuurwerk is in beslag genomen en tegen de man is proces-verbaal opgemaakt.

in een wijk in den haag was het oorlog wegens een vermoeden van weapons of mass destruction (bij wijze van spreken dan. want wat is er uiteindelijk gevonden, ik hoorde iets van 3 granaten?)

een procesje-verbaal voor “een rijdende bom”. iets zegt me dat deze man-van-3-miljoen-rotjes een kleurloze baardloze amsterdammer was.