het begin van ‘the famished road’ van ben okri.

In the beginning there was a river. The river became a road and the road branched out to the whole world. And because the road was once a river it was always hungry.

In that land of beginnings spirits mingled with the unborn. We could assume numerous forms. Many of us were birds. We knew no boundaries. There was much feasting, playing, and sorrowing. We feasted much because of the beautiful terrors of eternity. We played because we were free. And we sorrowed much because there were always those amongst us who had just returned from the world of the Living.

They had returned inconsolable for all the love they had left behind, all the suffering they hadn’t redeemed, all they hadn’t understood, and for all that they had barely begun to learn before they were drawn back to the land of origins.

There was not one amongst us who looked forward to being born. We disliked the rigours of existence, the unfulfilled longings, the enshrined injustices of the world, the labyrinths of love, the ignorance of parents, the fact of dying, and the amazing indifference of the Living in the midst of the simple beauties of the universe. We feared the heartlessness of human beings, all of whom are born blind, few of whom ever learn to see.

There are many reasons why babies cry when they are born, and one of them is the sudden separation from the world of pure dreams, where all things are made of enchantment, and where there is no suffering. The happier we were, the closer was our birth. As we approached another incarnation we made pacts that we would return to the spirit world at first opportunity. We made these vows in fields of intense flowers and in the sweet-tasting moonlight of that world. Those of us who made these vows were known among the living as abiku, spirit-children. Not all people recognized us. We were the ones who kept coming and going, unwilling to come to terms with life. We had the ability to will our deaths. Our pacts were binding.

Those who broke their pacts were assailed by hallucinations and haunted by their companions. They would only find consolation when they returned to the world of the unborn, the place of fountains, where their loved ones would be waiting for them silently.

Those of us who lingered in the world, seduced by the annunciation of wonderful events, went through life with beautiful and fated eyes, carrying within us the music of a lovely and tragic mythology. Our mouths utter obscure prophecies. Our minds are invaded by images of the future. We are the strange ones, with half of our beings always in the spirit world.

het hele eerste hoofdstuk (ik heb nogal wat geknipt) kun je hier lezen, met plaatjes nog wel.

gezien de overweldigende hoeveelheid bezoekers van vandaag (36 tot nu toe!) en het feit dat ik echt helemaal niks te zeggen heb, zet ik even een muziekje op.

lucky jim dan maar. je moet zelf even op ‘listen’ klikken (ik ben en blijf een belabberde gastvrouw) maar dan heb je ook wat: een cd die mijn jaarlijstje wel gaat halen.

gezien de overweldigende hoeveelheid bezoekers van vandaag (36 tot nu toe!) en het feit dat ik echt helemaal niks te zeggen heb, zet ik even een muziekje op.

lucky jim dan maar. je moet zelf even op ‘listen’ klikken (ik ben en blijf een belabberde gastvrouw) maar dan heb je ook wat: een cd die mijn jaarlijstje wel gaat halen.

een raar ding, zo’n blog. alsof je een persoonlijk krantje uitbrengt. en in een krantje hoort nieuws. en als iedereen dat nieuws al kent dan toch zeker een reactie op dat nieuws. en dat voelt toch wel heel aanmatigend, je eigen krantje voor je eigen mening. maar toch.

rond lunchtijd liep ik even een blokje om de stopera. dat doe ik wel vaker want het is fijn je hoofd leeg te laten waaien. maar de sfeer op straat was anders. iedereen leek aangeslagen, ook de anders zo levendige waterloopleinmarkt was stil. hier en daar klonk balkenende uit een radio en voorbijgangers bleven staan luisteren. maar geen discussie ofzo, meer een algehele bedruktheid.

en zo voelde ik me ook. om het vreselijke van de moord op theo van gogh, maar niet alleen daarom. vooral ook vrezend voor mogelijke consequenties. na 11 september is een polarisatie ontstaan. en wat was ik blij toen op 6 mei bleek dat fortuyn’s kogel “van links” kwam, en niet uit islamitische hoek. zo’n kogel van links, dat kon onze samenleving nog wel aan dacht ik. en dat leek ook zo te zijn, al ging de polarisatie ondertussen door.

maar deze moord is anders. en wat zullen een hoop mensen toch de neiging hebben de schuld te leggen bij een hele bevolkingsgroep, in plaats van bij het individu dat dit gedaan heeft. ongeacht waar dat individu zich op beroept en ongeacht de kleine groep die het met dat individu eens is, het blijft een actie van een individu en niet van een bevolkingsgroep.

ik hoop dat al die mensen die tijd en ruimte hebben op tv, in kranten en tijdschriften, dat die mensen zich bewust zijn van de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt. nee, ik bedoel niet ‘dat je niet mag zeggen wat je vindt’ tegenwoordig. ik bedoel wel dat je geen hele groep de schuld mag geven van een individuele actie. of van wat een minderheid van die groep er aan extreme gedachten op nahoudt. zoals niet heel links nederland verantwoordelijk gesteld kan worden voor de moord op fortuyn.

sinds 11 september zijn er mensen die dat vergeten. ik hoop niet dat er vandaag, door deze moord, mensen bijkomen die dat vergeten. want dan raken we nog verder van huis.

een raar ding, zo’n blog. alsof je een persoonlijk krantje uitbrengt. en in een krantje hoort nieuws. en als iedereen dat nieuws al kent dan toch zeker een reactie op dat nieuws. en dat voelt toch wel heel aanmatigend, je eigen krantje voor je eigen mening. maar toch.

rond lunchtijd liep ik even een blokje om de stopera. dat doe ik wel vaker want het is fijn je hoofd leeg te laten waaien. maar de sfeer op straat was anders. iedereen leek aangeslagen, ook de anders zo levendige waterloopleinmarkt was stil. hier en daar klonk balkenende uit een radio en voorbijgangers bleven staan luisteren. maar geen discussie ofzo, meer een algehele bedruktheid.

en zo voelde ik me ook. om het vreselijke van de moord op theo van gogh, maar niet alleen daarom. vooral ook vrezend voor mogelijke consequenties. na 11 september is een polarisatie ontstaan. en wat was ik blij toen op 6 mei bleek dat fortuyn’s kogel “van links” kwam, en niet uit islamitische hoek. zo’n kogel van links, dat kon onze samenleving nog wel aan dacht ik. en dat leek ook zo te zijn, al ging de polarisatie ondertussen door.

maar deze moord is anders. en wat zullen een hoop mensen toch de neiging hebben de schuld te leggen bij een hele bevolkingsgroep, in plaats van bij het individu dat dit gedaan heeft. ongeacht waar dat individu zich op beroept en ongeacht de kleine groep die het met dat individu eens is, het blijft een actie van een individu en niet van een bevolkingsgroep.

ik hoop dat al die mensen die tijd en ruimte hebben op tv, in kranten en tijdschriften, dat die mensen zich bewust zijn van de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt. nee, ik bedoel niet ‘dat je niet mag zeggen wat je vindt’ tegenwoordig. ik bedoel wel dat je geen hele groep de schuld mag geven van een individuele actie. of van wat een minderheid van die groep er aan extreme gedachten op nahoudt. zoals niet heel links nederland verantwoordelijk gesteld kan worden voor de moord op fortuyn.

sinds 11 september zijn er mensen die dat vergeten. ik hoop niet dat er vandaag, door deze moord, mensen bijkomen die dat vergeten. want dan raken we nog verder van huis.

dat de ira niet in brighton, maar in new york eens een aanslag had gedaan. een grote, die lukte. en stel dat de verenigde staten dan in heel ierland oorlog gingen voeren.

bij die imaginaire ira-aanslag in new york waren pak-m-beet een paar duizend amerikanen omgekomen. voldoende reden om ten strijde te trekken tegen ierland (‘homebase of the terrorists’) en andere ‘evil countries’ zoals nederland.

het is helemaal niet zo moeilijk om je dat voor te stellen. ‘t was bekend dat er -in ieder geval in amsterdam- ierse terroristen woonden en hun ding deden. niet met openlijke support van onze regering, maar met slechts een beetje kwade wil kun je het rustig ‘gedogen’ noemen. tenslotte werd de gemiddelde ier in amsterdam met rust gelaten zolang hij niets strafbaars deed. als-was-het een onschuldig burger.

maar goed, een sowiso al bedreigend land, met homohuwelijken op komst, en krakers en euthanasie en coffeeshops al welig tierend. een land waarvan verder bekend is dat de hoofdstad een respectabel aantal ira-sympathisanten en zelfs terroristen herbergt. (dat was ook zo, ik herinner me spectaculaire -wel, indertijd spectaculaire- arrestaties in buitenveldert, waar ik ben opgegroeid)

we hebben geluk gehad dat de ira -net als de duitse en italiaanse terreurgroepen van de jaren ’70 en ’80- zich buiten europa rustig heeft gehouden. ik heb niks met die groepen. ik heb ook niet veel met de vs. maar als die laatsten amsterdam gingen bombarderen naar aanleiding van een aanslag van een groep ierse of duitse of italiaanse of zelfs nederlandse terroristen -hoe erg ook- … ik zou wel heel erg boos worden.

dat de ira niet in brighton, maar in new york eens een aanslag had gedaan. een grote, die lukte. en stel dat de verenigde staten dan in heel ierland oorlog gingen voeren.

bij die imaginaire ira-aanslag in new york waren pak-m-beet een paar duizend amerikanen omgekomen. voldoende reden om ten strijde te trekken tegen ierland (‘homebase of the terrorists’) en andere ‘evil countries’ zoals nederland.

het is helemaal niet zo moeilijk om je dat voor te stellen. ‘t was bekend dat er -in ieder geval in amsterdam- ierse terroristen woonden en hun ding deden. niet met openlijke support van onze regering, maar met slechts een beetje kwade wil kun je het rustig ‘gedogen’ noemen. tenslotte werd de gemiddelde ier in amsterdam met rust gelaten zolang hij niets strafbaars deed. als-was-het een onschuldig burger.

maar goed, een sowiso al bedreigend land, met homohuwelijken op komst, en krakers en euthanasie en coffeeshops al welig tierend. een land waarvan verder bekend is dat de hoofdstad een respectabel aantal ira-sympathisanten en zelfs terroristen herbergt. (dat was ook zo, ik herinner me spectaculaire -wel, indertijd spectaculaire- arrestaties in buitenveldert, waar ik ben opgegroeid)

we hebben geluk gehad dat de ira -net als de duitse en italiaanse terreurgroepen van de jaren ’70 en ’80- zich buiten europa rustig heeft gehouden. ik heb niks met die groepen. ik heb ook niet veel met de vs. maar als die laatsten amsterdam gingen bombarderen naar aanleiding van een aanslag van een groep ierse of duitse of italiaanse of zelfs nederlandse terroristen -hoe erg ook- … ik zou wel heel erg boos worden.

als ik aan het werk ben staat er altijd een grote fles water op mijn bureau, tussen de stapels papier. en op de vensterbank heb ik meestal een zak biologische winterwortelen liggen. als ik na moet denken knabbel ik ondertussen wat wortel. beter dan een sigaret opsteken (wat trouwens ook niet mag). dat zou je tenminste denken.

eergisteren vroeg iemand me opeens wat ik met mijn handpalmen had gedaan, waren dat resten van henna ofzo? ik keek er verbaasd naar. het leek inderdaad een beetje alsof mijn wortelen hadden afgegeven. ‘kheb mijn handen dus maar even gewassen en dacht er verder niet bij na. tot ik gistermorgen uit de douche kwam en bij gewoon daglicht nog eens goed keek. ondanks de lange douche waren mijn handpalmen nog steeds een beetje oranje. niet extreem, wel onmiskenbaar. tot zover mijn gevoel dat ik gezond bezig was. teveel vitamine a is vast ook niet goed.

nu heb ik komkommer gekocht en van die zakjes gemengde ijsbergsla, maar ik wil natuurlijk niet groen uitslaan binnenkort. heeft iemand tips voor alternatieven?

als ik aan het werk ben staat er altijd een grote fles water op mijn bureau, tussen de stapels papier. en op de vensterbank heb ik meestal een zak biologische winterwortelen liggen. als ik na moet denken knabbel ik ondertussen wat wortel. beter dan een sigaret opsteken (wat trouwens ook niet mag). dat zou je tenminste denken.

eergisteren vroeg iemand me opeens wat ik met mijn handpalmen had gedaan, waren dat resten van henna ofzo? ik keek er verbaasd naar. het leek inderdaad een beetje alsof mijn wortelen hadden afgegeven. ‘kheb mijn handen dus maar even gewassen en dacht er verder niet bij na. tot ik gistermorgen uit de douche kwam en bij gewoon daglicht nog eens goed keek. ondanks de lange douche waren mijn handpalmen nog steeds een beetje oranje. niet extreem, wel onmiskenbaar. tot zover mijn gevoel dat ik gezond bezig was. teveel vitamine a is vast ook niet goed.

nu heb ik komkommer gekocht en van die zakjes gemengde ijsbergsla, maar ik wil natuurlijk niet groen uitslaan binnenkort. heeft iemand tips voor alternatieven?

dat duurde ietwat langer dan ik had verwacht, maar nu speelt er dan ook een echte panther op mijn mac, in plaats van dat halfbakken 10.1.5. nu kan ik op zoek naar een rss-reader zodat die blogwereld beter bij te houden is.

en wat jullie nu kunnen bijhouden (mocht je dat willen) is de muziek die ik zoal beluister. kijk hier maar eens. er staat nog niet zoveel -ik heb het pas net kunnen installeren- maar dat zal rap meer worden. en als ik een minimaal aantal liedjes heb beluisterd -100 meen ik- kan ik ook ‘muzikale buren’ krijgen, en suggesties van muziek die ik misschien goed vind. suggesties die zijn gebaseerd op de muziek waar ik echt naar luister. ik heb een permanente link naar mijn audioscrobbler-site toegevoegd in het menuutje links.

tot zover, mijn nieuwe speeltje roept!