dat was echt heerlijk badderen, dus dat reclamestukje van gister mag blijven staan. rozig loop ik door huis te dwalen en te doen of het zondag is. maar het is geen zondag moniiq. *hopla*, aankleden en de deur uit!

vanmiddag heb ik door de halve stad geslenterd. ik moest naar mijn bank, en na het opheffen van diverse filialen zit de dichstbijzijnde op de herengracht, vlak bij de amstel. een klein half uurtje lopen is dat en vandaag gaf dat niet. de bank was niet helemaal zichzelf: het meisje voor mij was op een tafel gaan zitten. dat doen klanten van de bank niet zo vaak. even later begreep ik waarom. er waren ‘technische problemen’ en daardoor lag de bank een beetje stil. zij moest geld wisselen, en dat bleek -wel met een hoop gedoe- nog net te doen zonder ‘techniek’. wat ik wilde was niet te doen.

ik wandelde weer weg en de zon en de bladeren zwierven met me mee. ik weet niet precies meer hoe ik gegaan ben, wel herinner ik me naambordjes van de reguliersgracht, de frans halsstraat, de ruysdaelkade, de beethovenstraat en de overtoom. en een terras in de zon met koffie-verkeerd.

in de leidsestraat zag ik een winkel waar ik al eens over gehoord had en nam een kijkje. ik maak niet graag reclame, zeker niet voor trendy en dure winkels. trouwens, ik kom bijna nooit in trendy en dure winkels sinds ik nog maar 3 dagen verdien in plaats van 5 en daarmee mezelf ont-yupt heb (wat ik iedereen kan aanraden die het zich ook maar een beetje kan permitteren, daar kom ik nog wel eens op terug).

maar lush vond ik zo leuk dat ik er wel iets over schrijf. de mensen van lush begonnen eind jaren 70 met het verkopen van hun spullen aan the body shop. toen ging er iets mis en stopten ze en toen kwamen ze elkaar in 1994 weer tegen en begonnen ze voor zichzelf. net als the body shop gebruiken ze niks dat op dieren is getest enzo, maar daarbij gebruiken ze alleen biologische en verse ingredienten en maken ze alles met de hand. het spul is dan ook niet heel erg houdbaar en dient in veel gevallen in de koelkast bewaard. sommige zeep ziet er uit als een vreemd gerecht:

en er zijn cremes als waren het ijsjes:

ook is er spul dat je alleen maar kunt beschrijven als heksenspul:

deze creepy alien heet bij lush een herbal gezichtsreiniger.

ik trakteerde mezelf op een scrub en een smeersel en het meisje waarbij ik afrekende zei “naar he, van die technische problemen”. daar begreep ik niks van. “bij de bank!” reageerde ze op mijn verbazing. ik keek nog eens. en ja, het lush-meisje was hetzelfde meisje dat ruim 3 uur eerder op een tafel zat te wiebelen terwijl bankmensen nerveuzig heen en weer liepen om haar geld te wisselen.

ik zwierf nog wat verder, was wel zo helder om onderweg ook eten enzo te kopen maar ben de cd die ik wilde hebben vergeten. komt nog wel. de zon zit nog in mijn hoofd en de bladeren spelen met mijn blote voeten.

vanmiddag heb ik door de halve stad geslenterd. ik moest naar mijn bank, en na het opheffen van diverse filialen zit de dichstbijzijnde op de herengracht, vlak bij de amstel. een klein half uurtje lopen is dat en vandaag gaf dat niet. de bank was niet helemaal zichzelf: het meisje voor mij was op een tafel gaan zitten. dat doen klanten van de bank niet zo vaak. even later begreep ik waarom. er waren ‘technische problemen’ en daardoor lag de bank een beetje stil. zij moest geld wisselen, en dat bleek -wel met een hoop gedoe- nog net te doen zonder ‘techniek’. wat ik wilde was niet te doen.

ik wandelde weer weg en de zon en de bladeren zwierven met me mee. ik weet niet precies meer hoe ik gegaan ben, wel herinner ik me naambordjes van de reguliersgracht, de frans halsstraat, de ruysdaelkade, de beethovenstraat en de overtoom. en een terras in de zon met koffie-verkeerd.

in de leidsestraat zag ik een winkel waar ik al eens over gehoord had en nam een kijkje. ik maak niet graag reclame, zeker niet voor trendy en dure winkels. trouwens, ik kom bijna nooit in trendy en dure winkels sinds ik nog maar 3 dagen verdien in plaats van 5 en daarmee mezelf ont-yupt heb (wat ik iedereen kan aanraden die het zich ook maar een beetje kan permitteren, daar kom ik nog wel eens op terug).

maar lush vond ik zo leuk dat ik er wel iets over schrijf. de mensen van lush begonnen eind jaren 70 met het verkopen van hun spullen aan the body shop. toen ging er iets mis en stopten ze en toen kwamen ze elkaar in 1994 weer tegen en begonnen ze voor zichzelf. net als the body shop gebruiken ze niks dat op dieren is getest enzo, maar daarbij gebruiken ze alleen biologische en verse ingredienten en maken ze alles met de hand. het spul is dan ook niet heel erg houdbaar en dient in veel gevallen in de koelkast bewaard. sommige zeep ziet er uit als een vreemd gerecht:

en er zijn cremes als waren het ijsjes:

ook is er spul dat je alleen maar kunt beschrijven als heksenspul:

deze creepy alien heet bij lush een herbal gezichtsreiniger.

ik trakteerde mezelf op een scrub en een smeersel en het meisje waarbij ik afrekende zei “naar he, van die technische problemen”. daar begreep ik niks van. “bij de bank!” reageerde ze op mijn verbazing. ik keek nog eens. en ja, het lush-meisje was hetzelfde meisje dat ruim 3 uur eerder op een tafel zat te wiebelen terwijl bankmensen nerveuzig heen en weer liepen om haar geld te wisselen.

ik zwierf nog wat verder, was wel zo helder om onderweg ook eten enzo te kopen maar ben de cd die ik wilde hebben vergeten. komt nog wel. de zon zit nog in mijn hoofd en de bladeren spelen met mijn blote voeten.

zojuist vond ik mijn kunstverzameling terug. bovenop de koelkast, tussen bakpapier en plastic tasjes. nee nee, niet zo schamper lachen; het is heus een bijzondere verzameling. ik wilde er even naar kijken maar dat lukte niet. en toen kwam de hele herinnering terug.

je zou het een zeer exclusieve collectie kunnen noemen, voor alle mensenogen verborgen. en als ik niet snel eens actie onderneem misschien wel voorgoed verloren.

het is al jaren geleden dat ik een psion 5 kocht. zomer 1997 denk ik. dat was toen een blits ding, ik was er vooral gecharmeerd van dat je met een pen kon schrijven en tekenen op het schermpje. dat vond men in mijn toenmalige stamkroeg ook. – toenmalig, want kun je een kroeg waar je 4x per jaar komt nog wel je stamkroeg noemen? –

daar kwamen nogal wat kunstenaars en nadat de eerste over de dam was en iets tekende op mijn schermpje -dat was opland, als ik het me goed herinner, met een karikatuur van mij- volgden er meer.

en zo liep ik rond met ‘de eerste nederlandse psion kunstverzameling’ in mijn handtasje. tot de gedenkwaardige dag dat ik dat tasje te hard neerzette. een soort vloeistofdia met barst, veel meer viel er sindsdien niet te zien.

om de een of andere reden is het van reparatie nooit gekomen. zou dat alsnog kunnen, zo’n oud ding repareren? ik weet niet eens meer precies wat ik allemaal kwijt ben. dankzij de wereldwijde wibliotheek weet ik dat ik op 14 januari 1998 bijdragen had van theo sontrop, theodor holman, jet boeke en de eerder genoemde opland. en dat ik aaste op een gedicht van paul van den hout.

de eerste nederlandse psion kunstverzameling. tijdens het koken zomaar teruggevonden tussen bakpapier en plastic tasjes op de koelkast. en meteen weer verloren.

zojuist vond ik mijn kunstverzameling terug. bovenop de koelkast, tussen bakpapier en plastic tasjes. nee nee, niet zo schamper lachen; het is heus een bijzondere verzameling. ik wilde er even naar kijken maar dat lukte niet. en toen kwam de hele herinnering terug.

je zou het een zeer exclusieve collectie kunnen noemen, voor alle mensenogen verborgen. en als ik niet snel eens actie onderneem misschien wel voorgoed verloren.

het is al jaren geleden dat ik een psion 5 kocht. zomer 1997 denk ik. dat was toen een blits ding, ik was er vooral gecharmeerd van dat je met een pen kon schrijven en tekenen op het schermpje. dat vond men in mijn toenmalige stamkroeg ook. – toenmalig, want kun je een kroeg waar je 4x per jaar komt nog wel je stamkroeg noemen? –

daar kwamen nogal wat kunstenaars en nadat de eerste over de dam was en iets tekende op mijn schermpje -dat was opland, als ik het me goed herinner, met een karikatuur van mij- volgden er meer.

en zo liep ik rond met ‘de eerste nederlandse psion kunstverzameling’ in mijn handtasje. tot de gedenkwaardige dag dat ik dat tasje te hard neerzette. een soort vloeistofdia met barst, veel meer viel er sindsdien niet te zien.

om de een of andere reden is het van reparatie nooit gekomen. zou dat alsnog kunnen, zo’n oud ding repareren? ik weet niet eens meer precies wat ik allemaal kwijt ben. dankzij de wereldwijde wibliotheek weet ik dat ik op 14 januari 1998 bijdragen had van theo sontrop, theodor holman, jet boeke en de eerder genoemde opland. en dat ik aaste op een gedicht van paul van den hout.

de eerste nederlandse psion kunstverzameling. tijdens het koken zomaar teruggevonden tussen bakpapier en plastic tasjes op de koelkast. en meteen weer verloren.

vandaag was de dag van geen bommelding al leek het er even op. alarm in de ochtend, zwijgende mensen met jassen en tas sluiten hun kantoor af en dalen, zombies welhaast, de trappen af. ik verbaas me en loop terug mijn kamer in. ik besluit dat ik, behalve mezelf, ook mijn agenda, mijn flesje spa en een cd-rom moet redden. dan loop ook ik de trap af. pas buiten gaat iedereen weer praten. blijkbaar moeten we naar de kerk aan de overkant van de markt, en zo’n duizend kantoormensen bewegen zich tussen de kraampjes en gaan -via een smalle ingang- de kerk in. daar staat men klaar om iedereen van koffie te voorzien en aan die koffie zie ik dat het een oefening is. het is me te druk in de kerk, ik wacht buiten om na een kwartiertje te horen dat we weer terug mogen. oefening geslaagd.

ik ben toch niet helemaal gerust. als er brand zou zijn, ja, dan zou dit prima zijn verlopen. maar bij een bommelding -niet helemaal ondenkbaar waar ik werk- vind ik dat verzamelen in de kerk raar. ‘iedereen’ weet dat we ons bij een ontruiming in de kerk moeten verzamelen. dan dropt ‘men’ die bom toch op die kerk lijkt me zo.

vanmiddag had ik een afspraak met een filosoof waar ik wel vaker mee werk en die ik erg mag. hij geeft me een zoen op mijn wang als hij me ziet. ik bedenk me dat het toch vooruitgang is dat ik niet langer hoef te dansen om een zoen van een filosoof te krijgen. en ook voor hem dat hij niet eerst onthoofd hoeft.

Herod: Salome, Salome, dance for me. I pray thee dance for me. I am sad tonight. Yes, I am passing sad tonight. When I came hither I slipped in blood, which is an ill omen; also I heard in the air a beating of wings, a beating of giant wings. I cannot tell what that may mean . . . . I am sad tonight. Therefore dance for me. Dance for me, Salome, I beseech thee. If thou dancest for me thou mayest ask of me what thou wilt, and I will give it thee. Yes, dance for me, Salome, and whatsoever thou shalt ask of me I will give it thee, even unto the half of my kingdom. […]

– Salome dances the dance of the seven veils

Ah! wonderful! wonderful! You see that she has danced for me, your daughter. Come near, Salome, come near, that I may give thee thy fee. Ah! I pay a royal price to those who dance

Salome [kneeling] I would that they presently bring me in a silver charger…

Herod [laughing] In a silver charger? Surely yes, in a silver charger. She is charming, is she not? What is it that thou wouldst have in a silver charger, O sweet and fair Salome, thou that art fairer than all the daughters of Judæa? What wouldst thou have them bring thee in a silver charger? Tell me. Whatsoever it may be, thou shalt receive it. My treasures belong to thee. What is it that thou wouldst have, Salome?

Salome [rising] The head of Iokanaan.

lees hier het gruwelijke verhaal van salome in de versie van oscar wilde.

vandaag was de dag van geen bommelding al leek het er even op. alarm in de ochtend, zwijgende mensen met jassen en tas sluiten hun kantoor af en dalen, zombies welhaast, de trappen af. ik verbaas me en loop terug mijn kamer in. ik besluit dat ik, behalve mezelf, ook mijn agenda, mijn flesje spa en een cd-rom moet redden. dan loop ook ik de trap af. pas buiten gaat iedereen weer praten. blijkbaar moeten we naar de kerk aan de overkant van de markt, en zo’n duizend kantoormensen bewegen zich tussen de kraampjes en gaan -via een smalle ingang- de kerk in. daar staat men klaar om iedereen van koffie te voorzien en aan die koffie zie ik dat het een oefening is. het is me te druk in de kerk, ik wacht buiten om na een kwartiertje te horen dat we weer terug mogen. oefening geslaagd.

ik ben toch niet helemaal gerust. als er brand zou zijn, ja, dan zou dit prima zijn verlopen. maar bij een bommelding -niet helemaal ondenkbaar waar ik werk- vind ik dat verzamelen in de kerk raar. ‘iedereen’ weet dat we ons bij een ontruiming in de kerk moeten verzamelen. dan dropt ‘men’ die bom toch op die kerk lijkt me zo.

vanmiddag had ik een afspraak met een filosoof waar ik wel vaker mee werk en die ik erg mag. hij geeft me een zoen op mijn wang als hij me ziet. ik bedenk me dat het toch vooruitgang is dat ik niet langer hoef te dansen om een zoen van een filosoof te krijgen. en ook voor hem dat hij niet eerst onthoofd hoeft.

Herod: Salome, Salome, dance for me. I pray thee dance for me. I am sad tonight. Yes, I am passing sad tonight. When I came hither I slipped in blood, which is an ill omen; also I heard in the air a beating of wings, a beating of giant wings. I cannot tell what that may mean . . . . I am sad tonight. Therefore dance for me. Dance for me, Salome, I beseech thee. If thou dancest for me thou mayest ask of me what thou wilt, and I will give it thee. Yes, dance for me, Salome, and whatsoever thou shalt ask of me I will give it thee, even unto the half of my kingdom. […]

– Salome dances the dance of the seven veils

Ah! wonderful! wonderful! You see that she has danced for me, your daughter. Come near, Salome, come near, that I may give thee thy fee. Ah! I pay a royal price to those who dance

Salome [kneeling] I would that they presently bring me in a silver charger…

Herod [laughing] In a silver charger? Surely yes, in a silver charger. She is charming, is she not? What is it that thou wouldst have in a silver charger, O sweet and fair Salome, thou that art fairer than all the daughters of Judæa? What wouldst thou have them bring thee in a silver charger? Tell me. Whatsoever it may be, thou shalt receive it. My treasures belong to thee. What is it that thou wouldst have, Salome?

Salome [rising] The head of Iokanaan.

lees hier het gruwelijke verhaal van salome in de versie van oscar wilde.

ik heb een link toegevoegd naar de foto-blog van thomas schlijper. hij heeft dagelijks nieuwe foto’s en meestal in en om amsterdam-centrum, waar ik ook woon. de link hierboven vertelt je wie hij is. de link naar zijn blog staat links, onder de kalender.

1 sigaret heb ik vanmiddag van een collega gebietst, dat valt dus reuze mee.

maar dit niet:

ik heb het afgelopen weekend heel veel blogs bekeken. van kennissen, van volslagen onbekenden & van bekende nederlanders. een paar keer las ik over het boek ‘vluchtelingen en immigratie‘ van michael dummett. en dat is een man die je denk ik wel serieus kunt nemen. in dit boek vermeldt hij o.a. dat 21 % van de asielzoekers die door nederland worden teruggestuurd binnen een jaar dood is. 21% leeft minder dan een jaar, na teruggestuurd te zijn. ik moet het even herhalen om het tot me door te laten dringen.

die 21% is het hoogste percentage van alle europese landen. en gezien dit boek in 2001 verscheen zou het nu best eens nog erger kunnen zijn.

ik heb een link toegevoegd naar de foto-blog van thomas schlijper. hij heeft dagelijks nieuwe foto’s en meestal in en om amsterdam-centrum, waar ik ook woon. de link hierboven vertelt je wie hij is. de link naar zijn blog staat links, onder de kalender.