‘t plaatje is ietwat overdreven, dat geef ik toe. maar een paar uur met blote benen op het balkon, en door de stad zwerven met een zonnebril zijn onmiskenbare tekenen dat de lente is begonnen.

als je me goed leest weet je dat ik dat dit jaar twee weken geleden ook al heb geprobeerd, blootbeens op balkon. maar vandaag zei ik geen brrr vandaag zei ik prrr.

in mijn vorige baan was ik, naast het andere, ook kunstadviseur. dat had een hoog in het land der blinden… gehalte maar dat gaf niks. mijn ene oog was zowel vereerd als blij met mijn ‘bijbaantje’. veel werk had ik er niet aan, tot het besluit viel dat we naar een nog groter kantoorpand moesten verhuizen. als rijksoverheid blijk je verplicht om een percentage van verhuiskosten te besteden aan kunst. dat was een fijn hoog bedrag. een beetje eng hoog ook wel, voor één oog.

ik was dan ook blij met de twee oogjes-in-het-zeil die een kunstadviseur van bureau rijksbouwmeester hield. een leuke man ook, waarmee het goed klikte. hij was zelf kunstenaar en deed dit er tijdelijk bij. er waren altijd 3 kunstadviseurs -misschien nog steeds wel hoor, maar met dit kabinet weet je maar nooit, vandaar mijn verleden tijd-, en elke 3 jaar werden ze vervangen. ik meen om te voorkomen dat de kunst die de overheid aankoopt te eenvormig zou worden.

het bedrag was zo hoog dat we opdracht konden geven tot een groot kunstobject en we besloten iets te laten maken voor buiten, bij de entree van het nieuwe pand. dan zouden de voorbijgangers in dat dorre kantoorlandschap ook nog iets moois meekrijgen. dat leek me ook wel zo netjes, gezien belastinggeld. en we dachten en spraken en keken boeken in en gingen op atelierbezoek. hij liet de naam panamarenko vallen. omdat panamarenko iets met vliegen had, en wij ook.

hij liet me foto’s en boeken zien. wat een onmogelijke dromen probeerde deze panamarenko te vangen. niks geen boeing 747: hij zelf wilde vliegen. niet opgesloten in een wanstaltig luchtvervuilend omhulsel, maar bijvoorbeeld met een klein rugzakje en wat goudkleurige zweef-dingetjes boven de schouder. een elegantere versie van de vleugels van icarus, en door het gebruik van techniek mogelijk bestand tegen de warmte van de zon.

deze panamarenko bleek wel veel beroemder dan ik dacht, en duurder. volgens de kunstadviseur was hij ook nog eens erg lastig te benaderen, maar ik was zo geïntrigeerd geraakt door deze moderne leonardo da vinci dat ik hard ging nadenken. men zegt dat iedereen ter wereld hooguit 5 handshakes away is, en ik was er van overtuigd dat panamarenko dichterbij moest zijn dan dat. en zo bleek. een vriend van me kende iemand die panamarenko goed kent en er gingen wat faxen heen en weer. helaas. ongeacht de weinige handshakes, ongeacht de gedeelde belangstelling voor vliegen, hij bleef te duur.

de opdracht voor het beeld ging naar een ander, maar er was nog wel geld over. en de kunstadviseur nam me een dagje mee naar antwerpen. we gingen naar een tentoonstelling van panamarenko, zodat ik het werk van deze ingénieur poétique in levende lijve zou kunnen zien.

wordt vervolgd

in mijn vorige baan was ik, naast het andere, ook kunstadviseur. dat had een hoog in het land der blinden… gehalte maar dat gaf niks. mijn ene oog was zowel vereerd als blij met mijn ‘bijbaantje’. veel werk had ik er niet aan, tot het besluit viel dat we naar een nog groter kantoorpand moesten verhuizen. als rijksoverheid blijk je verplicht om een percentage van verhuiskosten te besteden aan kunst. dat was een fijn hoog bedrag. een beetje eng hoog ook wel, voor één oog.

ik was dan ook blij met de twee oogjes-in-het-zeil die een kunstadviseur van bureau rijksbouwmeester hield. een leuke man ook, waarmee het goed klikte. hij was zelf kunstenaar en deed dit er tijdelijk bij. er waren altijd 3 kunstadviseurs -misschien nog steeds wel hoor, maar met dit kabinet weet je maar nooit, vandaar mijn verleden tijd-, en elke 3 jaar werden ze vervangen. ik meen om te voorkomen dat de kunst die de overheid aankoopt te eenvormig zou worden.

het bedrag was zo hoog dat we opdracht konden geven tot een groot kunstobject en we besloten iets te laten maken voor buiten, bij de entree van het nieuwe pand. dan zouden de voorbijgangers in dat dorre kantoorlandschap ook nog iets moois meekrijgen. dat leek me ook wel zo netjes, gezien belastinggeld. en we dachten en spraken en keken boeken in en gingen op atelierbezoek. hij liet de naam panamarenko vallen. omdat panamarenko iets met vliegen had, en wij ook.

hij liet me foto’s en boeken zien. wat een onmogelijke dromen probeerde deze panamarenko te vangen. niks geen boeing 747: hij zelf wilde vliegen. niet opgesloten in een wanstaltig luchtvervuilend omhulsel, maar bijvoorbeeld met een klein rugzakje en wat goudkleurige zweef-dingetjes boven de schouder. een elegantere versie van de vleugels van icarus, en door het gebruik van techniek mogelijk bestand tegen de warmte van de zon.

deze panamarenko bleek wel veel beroemder dan ik dacht, en duurder. volgens de kunstadviseur was hij ook nog eens erg lastig te benaderen, maar ik was zo geïntrigeerd geraakt door deze moderne leonardo da vinci dat ik hard ging nadenken. men zegt dat iedereen ter wereld hooguit 5 handshakes away is, en ik was er van overtuigd dat panamarenko dichterbij moest zijn dan dat. en zo bleek. een vriend van me kende iemand die panamarenko goed kent en er gingen wat faxen heen en weer. helaas. ongeacht de weinige handshakes, ongeacht de gedeelde belangstelling voor vliegen, hij bleef te duur.

de opdracht voor het beeld ging naar een ander, maar er was nog wel geld over. en de kunstadviseur nam me een dagje mee naar antwerpen. we gingen naar een tentoonstelling van panamarenko, zodat ik het werk van deze ingénieur poétique in levende lijve zou kunnen zien.

wordt vervolgd

mañana.

geen rampen, wel andere bezigheden. bovendien hing het woord in de lucht vandaag: mañana. mañana. het klonk heel lekker.

mañana.

geen rampen, wel andere bezigheden. bovendien hing het woord in de lucht vandaag: mañana. mañana. het klonk heel lekker.

in het verhaaltje onmacht dat ik eerder vanavond plaatste noem ik wat namen. onder andere die van panamarenko, wellicht wat minder bekend. morgen zal ik dit stukje vervangen door een wat uitgebreider, maar kijk maar vast naar dat plaatje hier onder. panamarenko is niet die meneer die daar staat. panamarenko is wel de man die rugzakjes maakt met propellors waarmee de bedoeling is echt op te stijgen en te vliegen, al lukt dat niet altijd even goed. en zeppelins en onderzeeboten waarvan de bedoeling is… en houten huisdier-kippen met ingebouwde chip waarvan de bedoeling is… wel, etcetera. morgen, rampen of plotse bezigheden daargelaten, meer.

kom dan toch en laat me je vertalen. je hangt zo achter in mijn hoofd,
ik kan er net niet bij.

als ik een schilder met kleuren was, dan zou ik nu vol wanhoop gooien
en vegen met rood en roze en zwart. misschien een kwak geel op het
randje en vooral ook naast het doek. en dan zou ik wat krassen in het
zwart en er diep donkerblauw overheen doen.

maar dat gepriegel met die lettertjes, dat kan helemaal niets worden, dat
zie ik nu al. die dingen zijn zo klein en peuterig, die maken geen groot
gevoel. die kennen geen spontaniteit, geen vanuit-mijn-tenen.

alsof van gogh zijn zonnebloemen had moeten borduren in petit-point,
zo zit ik hier achter het scherm en boven mijn papier. alsof christo de
vrije hand zou krijgen in madurodam, rem koolhaas met silly-putty
aan de slag mag en panamarenko met lood.

ik kan dit medium niet aan, ik kan het niet schrijven.

traan die valt op wit papier.

ik ga de traan op wit papier inlijsten. ik ga haar laten drukken, en de traan
op wit papier zal een bestseller worden. traan op wit papier, mijn blanco
boek dat alles vertelt.

in het verhaaltje onmacht dat ik eerder vanavond plaatste noem ik wat namen. onder andere die van panamarenko, wellicht wat minder bekend. morgen zal ik dit stukje vervangen door een wat uitgebreider, maar kijk maar vast naar dat plaatje hier onder. panamarenko is niet die meneer die daar staat. panamarenko is wel de man die rugzakjes maakt met propellors waarmee de bedoeling is echt op te stijgen en te vliegen, al lukt dat niet altijd even goed. en zeppelins en onderzeeboten waarvan de bedoeling is… en houten huisdier-kippen met ingebouwde chip waarvan de bedoeling is… wel, etcetera. morgen, rampen of plotse bezigheden daargelaten, meer.