ik was helemaal stil, na the arcade fire. en dat terwijl ik met 3 mannen was, die ik voor ‘t optreden nog nauwelijks had kunnen spreken ook. maar ik wist alleen een impressive uit te brengen (vier nationaliteiten tussen ons 4-en, vandaar ‘t engels). dus zei ik impressive en ging vervolgens op ‘t randje van de dansvloer zitten, elders nog, en liet mijn gezelschap maar even met elkaar praten.
we kwamen binnen tijdens het voorprogramma, de zaal was nog rustig genoeg om zonder veel moeite een goede plek te veroveren. benjamin winter had het moeilijk, een enkel liedje dat mooi leek, maar temidden van het rusteloze publiek klonk het allemaal wat eenvormig. hij wist me er niet lang bij te houden.
na een hoop gerommel op het podium kwamen ze op: the arcade fire. de allereerste klanken brachten me een combinatie van kippevel en ontroering. was het mijn hooggespannen verwachting? ik was immers al begeesterd geraakt door zowel de cd als een filmpje van een eerder optreden. (een filmpje overigens dat -maar dat weet ik pas nu- hen niet eens recht doet. ze zijn veel indrukwekkender, meeslepender dan dit filmpje van een maand of 9 geleden laat zien.) en hoe valt zo’n effect na slechts een paar klanken anders te verklaren?
mijn verwachtingen, hoe hooggespannen misschien ook, werden in het uur dat volgde meer dan ingelost. de omgeving verdween, ik werd muziek. heel even had ik last van de grote bos samengebonden rastavlechten van een meisje voor me, toen ze die ritmisch heen en weer begon te slingeren, mij telkens even rakend. maar ook dat verdween, ik was dan ook verbaasd toen ze me een nummer later vroeg of ik misschien voor haar wilde staan. ik zei dat dat helemaal niet hoefde maar ze zei jawel, straks ga ik vast nog achterover vallen ook. dat doe ik soms dus je kunt beter wel voor me gaan staan. ik nam haar aanbod aan en daarmee was de laatste mogelijke verstoring verdwenen, verplaatst naar een onbekende achter me.
de muziek, het publiek, de bandleden & alles dat die avond door mijn hoofd speelde, het vloeide wonderwel in elkaar over. muzikaal, speels, theatraal (niet teveel, het is en blijft gelukkig een bandje). mijn voeten konden niet echt bewegen, maar mijn dansen begint toch bij mijn benen, dan schouders, hoofd, heupen. dat ging allemaal prima en zo dansend en luisterend en kijkend en voelend kwam alles samen tot een ervaring die, wel, tot een ervaring. welke liedjes maakt niet zoveel uit, al maakte het me erg blij ook no cars go te horen. halverwege rebellion (lies) viel me op dat mijn ogen bij elke ‘everytime you close your eyes’ als vanzelf ook even dichtgingen en dan weer open. dat zelfs mijn oogleden kunnen dansen wist ik nog niet.
ik herinner me old flame met een repeterend ‘it never ends’ einde, une annee sans lumiere, neighborhood # 1 en #2 en #3. en een toegift van crown
of love en in the backseat, met een wondermooi einde waarna the arcade fire door het publiek heen verdween. ik was allang in hen verdwenen.
en toen kon ik alleen impressive uitbrengen en op het randje bij de dansvloer zitten. niet terug willen komen. al kwam ik dat natuurlijk wel, langzaam.
met 2 van de 3 mannen (de 3e was katerig van een zware donderdagavond en verdween) naar een cafe in de buurt gegaan, waar één het moment koos ons te vertellen dat-i zwanger is (je snapt me best), en daar zijn we, elders, nog op gaan dansen.
vandaag luister ik de hele dag, met een warm gevoel en een terugkerende
glimlach, naar the arcade fire. elders, alweer. in mei komen ze opnieuw, naar paradiso onder andere. ik zal er zijn en als je wilt meemaken wat mijn woorden niet kunnen overbrengen, wat ik er niet eens goed tussen weet te leggen, kom dan ook. the arcade fire is een plezier voor oog en oor, voor lichaam en ziel.
