zojuist vond ik mijn kunstverzameling terug. bovenop de koelkast, tussen bakpapier en plastic tasjes. nee nee, niet zo schamper lachen; het is heus een bijzondere verzameling. ik wilde er even naar kijken maar dat lukte niet. en toen kwam de hele herinnering terug.
je zou het een zeer exclusieve collectie kunnen noemen, voor alle mensenogen verborgen. en als ik niet snel eens actie onderneem misschien wel voorgoed verloren.
het is al jaren geleden dat ik een psion 5 kocht. zomer 1997 denk ik. dat was toen een blits ding, ik was er vooral gecharmeerd van dat je met een pen kon schrijven en tekenen op het schermpje. dat vond men in mijn toenmalige stamkroeg ook. – toenmalig, want kun je een kroeg waar je 4x per jaar komt nog wel je stamkroeg noemen? –
daar kwamen nogal wat kunstenaars en nadat de eerste over de dam was en iets tekende op mijn schermpje -dat was opland, als ik het me goed herinner, met een karikatuur van mij- volgden er meer.
en zo liep ik rond met ‘de eerste nederlandse psion kunstverzameling’ in mijn handtasje. tot de gedenkwaardige dag dat ik dat tasje te hard neerzette. een soort vloeistofdia met barst, veel meer viel er sindsdien niet te zien.
om de een of andere reden is het van reparatie nooit gekomen. zou dat alsnog kunnen, zo’n oud ding repareren? ik weet niet eens meer precies wat ik allemaal kwijt ben. dankzij de wereldwijde wibliotheek weet ik dat ik op 14 januari 1998 bijdragen had van theo sontrop, theodor holman, jet boeke en de eerder genoemde opland. en dat ik aaste op een gedicht van paul van den hout.
de eerste nederlandse psion kunstverzameling. tijdens het koken zomaar teruggevonden tussen bakpapier en plastic tasjes op de koelkast. en meteen weer verloren.