de papieren vijand

papier groeit & bloeit. ik weet niet of het overal zo welig tiert als in mijn omgeving maar het loopt hier soms echt de spuigaten uit. ik neem papieren mee van werk, ‘t spul komt binnen via de brievenbus en soms koop ik het. dat gaat vaak heel lang goed maar een paar keer per jaar gaat ‘t mis. dan heb ik plots geen tafel meer, terwijl ik een hele grote ronde tafel heb. ik vermoed dat die papieren, als je ze te dicht bij elkaar legt, samen kleine papiertjes maken die ook weer groeien en zich vermenigvuldigen. ik heb ze er nog niet op kunnen betrappen maar het kan haast niet anders.

ik ben dan ook een groot fan van de computer en dat scheelt al een hoop. ik hoef geen krantenabonnement meer, lees ook de groene amsterdammer online en doe verder zoveel mogelijk elektronisch. ook is mijn huidige baan veel papierlozer dan de vorige. toen had ik weekenden waarin ik tot wel 250 a4 aan vergaderstukken door moest nemen (als ik me er erg mee verveelde ging ik ze wel eens tellen). geen wonder dat ik toen nooit meer een boek las. sinds een paar jaar valt dat gelukkig reuze mee, ik haal de meeste weekenden nauwelijks de 30 a4 en soms zelf helemaal niks. ik snap er dan ook niets van dat het papierprobleem niet echt veel minder wordt, vandaar ook mijn voortplantingstheorie.

toevallig heb ik wel een kat die van papier houdt. ze knabbelt er aan en scheurt het in kleine stukjes. een wandelende papierversnipperaar, ze doet er zelfs dat ronkende geluidje bij. geef ‘t elke dag een blik tijgervoer & wat water en ‘t snippert vrolijk verder. dat klinkt ideaal, maar je weet hoe katten zijn. niet erg dienstverlenend. dus die van mij eet wel papier maar dan bij voorkeur boeken.

ik verstop mijn boeken daarom heel goed, maar dat doet haar niet op a4-tjes overstappen. een kieskeurig kreng is het. een enkele keer is ze bereid een acceptgiro tot zich te nemen (ook heel fijn, net als die vrijwel ingevulde belastingaangifte jaren geleden die ik achteloos op tafel had laten liggen om even boodschappen te doen) maar daar houdt het wel mee op.

poes heeft daar zelf niet zo’n probleem mee. ze aast gewoon op de boeken die ik in bed lees. ze weet best dat ik vroeg of laat in slaap val, wacht geduldig en neemt dan haar prooi te grazen. dat geknaag naast mijn oren maakt me op een gegeven moment wel wakker; ze heeft nooit een boek helemaal op kunnen eten. ik heb inmiddels wel een aardige verzameling zonder kaft en zonder eerste en laatste bladzijden.

maar ik dwaal af. poes heeft dus een iets te verfijnde smaak voor de papieren die ik zelf te verstouwen krijg en zodoende was de tafel van de week weer verdwenen. de ellende is dat ik ‘t niet zomaar weg kan gooien want er zitten ook belangrijke dingen tussen. dus dat is velletje voor velletje bekijken en beslissen of ‘t weg kan, of opgeborgen moet, of weer mee terug naar mijn werk. en daartussen kaartjes en buurtkranten en tijdschriften en rekeningen en dingen die ik weer ga lezen. een rotklus die ik nooit langer dan 20 minuten achtereen volhoud, maar sinds afgelopen zondag heb ik mijn tafel weer overwonnen op de vijand.

nu ja, dat jullie maar weten waarom ik zo weinig geschreven heb. ik had het wel even gehad met die lettertjes. plus maandagavond een vriend die gedag kwam zeggen omdat-ie vandaag alvast naar ierland gaat voor kerst-met-de-familie en gisteravond heel veel muziek luisteren om die 2004-wanorde in mijn hoofd te sorteren tot een eindlijstje voor ‘t nieuwe jaar begint.