met de geliefde slaap ik te weinig en lichter ook. en dat maakt dat ik vaak in een toestand van droomzijn verkeer. droomzijn, waarin bewustzijn en dromen elkaar snel afwisselen. half bewustzijn half onzijn.
ik slaap niet, zelfs niet ondiep. vanuit wakker drijf ik om de paar minuten even weg, meegevoerd op een droomwolkje. het zijn vlagen van zo’n 20 seconden, lang genoeg voor vreemde belevenissen. ik verlies me niet helemaal. net als ik dreig op te gaan in de droomscène en bijna reageer op de gebeurtenissen om me heen -waarmee ik er onderdeel van zou worden- zet het wolkje me weer keurig af in de ogen van de geliefde. ik kijk dan even van heel ver naar hem, mompel iets als: ‘even het terras overwandelen’ en het volgende moment ben ik weer helemaal daar en wakker. de flard is kwijt.
was ik bij een terras, dat ik daar eerst over moest om weer terug in bed te geraken? op andere momenten blijft de flard bestaan, zij het elders. bij zinnen kan ik er niet bij, maar zodra mijn helderheid vervaagt wankel ik de droom weer in.
het zijn beelden en belevenissen die vaak vreemder zijn dan ‘echte’ dromen. komt dat door de aanwezigheid, dichter aan de oppervlakte dan in slaaptoestand, van dat vermaledijde bewustzijn? doet dat verwoede pogingen tot samenhang die me juist verwarren? mijn onzijn wil de beelden accepteren als ze zijn, er liefst in verdwijnen. mijn zijn sleurt me terug, benadert de beelden zo rationeel dat ik er steeds minder van begrijp. als ik niet zou ontwaken weer in de ogen van de geliefde zou ik er kwaad op worden. vooralsnog wandel ik dat terras weer over. heen en weer van zijn naar onzijn, in mijn droomzijn.
____________________________________
salvadore dali Рel puente roto del sue̱o (de gebroken brug van de droom), 1945