vanmiddag heb ik dan eindelijk een ipod gekocht. een 30 Gb photo. ik was eigenlijk uit op de 60 maar die bleek overal uitverkocht. de ellende met hebbedingen is dat ik ze meteen wil hebben en 30 is voor mij waarschijnlijk meer dan genoeg. ik wilde de 60 vooral omdat een andere ellende is dat ik standaard het meest geavanceerde hebbeding wil. het is maar goed dat ik zelden tot nooit voor een hebbeding val.
thuis heb ik er meteen een hele hoop muziek op gezet en 2 fotootjes, en toen ben ik boodschappen gaan doen. de eerste die mij buiten in mijn oren mocht zingen was sufjan stevens. illinois als soundtrack bij een zonverlicht amsterdam centrum. het was wondermooi. ik had niet verwacht dat ik het zo fijn zou vinden, muziek terwijl ik door de stad wandel. de ipod was meer bedoeld voor in de trein, om op het balkon
toch hard te kunnen luisteren, voor park en strand en in plaats van een koptelefoon laat op de avond. niet voor in de stad. ik heb dat verkeerd gezien, juist de stad wil een soundtrack. en auto’s en trams hoor ik toch nog wel, alleen ietsje verder weg.
het is wel wennen, zo’n ipod. bij de voordeur hield ik even stil. ik moest de muziek nog uitzetten. oh nee, natuurlijk niet. op straat keek ik nu en dan om, maar het bleek het geklik van mijn eigen hakken, net iets gedempter dan ik gewend ben. bij de winkel aangekomen wilde ik 1 oortje uitdoen. ik had vast wel kunnen bestellen met de -niet al te harde- muziek, maar ik vond het nogal onbeleefd staan om beide luidsprekertjes in mijn oren te houden. het vergde wat geklooi voor het ene oortje uit wilde zonder het andere mee naar beneden te sleuren, maar het lukte. toen ik weer naar buiten liep en -na het oortje weer in- ook mijn zonnebril met een routinegebaar weer op wilde zetten kwam ik er achter dat ik mijn zonnebril de hele tijd had opgehouden. ook stond ik iets te lang stil voor een groen stoplicht. ik zag het wel, maar ik reageer bij stoplichten vermoedelijk sneller op de slechtziendenklikjes dan op de kleurwisseling.
toen ik even bleef kijken bij de nieuwe skatescape die ik voor het eerst in gebruik zag vond ik de sufjansoundtrack wat minder passend. ik wilde van muziek veranderen, maar het was een heel gedoe om de ipod snel uit z’n clip-houdertje aan de rand van mijn rok te frutselen. eerlijk gezegd lukte dat me helemaal niet en ik liep weer verder, glimlachend en (naar ik hoop niet al te hard) meezingend. thuis duurde het opnieuw enkele minuten voor ik doorhad dat ik nog met zonnebril rondliep.
ik dacht aan een mij onbekende correlatie tussen sound en vision. maar misschien is een ipod wel als een zonnebril voor je oren en is het niet meer dan logisch om een wereld die van één zintuig wat wordt buitengesloten, ook met de anderen op kleine afstand te willen houden. het zal vast snel wennen. ik wil de wereld ook helemaal niet buitensluiten, ik wil er alleen muziek bij. ik verheug me al op het half uur wandelen naar mijn werk morgenochtend. ik denk dat joy zipper mee mag. en zaterdag, zaterdag mag ik heel lang in de trein zitten. als ik dan maar niet weer automagisch meezing.
6 thoughts on een zonnebril op mijn oren
Erg mooi beschreven Moniiq, die wonderlijke beleving van het levendige, stadse van muziek, en de muziek van de stad. Ik zet mijn spaar(zame)centjes opzij voor het apparaat dat die twee verbindt en verweeft.
“Ik heb dat verkeerd gezien, juist de stad wil een soundtrack.”
Deze zin deed me erg denken aan de toevalsmuziek van John Cage. De stad wil een soundtrack, maar is zelf ook een soundtrack voor muziek. Toevallig las ik vanavond John Cage’s Indeterminacy weer eens. Om heel vaak te lezen, zijn gedachten en filosofie over toeval in/als muziek, en de grote inspiratie die hij uit zen put. Een van zijn anekdotes:
“One day when the windows were open, Christian Wolff played one of his pieces at the piano. Sounds of traffic, boat horns, were heard not only during the silences in the music, but, being louder, were more easily heard than the piano sounds themselves. Afterward, someone asked Christian Wolff to play the piece again with the windows closed. Christian Wolff said he’d be glad to, but that it wasn’t really necessary, since the sounds of the environment were in no sense an interruption of those of the music.”
ik herken het heel erg. ik had het vroeger al met een gewone walkman. zodra je de doppen in hebt, verandert je wereld. meestal heel fijn, maar soms kan ik er ook heel slecht tegen. ik weet trouwens nog mijn eerste treinreis met de iPod. die voerde me ook ver. heerlijk!
oh ja wat een leuke site gerard.
“I was never psychoanalyzed. I’ll tell you how it
happened. I always had a chip on my shoulder about
psychoanalysis. I knew the remark of Rilke to a
friend of his who wanted him to be psychoanalyzed.
Rilke said, “I’m sure they would remove my devils,
but I fear they would offend my angels.” When I went
to the analyst for a kind of preliminary meeting,
he said, “I’ll be able to fix you so that you’ll
write much more music than you do now.” I said,
“Good heavens! I already write too much, it seems
to me.” That promise of his put me off.”
en ook:
In Zen they say:
If something is boring after two
minutes,
try it
for four.
If
still boring,
try
it for eight,
sixteen,
thirty-two,
and so on.
Eventually one discovers that it’s not
boring at all
but very interesting.
mmm, ik ga daar wel vaker stukjes proeven. overigens is de typografie van dat tweede stukje veel leuker maar dat kan ik hier blijkbaar niet reproduceren.
@ marieke: wat ik ook een ontdekking vond was door albert heijn lopen met *eigen* muziek. en op mijn werk was tegen half 6 echt iedereen weg maar ik moest een stuk afmaken waar ik al weken en weken aan heb gewerkt, en ‘t tig keer kopiëren ook en die stukken her en der neerleggen. jaga jazzist maakt die gruwelijk lange stopera-gangen een heel stuk korter, ik danste er bijna door. en ja, morgen de trein
Echter: de stad wil niet alleen een soundtrack, de stad is ook een soundtrack.
Eventually one discovers that it’s not
boring at all
but very interesting…
Ik vind door AH lopen met eigen muziek een zo onaardse ervaring dat ik steevast de helft van mijn boodschappen vergeet. Ik fiets liever ook niet met muziek op m’n hoofd.