behalve soms met een afwezige verliefde ben ik niet zo heel dol op telefoneren. nooit geweest ook, zelfs niet toen er nog geen email was.
eerst was er een studentenhuis en huisgenoten die vrienden genoeg waren om te zeggen nee, ze is er niet, zal ik een briefje ophangen? mijn mail avant la lettre. toen dat niet meer kon was mijn eerste aanschaf een antwoordapparaat. toen er eenmaal wel mail was, maakte mijn modem mij als ik thuis was behoorlijk telefonisch onbereikbaar. de komst van adsl was aan de ene kant een zegen (hoge snelheid, lage telefoonrekening), aan de andere kant ellendig vanwege weer aan telefoon en antwoordapparaat moeten. zodra ik berichten hoorde dat de kabel in de buurt even snel werd besloot ik over te stappen op kabel. met behoud van xs4all, dat wel. daarvoor moest ik dan wel weer tv-kabel nemen maar all in all bleek die combinatie goedkoper dan adsl inclusief het daarbij opgedrongen telefoonabonnement.
en ik werd er veel gelukkiger van. een gsm (die had ik natuurlijk wel inmiddels) trilt alleen een beetje voordat de beller moet inspreken en dat hoor ik meestal niet. alleen als ik telefoon verwacht zet ik ‘m aan en anders kijk ik ‘s avonds even wie er gebeld heeft, luister berichten af en lees sms-en. om het ding vervolgens als wekker te zetten. want dat is vooral het nut van de gsm: wekker en stopwatch zijn. en onderweg kunnen bellen dat de trein vertraging heeft. of wachtend in de kroeg gebeld kunnen worden dat de trein vertraging heeft. daarmee houdt mijn liefde voor ‘t ding wel op.
de laatste paar weken belt er heel vaak iemand die dit allemaal niet lijkt te weten, en maar blijft proberen mij aan de lijn te krijgen. 6 of 7 keer per dag belt zhij soms, tussen 8 uur ‘s ochtends en 11 uur ‘s avonds. om nooit iets in te spreken. en ik weet niet wie het is. en niet eens welk nummer: mijn beller heeft nummerherkenning uit staan. privenummer zegt mijn schermpje, meer niet.
wie zou dat toch zijn? het lijkt heel dringend, dat wekenlange dagelijks veelvuldige gebel. maar waarom dan nooit iets tegen me zeggen? mijn voicemail welkomsttekst zegt toch heel duidelijk dat mijn gsm vooral een ding is dat ik afluister, niet zozeer een ding dat ik opneem. en wie mij ook maar een beetje kent weet wel minimaal 1 email-adres. en instanties en dergelijke weten in ieder geval waar mijn brievenbus woont.
na een week werd ik nieuwsgierig. ik besloot mijn voicemail welkomsttekst iets aan te passen. dan wist de beller dat er toch echt leven was, aan deze kant van de lijn. leven dat ook best bereid was tot contact maar dat dat nooit lukken zou met dat inspreekloze gebel. mijn nieuwe boodschap is een stuk korter maar even duidelijk. hoi. dit is 06 xxxx xxxx als je niets zegt heb je heus voor niets gebeld.
maar mijn beller wenst mysterieus te blijven. blijft even vaak bellen, blijft even zwijgzaam. en ook mailbox en brievenbus geven geen opheldering. nu al ruim 3 weken.
eerder vanavond las ik in de nieuwsgroep nl.eeuwig.zonde een posting van iemand die mijn skate-stukje hier had gelezen en terugdacht aan een skate-date die ik augustus ’99 heb georganiseerd voor wat mensen uit nl.eeuwig.september. hij linkte naar het verslagje dat hij indertijd had uitgebracht van die skate-date. en het lezen van dat verslagje deed me even aan mijn beller denken. en ik herinnerde me ook een ex die me eens zei wantrouwend te worden als mannen mij aan de telefoon aan de praat leken te houden. hij wist wel waarom en had zo zijn vermoedens wat er allemaal gebeurde, daar aan de andere kant van mijn verbinding.
er zijn mensen, veelal mannelijk, die heel erg van mijn stem houden. dus nu vermoed ik dat ik weer eens tegen zo’n liefhebber ben aangelopen. je weet maar nooit, het kan natuurlijk best een marketing enquete-achtig instituut zijn (de enige beller die ik kan bedenken voor wie het absoluut zinloos zou zijn een nummer en terugbelverzoek in te spreken). maar ik vind het leuker om te denken dat een moniiqstemliefhebber steeds belt.
zo’n twee uur geleden zag ik de gsm trillen op het aanrecht waar ik ‘m als timer had gebruikt. ik ging even kijken. ja, weer mijn prive-nummer. even dacht ik er over om nu eens te antwoorden, en ‘hoi, goede avond, dit is moniiq’ te zeggen, net iets zwoeler dan van nature.
maar mijn voicemailboodschap belooft welhaast dat ik dat nooit en te nimmer zal doen, zomaar opnemen. misschien stel ik mijn zwijgzame fan wel erg teleur als ik dat wel doe. of voelt hij zich als op heterdaad betrapt. en hij zou vast toch niets zeggen.
het getril stopte. hoi. dit is 06 xxxx xxxx als je niets zegt heb je heus voor niets gebeld. en dan peeep. alsof ik het zelf hoorde. ik wachtte een minuut maar de beller gaf wederom geen sjoege.
hij (ik ga er voor ‘t gemak en voor ‘t plezier van mijn nieuwsgierigheid van uit dat mijn beller een man is) heeft blijkbaar geen enkele behoefte mij te spreken. dat voelt toch een beetje naar, dat ik een fan heb die niet eens met me wil praten.