over de stilte vol rumoer

aan deze kant van dit blog is het helemaal niet stil, aan deze kant rennen mijn gedachten en gevoelens rond als wilde konijnen (en als er geen wilde konijnen bestaan -dat zou best eens kunnen- verzin hier dan zelf een metafoor).

die wilde konijnen lopen me behoorlijk voor de schrijfvoeten. onlangs vertelde ik iemand nog wijsneuzerig dat creatief zijn met zich meebrengt dat de dingen waar je het meest mee bezig bent er uit willen. en dat het zinloos is je daar tegen te verzetten. je kunt je wel voornemen het over whatever te hebben maar als je eigenlijk vooral vervuld bent van huppeldepup lukt dat niet. als je jezelf toch dwingt het over whatever te hebben en niet over huppeldepup, dan zal dat net zo stroef gaan als met iemand praten terwijl het puntje van je tong brandt van verlangen iets te laten vallen dat je binnen wilt houden. heel heel erg moeilijk kan dat zijn.

ik ben de halve avond al aan het worstelen met panamarenko. wordt vervolgd schreef ik 18 maart jongstleden. maar ik kan dat nu helemaal niet vervolgen. ik begin bij panamarenko en verdwaal in mezelf. daar vloeien vele mooie gedachten uit voort maar ik laat ze gewoon vloeien en gaan en rennen als die wilde konijnen. konijnen horen niet in of uit mijn hoed, zeker wilde niet. die willen gewoon het wilde konijn uithangen en rennen en spelen. en dus laat ik ze rennen en spelen en ik ren en speel wat mee en soms kijk ik een beetje naar ze. ik ga ze zeker niet pogen te vangen in lettertjes en woorden.

ik moet toch eens beter naar mezelf luisteren, als ik tegen anderen de wijsneus uithang. ik blijk dus gewoon gelijk te hebben, in ieder geval wat mezelf betreft: ik kan niet schrijven over dingen die niet op het puntje van mijn ziel liggen. of ik moet, zoals nu, schrijven over de last van schrijven over etcetera. zo zie ik maar, creëeren dwingt inderdaad tot eerlijkheid. dit hele stukje heeft namelijk maar 5 minuten gekost terwijl 2 uur panamarenko niet meer dan 3 leesbare zinnen heeft opgeleverd.

dus, het spijt me maar ik ga weer met de wilde konijnen mee. wat spelen en dwalen en verbazen. onderweg doe ik vast ook verhalen op die ik wel wil delen, maar voor nu trek ik me weer even terug in wonderland.