ik was helemaal stil, na the arcade fire. en dat terwijl ik met 3 mannen was, die ik voor ‘t optreden nog nauwelijks had kunnen spreken ook. maar ik wist alleen een impressive uit te brengen (vier nationaliteiten tussen ons 4-en, vandaar ‘t engels). dus zei ik impressive en ging vervolgens op ‘t randje van de dansvloer zitten, elders nog, en liet mijn gezelschap maar even met elkaar praten.
we kwamen binnen tijdens het voorprogramma, de zaal was nog rustig genoeg om zonder veel moeite een goede plek te veroveren. benjamin winter had het moeilijk, een enkel liedje dat mooi leek, maar temidden van het rusteloze publiek klonk het allemaal wat eenvormig. hij wist me er niet lang bij te houden.
na een hoop gerommel op het podium kwamen ze op: the arcade fire. de allereerste klanken brachten me een combinatie van kippevel en ontroering. was het mijn hooggespannen verwachting? ik was immers al begeesterd geraakt door zowel de cd als een filmpje van een eerder optreden. (een filmpje overigens dat -maar dat weet ik pas nu- hen niet eens recht doet. ze zijn veel indrukwekkender, meeslepender dan dit filmpje van een maand of 9 geleden laat zien.) en hoe valt zo’n effect na slechts een paar klanken anders te verklaren?
mijn verwachtingen, hoe hooggespannen misschien ook, werden in het uur dat volgde meer dan ingelost. de omgeving verdween, ik werd muziek. heel even had ik last van de grote bos samengebonden rastavlechten van een meisje voor me, toen ze die ritmisch heen en weer begon te slingeren, mij telkens even rakend. maar ook dat verdween, ik was dan ook verbaasd toen ze me een nummer later vroeg of ik misschien voor haar wilde staan. ik zei dat dat helemaal niet hoefde maar ze zei jawel, straks ga ik vast nog achterover vallen ook. dat doe ik soms dus je kunt beter wel voor me gaan staan. ik nam haar aanbod aan en daarmee was de laatste mogelijke verstoring verdwenen, verplaatst naar een onbekende achter me.
de muziek, het publiek, de bandleden & alles dat die avond door mijn hoofd speelde, het vloeide wonderwel in elkaar over. muzikaal, speels, theatraal (niet teveel, het is en blijft gelukkig een bandje). mijn voeten konden niet echt bewegen, maar mijn dansen begint toch bij mijn benen, dan schouders, hoofd, heupen. dat ging allemaal prima en zo dansend en luisterend en kijkend en voelend kwam alles samen tot een ervaring die, wel, tot een ervaring. welke liedjes maakt niet zoveel uit, al maakte het me erg blij ook no cars go te horen. halverwege rebellion (lies) viel me op dat mijn ogen bij elke ‘everytime you close your eyes’ als vanzelf ook even dichtgingen en dan weer open. dat zelfs mijn oogleden kunnen dansen wist ik nog niet.
ik herinner me old flame met een repeterend ‘it never ends’ einde, une annee sans lumiere, neighborhood # 1 en #2 en #3. en een toegift van crown
of love en in the backseat, met een wondermooi einde waarna the arcade fire door het publiek heen verdween. ik was allang in hen verdwenen.
en toen kon ik alleen impressive uitbrengen en op het randje bij de dansvloer zitten. niet terug willen komen. al kwam ik dat natuurlijk wel, langzaam.
met 2 van de 3 mannen (de 3e was katerig van een zware donderdagavond en verdween) naar een cafe in de buurt gegaan, waar één het moment koos ons te vertellen dat-i zwanger is (je snapt me best), en daar zijn we, elders, nog op gaan dansen.
vandaag luister ik de hele dag, met een warm gevoel en een terugkerende
glimlach, naar the arcade fire. elders, alweer. in mei komen ze opnieuw, naar paradiso onder andere. ik zal er zijn en als je wilt meemaken wat mijn woorden niet kunnen overbrengen, wat ik er niet eens goed tussen weet te leggen, kom dan ook. the arcade fire is een plezier voor oog en oor, voor lichaam en ziel.
12 thoughts on the arcade fire, levend
Anonieme subs-lezer met dezelfde ervaring hier.
Na het openingsnummer hoorde ik iemand achter me simpelweg ‘wauw’ zeggen. Ik draaide me om, wrijvend over mijn armen. ‘Dus jij had het ook?’ zei hij. Ik knikte. Het ging het hele optreden niet meer weg, en na afloop heb ik groepjes rationeel pratende mensen maar vermeden. Ik zweef nog steeds een beetje.
klopt, ik was ook overrompeld door het begin en pas na de toegift zag ik kans om bij te komen. Dat gebeurde vrij abrupt door vrienden die er gematigd enthousiast over waren. Ben blij met de bevestiging hierzo.
Zó hééj,
Echtpaar zijnde uit oosten van het land -met moeite op tijd in de grote stad- mede door dit bandje druk bezig hun midlife-funeral in te zetten. Het was stuitergaaf (begin-80-woord), we werden weer helemaal twentie-achtig inclusief pret-grijns.
We hadden al zoveel voorpret gehad dat ik het ergste vreesde, maar je artikel is me uit het hart gegrepen.
leuk! wie behoefte heeft nog meer positiefs te lezen verwijs ik graag naar wat vido en marieke schrijven bij de subjectivisten, of naar de ervaring van het dronken schip. kindamuzik vond het begin zwak maar de rest toch uitstekend.
ik heb mijn kaartje voor 11 mei in paradiso inmiddels in huis.
Ik ben altijd een beetje laat met het ontdekken van bandjes. Als ik me niet vergis had ik de plaat zelf al in huis voordat ie hier officieel uit was! Da’s niet om te patsen(een vriendin werkt in een platenzaak, dat was het wel), maar om aan te geven dat ik het gewoon links heb laten liggen en dat soms dingen hun eigen moment lijken te kiezen. Funeral deed dat vanmorgen tijdens het ophangen van de was. Jee wat een plaat!!! 1tje waar je in groeit, maar niet op een vermoeiende manier. Ik was bang dat ik met een nieuwe suffe hype te maken had, maar het geluid-gitaar drums, toetsen, alles- klinkt zò tijdloos! Helemaal blij!
Ik kreeg in het zelfde stapeltje ook The Kills mee(vond ik kut), en ook Julie Doiron. Die heb ik nog niet gehoord. Is dat mooi?
*iedereen* kende die plaat voordat-i uit was
maar mooi he. ga je ze kijken ook, in mei?
julie doiron ken ik niet, de naam wel. ludo was erg enthousiast, nummer 1 van zijn jaarlijstje. lees hier.
Waar komen ze in mei? En wanneer? Ik ben dan zelf veel op pad, zo ziet het er uit, dus ik ben bang van niet… Maar het lijkt me ook(vooral na het lezen van bovenstaand stuk) een waanzinnige live-band. Ik zou ook moeilijk anders durven beweren:-) Morgen op vakantie en mijn Pod volgeladen met Funeral en een hoop live-meuk. Heb er nu al zin in!
Roy, Julie Doiron kan ik je zeer aanraden. Ze heeft een waanzinnig mooie stem en speelt erg intieme, rustige singer-songwriter liedjes. Ze speelt af en toe samen met Hayden. ‘Heart and Crime’ en ‘Desormais’ (de laatste is in het Frans) vind ik persoonlijk haar mooiste platen.
Dus als je nog tijd en ruimte op je iPod hebt… Fijne vakantie
roy: in ieder geval 11 mei in paradiso en de 12e in nighttown. ik weet niet of ze nog meer doen in nederland. en ja, fijne vakantie! madrid he?
mmm, ik word nu toch ook nieuwsgierig naar julie, gerard. ik zal eens op zoek ;
Ha, nighttown klink goed(en het dichtst bij). Maar eens kijken of het gaat lukken, want mei wordt een maand met een vol agenda van leuke optredens!
Ik was in de buurt van Madrid inderdaad. Meer er omheen eigenlijk. Moois gezien. Ook de binnenkant van mijn ogen, vaak. Ook wel eens fijn!
optredens van jezelf of van anderen?
overigens: julie doiron ken ik nu ook en ja ik vind ‘t ook erg mooi!
Altijd al mooi gevonden, die “linkse” teksten
i like the peace
in the backseat
i don’t have to drive
i don’t have to speak
i can watch the countryside
and i can fall asleep