vrolijk pasen

nee hoor, ik heb niet de hele week op het balkon zitten prrr-en. natuurlijk niet. sorry dat ik jullie daar heb achtergelaten, in al die regen. ik had gewoon geen zin, geen tijd en niets te vertellen.

ik heb gelezen (nog steeds cloud atlas van david mitchell; the wind-up bird chronicle van haruki murakami ligt al klaar voor daarna), had iemand te eten, keek tv in de hoop op een vallend kabinet, moest wat werken, ging uit eten en heb bijzondere telefoongesprekken gevoerd. en ondanks een week blogstilte heb ik nu nog steeds niets te vertellen. wel, een klein & droef verhaaltje hooguit. over een visje en een vis.

het restaurant zag er leuk uit, daar was over nagedacht. wat art deco-beelden, een schaal van een meter doorsnede vol kaarslichtjes en -vlak links van mij- een aquarium op een pilaar met goudvisjes en planten. dat gezwem was leuk, het was niet te druk, we dronken wijn en bespraken het leven. maar ergens tijdens mijn voorgerecht (rauwe tonijn met wat groen, soja en wasabi) besloot één der goudvisjes het leven te laten. en wel op 15 centimeter van mijn gezicht. daar hield mijn genot van de rauwe tonijn wel mee op. dat arme visje, het bleef de hele verdere avond daar liggen.

de serveerster vertelde over de drukke paasbrunch die een paar verplaatsingen van het aquarium noodzakelijk had gemaakt. en ze was bang dat een paar visjes wat tegen de wanden waren geslingerd. even later kwam de kok: weer een visje dood! hij leek ‘t echt naar te vinden, niet alleen voor mij gelukkig maar ook voor het visje.

hoe leuk ‘t er daar ook uitzag, ik heb toch liever gewoon een bosje bloemen op tafel. dat is feitelijk niks dan een stervensproces in een vaasje, maar toch fijner om te zien dan neerstortende visjes. en als een restaurant per se neerstortende visjes wil bij wijze van decoratie, zet dan geen rauwe tonijn op de kaart.

wel, tot zover mijn vrolijk paasverhaaltje. het is niet veel, dat weet ik. je mist er eigenlijk niks aan als ik even stil ben hier, wil ik maar zeggen.
.